Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ We Will Drive Ourselves Insane ~

Eventjes een waarschuwing voor je gaat lezen. In dit hoofdstuk wordt Laura op een bepaald moment gemarteld. Dit kan voor sommige van jullie nogal schokkend overkomen, dus heb ik ervoor gezorgd dat er het niet hoeft te lezen. Als je het toch doet, ben ik niet verantwoordelijk voor jullie trauma's (mhuhahaha) xD Het zal duidelijk aangegeven zijn wanneer het stukje begint en ook wanneer het eindigt zodat je dat gewoon kan skippen, maar dat hoeft niet. Zo erg is het niet hoor :) Enjoy the read!

_____________________________________________________________

"If we're only ever looking back

We will drive ourselves insane

As the friendship goes resentment grows

We will walk our different ways" ~ Bad Blood

Ik ben half ingedommeld in de kleine ruimte waar Dimi me in heeft opgesloten. Ik heb geen idee waar ik ben.

       Mijn oren vangen een gesprek op. Het is Dimi. Ik weet niet tegen wie hij spreekt.

       'We moeten die Dan op de één of andere manier te pakken krijgen. Hij verkloot Laura helemaal.' Dat is Dimi.

       'Hoe wil je dat doen dan?' vraagt de andere stem. Dimi snuift spottend.

       'We lokken hem met iets waar hij om geeft.' De deur van de kamer waarin zit, staat een beetje open. Ik probeer te ontwarren wie er bij Dimi staat. Hij staat net buiten het bereik van mijn zicht.

       'Met zijn muziek of waar wil je heen?' Dimi zucht en ik hoor een klap. 'Oké niet zijn muziek dus, wat dan wel?' De deur van het kamertje vliegt open.

       'Met onze lieve, kleine muze.'

********** OPGEPAST, KAN SCHOKKEND ZIJN **********

Wanneer ik wakker word, ben ik vastgebonden aan een groot houten kruis, een paar meter van de grond. Naast me staat een laddertje.

       Ik kijk naar beneden, maar dreig van het kleine platformpje te vallen, dus leun ik meteen weer tegen het kruis. Ik haal diep adem. Rustig ademhalen, Laura, rustig ademhalen. 

      'Wat ben je van plan, Dimi?' vraag ik. Ik hoef niet omlaag te kijken om te weten dat hij er staat. Zijn gegrinnik stijgt op.

       'Lieve, Laura, ben je klaar voor je straf?' vraagt hij me. Ik snuif spottend.

       'Altijd.' De ladder naast me trilt. Iemand komt omhoog. Het is iemand van the getaways. Hij kijkt me treurig aan.

       'Sorry, Laura' mompelt hij. Hij heeft een hamer vast. Twee spijkers. Oh, mijn God. Het kruis, de hamer, de spijkers... IK WORD AAN HET KRUIS GENAGELD.

       'Nee, Dimi, alsjeblieft, nee!' smeek ik, maar de ijskoude nagel ligt al op mijn pols.

      'Oh ja, ik film dit, voor je lieve Dan' meldt Dimitri kort. Dan klinkt er een kling. Een verschrikkelijke pijn dringt in mijn pols en ik schreeuw het uit. Drie slagen, meer zijn er niet nodig om mijn pols vast te nagelen aan het kruis en mij ondraaglijke pijnen te bezorgen.

       Ik jammer, huil, schreeuw. Ik doe alles tegelijk. Niets is erger dan deze pijn. Duct tape wordt van mijn pols gehaald en mijn bendelid daalt van de ladder af.

       'Zo, hoe voelt dat, liefje?' vraagt Dimi. Hij geniet hiervan. Van mijn pijn. Dit was nog maar één pols. Gauw zou de andere komen...

       De ladder wordt verplaatst en mijn mede-bendelid klimt er weer op. Weer voel ik de koude spijker op mijn pols en daarna de ondraaglijke pijnen. Mijn gegil kan de pijn nauwelijks verachten.

       Heel mijn gezicht is nat en plakkerig van het huilen. Het bloed stroomt van mijn polsen en doet een ijzerachtige geur opstijgen. Ik moet haast kotsen.

       Wanneer ook mijn tweede pols aan het kruis genageld is, daalt het getaway-lid weer af en voel ik iets onder mijn voeten.

       'Nu komt het leuke deeltje' mompelt Dimitri. Het platform onder mijn voeten wordt weggehaald. Het lijkt wel alsof mijn polsen in tweeën gescheurd worden. Mijn hoge gegil maakt me zelf bijna doof. Ik kan er niet mee stoppen. Het houdt maar aan.

       Net als de pijn en Dimi's valse gelach. 

********** EINDE SCENE **********

Ik ben nog maar half bij bewustzijn wanneer ze me van het kruis halen. Het heeft niet langer dan een seconde geduurd nadat het platform was weggezakt, maar toch heeft het voor serieuze wonden gezorgd die ik niet kan en wil zien. Het ergste is wanneer ze de nagels uit mijn polsen trekken. In één keer, zonder genade.

       Daarna verlies ik mijn bewustzijn.

       Misschien wel voor eeuwig.