Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Only Love Can Set You Free ~

"When I wake each morning

Every spawn beats down on me

And I know we belong together

Only love can set you free" ~ Free

'Laura Palmer?' roept één van de agenten naar me. Ik kijk op en leg de rubik’s cube die ik van een agent heb gekregen neer. 'Even meekomen, alsjeblieft.'

       Hij komt mijn cel binnen en doet mijn boeien om. Daarna loodst hij me door de gangen opnieuw naar de verhoorkamer. Ik zucht wanneer ik binnenga zonder boeien.

       'Ik heb u niets meer te vertellen' zeg ik koppig, maar het is niet de commandant die ik aantref. Het is iemand anders. Meteen vlieg ik hem om de hals. 'Dan, oh lieve hemel, alles oké?'

       Hij lacht, maar heel zacht zodat ik het bijna niet hoor. Hij slaat voorzichtig zijn armen om me heen en kreunt even.

       'Oh! Sorry! Je schouder.' Ik spring meteen achteruit en kijk hem verontschuldigend aan. 'Het spijt me.' Dan schudt zijn hoofd.

       'Ga je ooit stoppen met je te verontschuldigen?' vraagt hij met een halve grijns. Ik kijk beschaamd naar mijn voeten.

       'Wil je dan zeggen dat je het me vergeven hebt?' Dan loopt naar en stoel en gaat zitten.

       'Nee, maar telkens je excuses aanbieden helpt ook niet echt.' Ik ga ook zitten en kijk hem aan.

       'Waarom ben je hier?' vraag ik.

       'Om de waarheid te weten te komen.' Ik frons.

       'Moet dit in opdracht van commandant Yale?' Hij schudt zijn hoofd.

       'Nee, het zijn alleen jij en ik. Niemand luistert mee.' Ik wil hem wel geloven, maar...

       'Bewijs het.' Hij trekt een wenkbrauw op.

       'Wat wil je dat ik doe?' vraagt hij.

       'Beken iets. Iets wat niemand mag weten.' Ik wierp een blik op het spiegelglas aan de muur naast me. 'Iets dat zij niet mogen weten.' Dan fronst kort.

       'Wat ze niet mogen weten is dat ik verliefd ben op het meisje dat hier nu recht voor me zit.' Hij kijkt me nerveus aan. Het doet me denken aan die dag in het reuzenrad. Het lijkt al zo lang geleden... Ik slik en kijk naar het tafelblad.

       'Maar je hebt me nog altijd niet vergeven?' Ik kijk naar hem op. Hij is ondertussen rood aangelopen achter zijn oren en draait gegeneerd zijn hoofd weg.

       'Klopt.' Hij kijkt strak naar het spiegelglas.

    'Nou je weet dat ik tien jaar vermist ben' begin ik. Dan draait zich naar me toe en kijkt me aandachtig aan. 'Het begon allemaal toen ik wegliep van huis. Weg van Cambridge. Ik kon het niet meer aan. De vechtscheiding van mijn ouders, ons armzalige leventje, het getreiter van Poppy Fallwell. Dus ik besloot om weg te gaan. Ik heb een paar jaar rondgereisd in Engeland tot ik Londen bereikte. Ik was ondertussen al zo erg veranderd dat niemand me meer herkende.' Ik stop even omdat Dan fronst.

       'Je liep weg?' vraagt hij met zijn hoofd schuin. 'Ik dacht dat je ontvoerd was.' Ik schud mijn hoofd.

       'Nee, ik deed het zelf.' Hij knikt.

       'Hoe kwam je dan bij the getaways terecht?' Ik gun een zenuwachtige blik op het spiegelglas.

       'Ik leerde Dimitri kennen. We werden een koppel, ik kwam in de bende terecht, maar het was nooit echte liefde. Dimi raakte aan de drank en drugs en werd steeds minder zichzelf. Hij is verschrikkelijk jaloers en dit is het resultaat...' Ik zucht en leg mijn hoofd op de tafel.