Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ What Will You Have Left ~

"Look who makes their own bed

Lies right down within it

What will you have left?" ~ Icarus

Ik word wakker van een dutje wanneer iemand me zachtjes aanstoot. Grommend duw ik mijn handen vooruit om het geluid weg te duwen. Op de één of andere manier dan...

       'Wakker worden, Laura' mompelt de stem. Met tegenzin open ik mijn ogen en wat ik zie... is niet al te slecht. Toch schreeuw ik geschrokken en sla ik een kussen in zijn gezicht. Wills gezicht. Hij deinst achteruit en grinnikt kort waarna hij het kussen terug op mijn buik gooit.

       'Ik wou alleen even zeggen dat ik terug naar Londen ga en ik wou weten of ik nog iets Dan en de rest moest zeggen of zo.' Ik ga rechtzitten en klop de resten van de nootjes van mijn kleren.

       'Ehm... geen idee eigenlijk.' Ik frons kort en kijk dan naar hem op. Ik weet dat we allebei aan hetzelfde denken.

       De kus.

       Mijn gedachten werken op volle toeren. Ik denk aan van alles. Aan Dan, aan Will, aan Dimi. Dan schiet het me te binnen.

       'Mijn spullen' prevel ik, 'die moet ik nog oppikken.' Ik kijk van Will naar mijn stiefvader en dan weer naar Will. 'Of nee... dat kan niet. Ik bedoel... Wat als hij er is?'

       Ik zie mijn stiefvader mijn kant opkijken. Hij weet het hele verhaal. Dat vertelde ik hem in de auto op weg naar hier. Onder de metalmuziek door dan. Hij wist van Dimi, van alles wat er gebeurd is sinds ik wegliep. Ik had het gevoel dat ik hem kon vertrouwen.

       'Wij kunnen met je mee' zegt Will. Hij gaat op de salontafel zitten en houdt zijn hoofd schuin. Ik kijk hem kort aan.

       'Jullie allemaal? Ik wil jullie niet nog meer in gevaar brengen' mompel ik. Will denkt na, maar mijn stiefvader is hem voor.

       'Jullie wachten gewoon buiten. Laura houdt een sms klaar die ze kan versturen naar één van jullie als het fout loopt. Zet een tijdslimiet op je bezoek. Als ze daarna nog niet terug is, vallen jullie binnen.' Ik kijk Luke met open mond aan.

       'Wauw, dat is best een slim idee.' Will knikt.

     'Nou Will, als er nog wat met je gitaar moet gebeuren, je weet me te vinden.' Hij ritst het koffertje dicht en loopt de woonkamer uit.

       'Zal ik je brengen?' vraagt Will. Ik twijfel even, maar knik dan.

       'Ik kom er zo aan.'

Ik schuif naast Will op de passagiersstoel van zijn oude Ford Mustang.

       Nadat Will het huis uit gelopen was om zijn gitaarkoffer al weg te brengen, had ik me snel omgekleed. Die lila jurk kon echt niet... Ik had mezelf in een comfortabele jeans gewurmd met één of ander sweatshirt dat lag te verkommeren achteraan in de kast.

       Wanneer Will en ik Cambridge uitrijden, draait hij de radio aan. Een nummer dat me bekend voorkomt, vult zachtjes de stilte tussen ons in.

       'To Kill A King' merk ik op. Will knikt.

       'We traden laatst nog met hen op. Je zou hen live moeten horen.' Hij kijkt me glimlachend aan waardoor ik niet anders kan dan terug lachen.

       Ik snap niet wat er met me aan de hand is. Ik dacht dat ik wat voelde voor Dan... Wat in hemelsnaam is dit dan? Een bevlieging? Ik kan mezelf wel voor de kop slaan.

       Will heeft mijn innerlijke "strijd" blijkbaar opgemerkt en kijkt me aan wanneer we moeten stoppen bij de verkeerslichten.

       'Je zit ermee hé?' vraagt hij. Ik snuif kort.