Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ I Just Died In Your Arms Tonight ~

"I, I just died in your arms tonight

It must've been some kind of kiss

I should've walked away

I should've walked away" ~ (I Just) Died In Your Arms

~ Dan: pov

Wanneer Amanda de straat uit rijdt, kom ik pas weer in beweging. Ik sjok terug naar de deur en loop naar binnen. Mijn jas hang ik aan de kapstok.

       De lange gang naar de leefruimte lijkt wel eeuwig aan te slepen.

       Als ik dan uiteindelijk in de kamer aankom, laat ik me in de sofa vallen. De anderen staren me nieuwsgierig aan, maar ik wrijf zuchtend over mijn gezicht en ga door mijn haar. Het is een tik of zo. Een dag niet door m'n haar gewoeld, is een dag niet geleefd.

       'Nou?' vraagt Kyle ongeduldig. Hij is ondertussen weer goed in de sofa gaan zitten en kijkt me indringend aan. Hij verwachtte teveel... Misschien deed ik dat ook?

       'Er is niets gebeurd, Kyle' zeg ik nukkig. Hij trekt zijn wenkbrauwen op.

       Wanneer Amanda me mee naar buiten had gevraagd, had ik niet meteen een scène als in het reuzenrad verwacht, maar dit eerlijk gezegd ook niet... Ik denk dat zoiets altijd hard aankomt.

       'Wat bedoel je, er is niets gebeurd?' vraagt hij verbaasd. 'Ik had toch wel iets verwacht...' Ik kijk hem aan en zie zijn blik meteen veranderen. Zijn gezicht betrekt.

       'Amanda is weg, Kyle, en ze komt niet meer terug.' Hij richt zijn blik beschaamd naar de grond en leunt dan achterover in de sofa.

       Iedereen zwijgt en dat maakt het juist nog erger. Nu ze allemaal stil zijn en niets durven te zeggen, slaan mijn gedachten op de vrije loop. Ik beleef het moment steeds opnieuw. Amanda's afscheid... haar wanhopige poging om haar emoties niet te tonen en... haar afwijzing.

       Ik had het moeten zien aankomen. Ze was ver buiten mijn bereik. Ik zou een meisje als haar nooit gelukkig kunnen maken. Ze was te goed voor me. En nu is ze weg. 

~ Laura: pov

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word in het appartement van Dimitri, hoor ik meteen gerommel. Ik kleed me vlug aan en fatsoeneer mezelf voor ik de leefruimte in loop.

       Het is een oude gewoonte van me om er steeds fris uit te zien voordat ik ergens verschijn. Zelfs mijn moeder zag me vroeger niet met ongekamd haar of iets dergelijks. Ik ben geen ijdeltuit, maar ik hecht wel belang aan een deftig voorkomen.

       Dimitri zit aan de keukentafel. Heel het appartement is netjes opgeruimd en dat verbaasd me. Ik zeg er niets over, pak een doos cornflakes, wat melk en maak voor mezelf wat "ontbijt".

       Wanneer ik tegenover Dimitri ga zitten, die druk bezig is met het tellen van geld, en mijn kom cornflakes neerzet, kijkt hij op.

       'Hij leeft nog, hé?' zegt hij kalm. Ik knik langzaam en begin aan mijn ontbijt. Dimitri zucht.

       'Ik dacht dat jij een trouw lid was, maar blijkbaar heb ik je dan toch verkeerd ingeschat, Laura Palmer.' Ik slik ontzet mijn cornflakes door.

       'Je weet dat dat niet zo is, Dimi.' Hij kijkt me schamper aan. 'Ik heb voorgoed afscheid genomen van Dan als dat is wat je wilde. Ik zal hem nooit meer zien. Nu blij?' Mijn lepel klettert tegen de kom.

      'Dat veranderd niets aan wat ik je hebt gevraagd. Je zorgt ervoor dat die jongen voor de volgende bijeenkomst dood is of er zouden wel eens nare dingen kunnen gebeuren met je lieve, kleine Daniel' mompelt Dimitri als hij zich weer over het geld buigt. Ik grom en duw mijn kom cornflakes weg.

       Ontzet sta ik op en loop ik de deur uit. Ik moet een eindje lopen of ik hou het niet meer uit...

~ Dan: pov

Ik loop nog slaapdronken de deur uit als het begint te regenen. Ik gris nog snel mijn jeansjas mee voor ik de deur sluit en de regen in stap. Ik sla de capuchon van mijn hoodie over mijn hoofd en steek mijn handen in mijn zakken.

       Vandaag staat er niks geplant met de band en aan dat nieuwe lied schrijven zit er ook niet echt in, dus waarom geen wandeling maken door de stad waarin ik opgroeide?

       Nu, zelfs na onze eerste tour verder dan Engeland, vind ik Londen nog steeds de mooiste stad. Aan de regenbuien raak je wel gewend. Je moet dan ook verder kijken dan wat voor je ligt…

       Ik spring in een plas en spat zo een jong meisje helemaal onder. Ze kijkt me boos aan en schopt dan wat water naar me.

       Ik grinnik en verontschuldig me bij het kleine meisje. Ze knikt zoals alleen jonge kinderen dat kunnen en loopt dan snel naar haar mama. Het meisje trek aan haar moeders jurk en wijst naar me. De moeder schudt haar hoofd en trek het meisje mee.

       Ik glimlach en loop verder. Dan begin ik een lied te neuriën. Doo-dloo-doo-doo-doo.

       'I'm singing in the rain' zing ik zachtjes. Ik betrap mezelf erop zelfs een paar tapdanspasjes uit de film te doen. 'Just singing in the rain.' Ik spring nogmaals in een plas en neurie de rest van het lied terwijl de regen nog steeds met bakken uit de hemel blijft vallen.

       Het was een vrolijk lied dat vrolijk gezongen hoorde te worden. Het verbaasde me dat me dat nu lukte, maar alles was beter dan verdrinken in zelfmedelijden. 

_________________________________

Hello, little Stormers! Zow, een lekker saai hoofdstuk xd hopelijk vinden jullie het nog interessant, als dat niet zo is, mag je dat gerust zeggen xd De afwisseling Dan-Laura-Dan zal niet altijd zo zijn, tenzij jullie daar echt op zitten te wachten, maar ik denk het niet xd Enjoy the read and how I'm gonna be an optimist about this? ;D