Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Hold Me In Your Arms ~

"When our lives are over and all that remains

Are our skulls and bones, let's take it to the grave

And hold me in your arms, hold me in your arms

I'll be buried here with you

And I'll hold in these hands all that remains" ~ Skulls

 Wanneer ik langzaam wakker word, heb ik helemaal geen zin om mijn ogen open te doen. Ik lig best comfortabel.

       Als ik mijn ogen dan toch open, merk ik dat ik nog steeds in de woonkamer lig. Tegenover me zit zelfs Kyle te slapen met zijn mond open in de massagestoel van mijn ouders.

       Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op tot ik iemand zachtjes hoor ademen naast me. Natuurlijk schrik ik, maar zonder geluid.

       Ik kijk naast me op en bemerk Woody, op wiens schouder ik blijkbaar heb gelegen. Hij slaapt nog, net als Kyle.

       Ik blijf rustig liggen omdat ik nog best goed lig, Woody is lekker warm, en ik wil hem ook niet wakker maken.

       Dan gaat mijn telefoon. Ik reik er voorzichtig naar en slaag erin hem beet te grijpen zonder me teveel te moeten verplaatsen. In het midden van het schermpje zie ik “Smiff” staan. Zo heb ik Dan genoemd in mijn telefoon. Waarom belt hij me nu?

      ‘Zou je niet opnemen?’ klinkt er van boven me. Ik schrik en kijk op naar Woody, die me met slaperige oogjes aankijkt. Ik schud mijn hoofd.

       ‘Nee’ fluister ik, ‘dat kan ik niet.’ Ik neem niet op en gooi mijn telefoon weer op de salontafel, waar hij relatief zacht land op een stapel tijdschriften.

      Ik weet niet wat me bezield, waarom ik blijkbaar liefdesverdriet heb. Dan en ik waren niet eens samen. Ik wou gewoon vrienden zijn met hem. Was ik misschien dan toch verliefd op Dan? Dat wilde ik helemaal niet. Liefde eindigt ooit en ik wil Dan gewoon nooit kwijt. Hij is veel te goed voor me. Ik verdien hem niet eens.

       'Laura, je moet Dan ooit wel een keertje spreken' fluistert Woody zachtjes om Kyle niet wakker te maken.

       'Weet ik, maar gewoon niet nu.' Woody slaat zijn arm om me heen en aait geruststellend mijn rug wanneer ik hem met tranen in de ogen aankijk.

       'Beloof je dat je met Dan zal praten? Wanneer je er klaar voor bent?' vraagt Woody me. Ik knik en trek mijn knieën dichter tegen me aan om mijn armen er omheen te slaan.

       ‘Ja goed. Dat beloof ik.’ Woody knikt en rekt zich uit.

       ‘Wanneer komen je ouders terug?’ vraagt hij me dan.

       ‘Deze avond pas, geloof ik.’ Kyle knort kort en draait zich dan op zijn zij in de zetel. Ik grinnik zachtjes.

       ‘Zouden jullie het erg vinden om nog wat bij me te blijven?’ vraag ik Woody met een pruillip. Hij schudt lachend zijn hoofd.

       ‘Helemaal niet, Laura. Kyle en ik hebben toch niets te doen.’ Ik glimlach dankbaar en kom overeind. Ook ik rek me kort uit en laat me zuchtend onderuit zakken.

       Dan gaat mijn telefoon opnieuw. Ik pak hem op om te kijken wie het nu weer is. Al kan ik dat wel raden.

       ‘Voicemail’ fluister ik, meer tegen mezelf. ‘Misschien moet ik opnemen.’ Ik kijk naar Woody. Hij knikt me bemoedigend toe.

       Daarom loop ik ook de leefruimte uit en trek ik me terug in de gang. Ik leun tegen een muur en neem de telefoon met trillende handen op.