Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Lead By A Beating Heart ~

"Walking out into the dark 

Cutting out a different path 

Lead by your beating heart" ~ Laura Palmer

Ik maak me met tegenzin los van Dan. Langzaam kijk ik op naar hem. Zijn blauwe ogen fonkelen vrolijk terwijl hij zijn blik over mijn gezicht laat glijden.

       Ik heb mijn armen nog om hem heen en sta nog steeds dicht tegen hem aan gedrukt. Die sms kan wel wachten. En toch dringt die gedachte zich op in mijn hoofd. Zou ik dit wel mogen doen? Is dit juist? Breng ik Dan niet in gevaar zo?

       Opnieuw gaat mijn telefoon. Ik zucht en haal mijn gsm uit mijn achterzak.

       Verontschuldigend kijkt ik Dan aan, maar die glimlacht alleen maar, brengt zijn handen omhoog alsof ik hem onder schot houd en loopt dan naar Kyle en de rest, die hem bemoedigend op zijn rug kloppen. Half glimlachend ontgrendel in mijn gsm.

       Twee sms'en van Dimitri? Zeg me alsjeblieft dat het niet waar is... Ik kijk angstig op naar Dan, die zijn hoofd daardoor vragend schuin houd.

       En ik sla in paniek.

       Dit kan gewoon niet waar zijn. Mijn handen beginnen te trillen en het zweet parelt op mijn voorhoofd.

       'Amanda?' vraagt Dan bezorgd. Zelfs Woody staat op van achter zijn drumstel.

       'Ik moet nog ergens naartoe, jongens' mompelt hij voor hij de gondel uitloopt, die net weer op de grond staat. Ik schud mijn hoofd.

       'Niets aan de hand' mompel ik. 'Alles in oké.' Ik doe een paar stappen achteruit, struikel bijna, en laat me op het bankje in de gondel zakken. Met trillende handen open ik de eerste sms van Dimitri.

Ik weet waar en met wie je bent, Laura.

Zo luid de eerste. Ik voel mijn hartslag versnellen en open de tweede sms.

Je weet wat ik daaraan moet doen.

       Weer kijk ik angstig op naar Dan, die me nu nog bezorgder aankijkt. Ik sta op, stop mijn telefoon terug in mijn achterzak, haal diep adem en loop op Dan af.

       'Ik moet er eh... vandoor' zeg ik zacht. Kijk hem niet aan, haal het niet in je hoofd... Oh boy... Ik kijk op en heb al meteen spijt. Zijn haar dat zo perfect staat, die hemelsblauwe ogen. Het doet bijna pijn om naar te kijken, maar ook om er niet naar te kijken.

       Ik schud mijn hoofd en staar naar de grond. Daarna stop ik een briefje met mijn nummer in zijn borstzakje en loop ik weg.

       'Amanda,' roep Dan nog, 'wacht!' Maar ik loop de gietende regen in. Geleid door mijn kloppende hart.

Ik loop de grote hangar in waar onze bende altijd samenkomt. Mijn voeten klonken hol op de vloer en weergalmden doorheen de donkere hangar.

       Plots springt er een spot aan. Voor me, vastgebonden op een stoeltje, zit Woody. Om zijn mond is een zakdoek gebonden zodat hij niet meer kan praten.

       'Woody?' vraag ik verbaasd wanneer ik op hem afloop. Ik hurk bij hem neer en haal de zakdoek van zijn mond.

       'Rennen, Amanda,' fluistert hij bang, 'ze zijn hier, the getaways!' Mijn ogen worden groot. Ik weet dat ze hier zijn, maar ik kan niet vluchten. Nee, ik hoor bij hen.

       'Woody,' begin ik sussend, maar dan hoor ik iemand klappen. Ik sta meteen recht en kijk om me heen. Dimitri komt uit de schaduw naar ons toe gelopen, samen met de andere bendeleden. Ik groet hen met een kort knikje.

       'Zo zo, Laura, wat een mooie vertoning.' Dimitri grijns naar me.

       'Laura?' vraagt Woody verbaasd naast me. 'Je heette toch Amanda?' Ik sloot pijnlijk mijn ogen.      'Oh jeetje, Laura, heb je je vriendjes niet vertelt wie je werkelijk bent?' Hij lachte kort. 'Lieve, kleine, Laura, wat heb je jezelf toch heerlijk in de nesten gewerkt.' Dimitri loop naar me toe en gaat met zijn vinger langs mijn hals. Ik blijf koppig staan en staar hem woedend aan.

       'Dus je voelt wat voor onze kleine zanger. Daniel Campbell Smith. Ik heb nog met die gast op school gezeten. Zo'n softie...' Hij pakt me bij mijn middel en trekt me naar hem toe. Ik probeer me grommend van hem af te duwen, maar hij heeft me stevig in zijn greep.

       'Je kan wel beter krijgen, Laura, veel beter.' Hij kust mijn hals en ik ril.

       'Stop, Dimitri' zeg ik dreigend. Hij laat me los en lacht uitbundig. Naast me staart Woody ontzet naar het tafereel. Ik buig beschaamd mijn hoofd.

       'Je vraagt je vast af waarom die vette knol van je lieve Dan hier is' begint Dimitri. 'Eerst wilde ik alleen wraak nemen omdat hij Mark de bak in heeft laten draaien, maar ik weet wel wat beters.' Dimitri draait zich om met zijn handen achter zijn rug en grijnst me boosaardig toe. Dan trekt hij zijn pistool waarna hij het tegen Woody's hoofd houd.

       Dimitri brengt zijn hoofd dichter naar dat van Woody toe en sist: 'Als je ook maar iets over ons uitje, onze bende of wat hier gebeurt is, DURFT te zeggen tegen eender wie, dan ga je er nog sneller aan dan ik van plan ben.' Woody knikt, van zijn stuk gebracht, en slikt nerveus.

       'Maak hem los' beveelt hij me terwijl iemand me een mes toewerpt. Ik snij de touwen rond Woody los en doe een stap achteruit. 'Je kan gaan, vetknol' bromt Dimitri en weg is Woody.

       Dimitri komt op me af en pakt mijn arm.

     'Jij brengt die knul om. Wanneer kan me niets schelen, maar je doodt hem. Je weet wat er anders op volgt, Laura Palmer' Ik kijk zijn vettige, met gel ingesmeerde kop na en hou mijn adem in.

       Ik moest Woody ombrengen, anders zou ik wel eens kunnen sterven.