Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ He's Still Alive ~

"Run run run from the burial ground 

To your best friend's house 'cause he's still alive

Take take take yeah take it all back

But you have to admit you could have handled things better" ~ Burial Ground (Dog Is Dead)

~ ???: pov

 Mijn hakken klinken scherp op de vloer van het ziekenhuis. De zuster laat me zonder morren door en knikt zelfs vriendelijk naar me.

       Ik negeer haar en loop meteen door naar kamer 215. De kamer waar hij ligt.

      Ik kijk achterom om te zien of er niemand kijkt en open dan snel de deur om dan naar binnen te sluipen.

       ‘Goedemorgen, zonneschijn’ zeg ik wanneer ik naar het raam loop en de gordijnen opentrek. Hij kreunt geërgerd vanuit zijn ziekenbed over het geluid van de piepende apparaten naast zijn bed heen.

       ‘Wat doe je hier?’ vraagt hij me als hij zijn deken over zijn hoofd trekt. Ik ga op de stoel tegenover zijn bed zitten en sla mijn benen over elkaar.

       ‘Ik kom je vertellen dat mijn plannetje misschien wel gewerkt kan hebben.’ Hij slaat meteen het deken van zijn hoofd en kijkt me geïnteresseerd aan.

      ‘Ga verder’ spoort hij me aan. Ik grinnik en leun naar voren.

       ‘Waarom zou ik je alles nu vertellen, liefje? Aangezien ik je bitter weinig interesseer’ verzucht ik me. Hij fronst zijn wenkbrauwen, maar krijgt toch een geamuseerde grijns op zijn gezicht.

       ‘Ik mag jou wel’ prevelt hij, meer in zichzelf dan tegen mij.

       ‘Ik heb je ten slotte gered’ voeg ik eraan toe terwijl ik verveeld naar mijn pas gemanicuurde nagels kijk.. Hij zucht en laat zijn hoofd terug in zijn kussen zakken.

       ‘Wat helemaal niet nodig was.’

       ‘Oh lieverd, dat was het wel. Waar was je wraak geweest als ik je niet had gered? Weet je, jij en ik zijn een team. We hebben allebei hetzelfde probleem. En haar naam is Laura Palmer.’ Hij krimpt ineen wanneer ik die naam uitspreek en sluit kort zijn ogen.

       ‘Ja,’ mompelt hij, ‘Laura Palmer.’ Ik glimlach en sta op om naar zijn bed te lopen. Bij het uiteinde blijf ik staan en leg ik mijn handen op de leuning.

       ‘Je raakt maar niet over dat wijf heen, hé?’ vraag ik hem. Hij kijkt me schamper aan.

       ‘Doe niet zo dom’ zegt hij geagiteerd. ‘Ik ben heus wel over haar heen.’

       ‘Als jij het zegt.’

       ‘Ga je me nou nog vertellen over je geslaagde plan?’ Ik grijns naar hem en steek mijn vinger op als teken dat hij even moet wachten. Dan loop ik naar de deur om het knopje met “bezet” aan te zetten.

       Langzaam wandel ik naar zijn bed en ga ik erop zitten.

       ‘Dus, je wilt het horen?’ vraag ik hem wat overbodig. Hij rolt met zijn ogen en knikt.

       ‘Goed dan, Dimitri Vasques, hier gaan we.’

~ Dimitri: pov

‘Dimitri, dit kan je niet doen’ smeekte Daniel Campbell Smith me. Hij strekte zijn handen naar me uit wanneer ik gevaarlijk naar achteren leunde op de brug die over de Thames liep. Ik lachte schamper.