Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Love Don't Live Here Anymore ~

“Love don't live here anymore

Just emptiness and memories

Of what we had before

You went away

Found another place to stay, another home” ~ Love Don’t Live Here

Wanneer ik badend in het zweet wakker word van mijn nachtmerrie over mijn nieuw-samengesteld gezin, besef ik even niet meer dat ik weer in Cambridge ben. Dat waren dan twee zalige seconden vol onwetendheid.

       Nu slaat alles weer in als een bom. Ik kan hier niet blijven. Ik moet weg. Opnieuw weglopen is zinloos, ik word vast wel in de gaten gehouden. Dan maar een wandeling maken. Misschien is dat me nog net wel gegund.

       Ik loop mijn kamer uit van zodra ik frisse kleren heb aangetrokken. Ik had plots een volle kast met kleren die me pasten. Die had ik tien jaar geleden niet achtergelaten... De kleren waren allemaal zo... meisjesachtig. Het enige fatsoenlijke wat ik nog wilde aantrekken was een lila jurkje. Je kan je al afvragen hoe de rest eruit ziet.

       Ik stommel de trap af en loop de keuken voorbij. Mijn moeder roept me nog, maar ik loop door.

       'Laura!' roept ze luider en strenger. 'Zitten. NU!' Ik zucht en rol met mijn ogen. Ik loop de keuken, nieuw en gerenoveerd, in en ga met een boze blik naar mijn moeder zitten. Ze glimlacht naar me, maar ik glimlach niet terug.

       Wat denkt ze wel? Dat ze na al die jaren opeens kan gaan doen alsof alles goed is? Ze is me vergeten. Heeft me vervangen. Ze was gelukkig tot nu, waarom kocht ze me dan uit de gevangenis? Om me te treiteren? Ik had werkelijk geen idee.

       'Nou, Laura liefje, eet wat.' Ze zet een lege kom voor me neer en schudt met een doos cornflakes. 'Je lievelings' zegt ze zacht voordat ze ze neerzet. Het is akelig stil aan de tafel.

       De man, die zich nu háár man kan noemen, heeft nog niets gezegd. Hij zit verstopt achter zijn krant.

       'Goedemorgen, Laura' zegt hij wanneer hij zijn krant neerzet. Hij glimlacht vriendelijk en neemt een slok van zijn koffie. Ik kijk hem wantrouwend aan.

       Uiteindelijk pak ik dan toch de doos cornflakes en giet ik mijn kom halfvol. Ik pleur er wat melk over en roer het goedje wat. Mijn lepel kletst telkens tegen de kom, waardoor een irritant geluid steeds opnieuw weerklinkt. Mijn moeder krimpt ineen bij elk geluid.

       Wanneer ik denk dat ik wel genoeg de irritante dochter heb gespeeld, begin ik te eten. Ik kijk niemand aan en volg met mijn vinger de tekeningen die op het tafeldoek staan. Sinds wanneer hebben we dat trouwens?

       'Waarom deed je het, mam?' vraag ik wanneer mijn cornflakes op is en ik de kom van me wegduw. Ze kijkt me verbaasd aan. 'Waarom kocht je me vrij?' verduidelijk ik. Ze fronst kort.

       'Laura, je bent mijn dochter. Natuurlijk kocht ik je vrij!' zegt ze verontwaardigd. Ik trek een wenkbrauw op.

       'Oh ja, daarom heb je me ook vervangen? Heb je haar ook Laura genoemd? Zo te zien is ze niet veel jonger dan tien jaar.' Mijn moeders mond valt open. Ze kijkt me gekwetst aan, haar schouders gaan hangen en ze moet tegen het aanrecht leunen.

       Ik ben te ver gegaan, dat besef ik best. Ik schud mijn hoofd en sta recht.

       'Het spijt me, mam. Dat bedoelde ik helemaal niet.' Ik loop de keuken uit, gris de extra huissleutel van de kleine kast in de gang en loop de deur uit.

       Frisse lucht.

       Nu.

Wanneer ik door de straten van Cambridge loop, blijf ik staan bij een kraampje met roddelblaadjes. Ben ik dat?