Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ There's The Great Unknown ~

"In my left hand there is the familiar 

In my right hand there’s the great unknown 

I can see the madly different brasses

But I’m drawn to wilder nights at home" ~ The Draw

 Ik moet Dan spreken. Opnieuw heb ik hem in de nesten gewerkt. Hoe doe ik dat toch steeds? Ik bel hem wel.

       ‘Hallo met Dan’ zegt Dan wanneer hij opneemt. Ik haal diep adem.

       ‘Dan, met mij, Laura. Ik bel om dat dingetje op het… nieuws’ zeg ik aarzelend. Ik hoor Dan instemmend mompelen.

       'Maak je daar geen zorgen over, Laura. We hebben ooggetuigen die het wél goed hebben gezien. Ze kunnen voor ons getuigen' zegt Dan op geruststellende toon, maar ik ben helemaal niet gerust gesteld.

       'En waarom zouden ze je dan wel geloven?' vraag ik.

       'Laura, maak je alsjeblieft geen zorgen.' Ik zucht.

       'Oké, goed.'

       ‘En hoe gaat het met je?’ vraagt Dan na een korte stilte. Ik laat me op mijn bed vallen en houdt mijn benen omhoog tegen de muur.

       ‘Oh, wel goed’ mompel ik dan. Dan humt instemmend.

       ‘Ik mis je.’ Meteen ga ik glimlachen van oor tot oor en volgens mij bloos ik ook nog eens.

       ‘Ik mis jou ook’ fluister ik. Dan en ik mogen dan wel geen stelletje zijn, ik mis de momenten die ik met de jongens doorbracht. Al waren ze niet allemaal even leuk…

       ‘We hebben een gig vandaag. Heb je soms zin om te komen?’ vraagt Dan me plots. Ik was nog helemaal in gedachten verzonken.

       ‘Ik kan niet’ zeg ik spijtig. ‘Ik heb mijn ma beloofd dat ik met haar, Luke en Lianne de dag zou doorbrengen.’

       ‘Oh nou, oké dan. Veel plezier’ zei Dan, een beetje teleurgesteld.

       ‘Jij ook op je gig.’ Daarna nemen we afscheid en hang ik op.

       Zuchtend gooi ik mijn telefoon weg. Hij landt op de rand van mijn bed en klettert nét niet op de grond.

       Ik sla mijn armen over mijn gezicht en bedenk me dat ik hier helemaal geen zin in heb, maar soms moet je dingen doen die je niet wil. Gewoon om andere mensen blij te maken.

       Dus sta ik toch maar op en loop ik naar beneden. In de leefruimte zie ik mijn moeder die met Lianne bezig is. Ik slik en loop op hen af.

       De reden waarom ik Lianne nog niet echt gezien heb, is omdat ze altijd op school is of op haar kamer. Mijn moeder en Luke wilden dat alles rustig zou verlopen.

       ‘Hallo Lianne’ zeg ik. Het kleine meisje met blonde krulletjes kijkt naar me op en glimlacht.

       ‘Hallo Laura’ antwoordt ze met een zacht kleuterstemmetje. Ik ga in de sofa naast hen zitten en zucht.

       ‘Dus jij bent mijn kleine stiefzusje?’ vraag ik haar. Ze knikt en kijkt op naar mijn moeder.

       ‘Ze lijkt wel een beetje op jou toen je klein was’ zegt mijn moeder. ‘Maar ze heeft meer Lukes gezicht.’ Ik bekijk Lianne en zie inderdaad wat van mij in haar. Glimlachend zwaai ik naar haar wanneer ze achter mijn moeder wegduikt.

       Ik had altijd al een klein zusje gewild. Waarom deed ik er eerder zo moeilijk over?

       ‘Ben je er klaar voor, Lianne?’ Ik stond op en stak mijn hand naar haar uit. ‘We kunnen op de paardenmolen?’ zeg ik wanneer ze schuchter komt kijken. Ze glimlacht meteen en komt achter mijn moeder vandaan. Ze pakt mijn hand en kijkt naar me op.