Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ We Are The Greatest Pretenders ~

"We are the last people standing

At the end of the night

We are the greatest pretenders

In the cold morning light" ~ Get Home

Ik weet niet hoelang ik en Dan hier al zitten, maar het is vast korter dan we denken. Sinds ze Dan in elkaar hebben geslagen, zoeken we geen contact meer met elkaar. Het is vreselijk.

       Ook nu zitten we tegenover elkaar, elk tegen een muur geleund. Dans gezicht ziet er niet echt goed uit. Hij heeft een blauw oog en zijn wangen hangen vol opgedroogd bloed. Het zou me ook niet verbazen als zijn buik en armen ook vol blauwe plekken zouden staan.

       Hij kijkt me aan en ik staar terug. Zonder woorden en gebaren, staren we elkaar aan. Dat doen we nu al sinds Dan in elkaar geslagen is. Ik kan het ook niet opbrengen een woord te zeggen. Wat als Dimi dan weer zou toeslaan? Ik had al genoeg brokken gemaakt. Helaas konden sommige niet gelijmd worden.

       En opeens houd ik het niet meer uit. Ik kruip op mijn knieën naar het glas en beadem dat. Een vlek condens vormt zich vrijwel meteen en ik schrijf, in spiegelschrift: 'Het spijt me.'

       Dan knijpt zijn ogen tot spleetjes om het te kunnen lezen en fronst dan. Daarna kruipt hij ook naar het glas en doet hetzelfde als ik nadat mijn condens is weggetrokken. 'Waarom?' schrijft hij.

       Ik buig mijn hoofd naar de grond en doe hetzelfde als daarnet. Ik beadem het glas en schrijf: 'Voor alles.'

       Dan wil net hetzelfde doen, maar er klinkt gekraak uit de speaker. We kijken verschrikt op en luisteren met ingehouden adem naar wat Dimi deze keer voor ons in petto heeft.

       'En ik die dacht dat jullie elkaar eindelijk beu begonnen te worden.' Dimitri grinnikt door de speaker heen. 'Misschien laat ik jullie wel even met elkaar praten. Is dat geen goed idee, Amanda?' Ik ril. De manier waarop Dimi "Amanda" had gezegd, voorspelt niet veel goeds.

       De speaker wordt uitgezet en daarna was het alleen nog wachten op wat ons te wachten staat. 

Tom komt binnenwandelen en grijpt me vast bij mijn armen. Aan de andere kant, neemt iemand Dan mee. We worden beiden geblinddoekt en daarna voert Tom me door onbekende ruimtes.

       'Het spijt me, Laura' mompelt hij ergens halverwege. Ik antwoord hem niet, bang om een valstrik.

       Dan duwt Tom me vooruit. De blinddoek wordt voor mijn ogen gehaald en een deur klapt achter me dicht. Aan de andere kant van de ruimte is net hetzelfde met Dan gebeurd. We lopen naar elkaar toe en ergens in het midden omhelzen we elkaar.

       'Het spijt me zo, Dan. Vergeef me. Alsjeblieft. Het spijt me' prevel ik tegen zijn schouder. Hij sust me zachtjes en aait mijn rug.

       'Dit is jouw schuld niet' fluistert hij, maar dan floepen de lichten aan. Ik schrik.

       In de ruimte hangen hopen foto's van mij. Met Dimi, met een masker en nog een heleboel anderen. Ze hangen in een vorm, een naam. Mijn naam.

       'Laura' mompelt Dan. Hij kijkt me vragend aan. Mijn ademhaling versnelt en ik begin te trillen.

       'Het spijt me zo, Dan' blijf ik steeds herhalen. In het hoekje klinkt gegrinnik.

       'Vertel het hem, Laura, hij moet de waarheid weten.' Ik kijk Dimi vuil aan.

       'Ik zou het hem vertellen, maar niet zo!' schreeuw ik hem toe. Dan pakt mijn arm en schudt er zachtjes mee.

       'Laura? Wat bedoel je?' vraagt hij aan Dimitri. Dimitri houdt koppig zijn mond.

       'Spreek, Dimitri Vasquez. Waarom noem je haar Laura? Waarom ontvoerde je haar? En mij?' vraagt Dan aan Dimi. Het verbaasd me eerst dat hij Dimi kent, maar dan herinner ik me weer dat Dimi op dezelfde school had gezeten als Dan. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang.

       'Laat mij het uitleggen, Dan.' Daarna richt ik me tot Dimi. 'Zonder jou.' Hij knikt.

       'Zoals je wenst.' Met een valse grijns verdwijnt hij door een deur. Ik trek mijn arm los van Dan en loop naar de muur vol foto's. Ik glij met mijn vinger over een paar van hen.

       'Ik heet niet echt Amanda, zoals je vast al wel doorhebt nu' begin ik. 'Mijn echte naam is Laura Palmer. Het meisje dat wegliep op haar vijftiende.' Dan is ondertussen naast me komen staan en kijkt naar de foto's.

      'Dus je loog tegen me?' Ik knik.

       'Ik wilde je beschermen, Dan. Ik hoor bij Dimi, ik was ooit zijn meisje. Ik hoor bij the getaways. Ze ontvoerden mij omdat ik hen verraadde. Ik hoorde Woody te vermoorden, maar dat was ik nooit van plan. Ik zou het ook nooit doen! Alsjeblieft, geloof me. Nu straffen ze me dus voor mijn verraad. Het spijt me zo dat je hierbij betrokken bent geraakt.' Dan richt zijn hoofd naar me op. Zijn blik staat teleurgesteld. Ik zie zelfs een beetje... woede?

       'Waarom loog je?' vraagt hij. Zijn handen zijn gebald tot vuisten. 'Wilde je me hierin luizen? Wat moet ik geloven, Ama... Laura?' Ik slik.

       'Dan, ik heb nooit tegen je gelogen! Alles behalve mijn naam was echt, ik...' Mijn zin wordt afgekapt door Tom en een hoop anderen die de kamer binnenstormen. Ze grijpen mij en Dan bij de armen en sleuren ons uit elkaar.

       Er klinkt vals gegrinnik, net op het moment dat iemand een mes in Dans borst steekt.

__________________________________

Yay, nog een nieuw hoofdstuk (een kleintje wel) xd En ik eindig alweer met een cliffhanger ;D Een nieuw hoofdstuk zal nu een tijdje duren aangezien maandag mijn examenweek begint --' Ik beloof jullie dat ik binnen twee weekjes een nieuw hoofdstuk heb, moesten jullie erop zitten te wachten ;) Enjoy the read and can you feel the draw?