Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Does It Almost Feel Like You've Been Here Before ~

Even zodat het duidelijk is. In dit hoofdstuk maak ik even een tijdsprong. Dit hoofdstuk begint op het moment dat Laura haar appartement binnen ging :) Wat vinden jullie trouwens van de nieuwe cover? 

______________________________________

"But if you close your eyes,

Does it almost feel like

Nothing changed at all?

And if you close your eyes,

Does it almost feel like

You've been here before?" ~ Pompeii

Ik slik wanneer ik het slot van het appartementje omdraai. Niet op slot...

       Met een bang hart ga ik naar binnen.

       Ik hap naar adem als ik hem zie zitten. Hij zit mijn zijn rug naar me toe. Heeft hij me gehoord?

       Snel stuur ik een sms naar Will omdat die het kalmste zal reageren

       'Zo zo, Laura. Lang geleden' zegt Dimi. Ik laat mijn gsm bijna op de grond kletteren, maar slaag er nog net in om hem tijdig in mijn zak te stoppen.

       'Hallo Dimi' zeg ik kalm. 'Ik kwam mijn spullen ophalen.' Dimi knikt.

       'Je weet waar die staan.' Eens ik in mijn kamer ben, haal ik opgelucht adem. Hij ziet er anders uit. Een pistool, dat ik verborgen had onder een hoop papieren, ligt op de grond. Aan mijn platenspeler is zo te zien ook geprutst. Ik heb nu geen tijd om daarover te piekeren.

       Uit mijn kast haal ik een oude sportzak die groot genoeg is voor de spullen die ik mee wil nemen. Als eerste stop ik er de platenspeler en een paar platen in. Daarna maak ik alle concertkaartjes van de muur los en die gooi ik ook in de zak. Als laatste prop ik al mijn kleren in de zak en wat overige spullen. Het pistool stop ik in mijn broek met mijn blouse erover zodat Dimi het niet zou merken. Ik kan ondertussen al aardig overweg met zo'n ding.

       'Heb je alles?' vraagt Dimi wanneer ik met de zak de leefruimte in stap.

       'Jep' antwoord ik, 'ik zal je missen, Dimi.' Hij lacht schamper en staat op. Wanneer hij zich naar me omdraait, schrik ik me rot. Zijn gezicht is helemaal ingevallen en hij heeft paarse kringen onder zijn ogen.

       Bezorgdheid wint het van voorzichtigheid en ik doe een paar stappen naar hem toe.

       'Oh mijn God, Dimi' stoot ik uit. 'Gaat het wel?' Ik kijk hem bezorgd aan als hij onschuldig zijn handen in de lucht werpt.

       'Doe niet zo belachelijk, Laura,' gromt hij, 'alsof je werkelijk om me geeft!' Ik frons.

       'Natuurlijk gaf ik om je' fluister ik.

       Hij lacht, opnieuw, schamper en bromt: 'Ja, gaf.' Daarna doet hij een paar stappen achteruit. 'Jij en de politie zullen me nooit krijgen.' Hij loopt naar het raam en kijkt naar buiten. 'Oh, je vriendjes zijn er ook. De politie vast ook wel. Nou, ta-ta, Laura Palmer!'

       Hij zwaait, loopt een eindje achteruit en dan richting het raam.

       'DIMITRI!' roep ik, maar hij knalt al door het raam naar beneden.

       Met ingehouden adem kijk ik door het gebroken raam naar buiten. Dimi is op een auto geland. Hij leeft nog.

       Even, heel even, heb ik oogcontact met Woody, die me bezorgd aankijkt, maar dat gaat verloren omdat Dan in beweging schiet en al naar Dimi toe rent. Ik ren ook naar buiten.