Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ I Hear You Calling In The Dead Of Night ~

“Words are all we have

We'll be talking, we'll be talking

These words are all we have

We'll be talking

And I hear you calling in the dead of night” ~ Overjoyed

‘Hé Laura, wat is er toch?’ vraagt Lonni bezorgd wanneer ik een beetje afwezig tegen de muur leun in de ruimte waar ze haar foto’s ontwikkelt. Ik staar al een tijdje naar een foto van de jongens. Ze kijken allemaal lachend naar de camera behalve Dan. Hij kijkt weg met een diepe frons op zijn voorhoofd.

     ‘Laura?’ Lonni schudt me door elkaar en probeert mijn blik te vangen. ‘Luister je wel?’

     Verbaasd kijk ik naar haar op terwijl ik mijn hoofd schuin houd.

     ‘Wat?’ Lonni schudt haar hoofd en opent de deur naast me dan.

     ‘Kom mee, dan zet ik wel wat thee.’ Ze leidt me naar de leefruimte en dropt me daar in de sofa. Zelf loopt ze naar de keuken, waar ze voor ons beiden wat thee uitschenkt. Ik krijg een wit, porseleinen kopje, versiert met bloemen, in mijn handen gedrukt als Lonni bij me komt zitten.

     ‘Wat scheelt er nou aan, liefje?’ vraagt ze wanneer ze een slok van haar thee neemt. Ze neemt me grondig in zich op terwijl ze een bezorgde frons op haar voorhoofd houd.

     ‘Er is helemaal niets, Lonni’ mompel ik terwijl ik mijn beiden handen om het kopje vouw.

     ‘Of misschien toch wel’ geef ik na een tijdje gestaar van Lonni toe. Ze trekt haar wenkbrauwen op en spoort me om verder te gaan.

     ‘Je weet dat je me alles kan vertellen. Daar zijn vriendinnen voor.’ Ik glimlach en haal diep adem.

     ‘Het zit me gewoon dwars dat Dan niets van zich laten horen heeft en dan dat geval aan de tourbus. Ik bedoel… Het ging nou net zo goed tussen ons twee.’ Ik neem een slok van mijn thee en laat het warme goedje het gevoel op mijn tong en in mijn keel even wegnemen.

     ‘Nou Laura, het kost me moeite om te zeggen maar...’ Lonni pauzeert even en kijkt me dan bezorgd aan. ‘Ik moet je dit vertellen omdat ik je vriendin ben, maar je zou eens moeten weten wat Will allemaal over je zei in de bus.’

     Ik trek mijn wenkbrauwen op en staar haar met open mond aan.

     ‘Hoe bedoel je? Wat zei hij dan?’

     ‘Nou...’

     ‘SPREEK, LONNI!’ Lonni heft onschuldig haar handen op terwijl ze haar kopje neerzet. Ze slaat haar benen over elkaar en schraapt haar keel.

     ‘Wel hij zei dat Dan beter verdient dan jou. Dat hij niet snapt waarom jullie twee samen zijn. Laura, het spijt me en...’ Ik luister al niet meer naar Lonni. Ze roept me nog na, maar ik ben al verdwenen.

     Ik negeer mijn telefoon die piept en loop rechtstreeks naar Hyde Park. Het is bijna een gewoonte van me geworden om me daar te verschuilen als ik verdrietig ben.

     En ik ben meer dan dat nu...

Wanneer ik uit gesnikt ben in het park en wat brood naar een paar duiven heb gegooid, neem ik mijn telefoon uit mijn zak. Op het schermpje van mijn gsm zie ik een onbekende afzender, maar ik besluit de sms toch te openen. 

Beste Laura Palmer,

Vanavond wordt er een speciale benefietavond georganiseerd voor kinderen die weggelopen zijn en wij zouden u graag vragen als onze spreker. We weten dat het erg onverwacht en laat komt, maar toch hopen wij dat u erbij kan zijn.

Gegroet

Stichting Runaway

Ik voel de frons op mijn voorhoofd groeien en besluit naar de stichting te bellen aangezien ze hun nummer samen met het berichtje doorgestuurd hebben. Ze nemen vrijwel meteen op.

     Ik krijg een vrouw aan de lijn die me alles over de stichting uitlegt en dat ze via allerlei kranten achter mijn bestaan zijn gekomen. Ze waren erg gefascineerd door mijn verhaal en wilde mij gebruiken als baken van hoop voor alle kinderen die willen weglopen. Ze willen niet dat dat nog meer gebeurd.

     Uiteindelijk stem ik toe omdat ze zeggen dat ik niet zoveel hoef te doen. Ik hoop alleen maar dat ik geen rolmodel hoor te zijn. Wie wil zich nou spiegelen aan mij?

     Ik ben een hopeloos geval zonder toekomst. Dat staat vast.

Die avond zorg ik ervoor dat ik er opperbest uitzie. Ik wil niemand een verkeerde indruk bezorgen over Laura Palmer.

     Met een buik vol zenuwen rijd ik naar het adres dat de vrouw aan de telefoon me gegeven heeft.

     Het is al donker nu en ik parkeer voor een park met allerlei panden. Rare locatie.

     Op de hoge hakken die ik heb aangetrokken, wiebel ik naar één van de panden. Ik zie nergens licht branden, maar wel een aantal mensen staan. Eerst herken ik niet wie ze zijn, maar het duurt niet lang voor ik dat wel doe. Het zijn de getaways.

    Ik draai me om zodat ik kan vluchten, maar twee mannen grijpen me al bij mijn armen.

     ‘Waar dacht je heen te gaan, schatje?’ Ik probeer me uit hun greep te worstelen, maar ze tillen me op zodat ik geen kant meer uit kan.

     Wanneer ze me tot bij het pand hebben gesleurd, duwen ze me ruw op mijn knieën, die ik meteen open schaaf.

     ‘Laat me met rust!’ grom ik hen toe, maar dat zijn ze niet van plan. Meteen komen ook de andere getaways naar me toe en beginnen ze me te schoppen en te slaan alsof ik een boksbal ben. Ze verwijten me allerlei dingen die te erg zijn om nog een keer te herhalen.

     Ze doen me niet alleen fysiek pijn, maar ook nog eens mentaal.

     Net wanneer ik denk dat ik bewusteloos ga raken, hoor ik iemand schreeuwen. De getaways deinzen achteruit en joelen meteen. Ik probeer me op mijn buik te draaien en schrik.

     ‘Laura!’ roept Luke bezorgd terwijl hij op me af gerend komt. Wat doet hij hier? Hij loopt gevaar! Ik kruip naar voren door met mijn handen in de grond te klauwen en sleep mezelf zo voort.

     Luke heeft me ondertussen bijna bereikt en roept nog steeds. Waarom houden de getaways hem niet eens tegen? Maar dan zie ik al waarom.

     Twee koplampen van een grote jeep springen aan. Ik hoor de motor ronken en hap naar adem.

     ‘Luke, nee!’ roep ik met een rasperige stem. Nee. Niet Luke. Toch ben ik nog te laat.

     De jeep komt in beweging en rijdt recht op Luke af. Hij heeft het te laat door. Als een bang konijn staart hij naar de twee immense koplampen.

     Tot de auto hem raakt.