Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ All Is Dust Soon Enough ~

Deze keer geen liedje van Bastille of Dan, maar eentje van To Kill A King ;) Bastille zingt hierin mee (meer bepaald Dan en Will kan je op de achtergrond zien xd) in een episode van Ralphs Balcony dus dat telt ook een beetje :) ik vind het gewoon zo mooi xo en To Kill A King is ook gewoon zo awesome :D

___________________________________________________

"You never showed me what you want

I never told you what I need

A match bursting into flames

And all is dust soon enough" ~ Choices (To Kill A King)

Ik gil. En niet zoals toen ze mij aan het kruis nagelden. Ik heb nog dagen pijn gehad aan die wonden, maar dat is niets vergeleken hierbij. De pijn die ik nu voel. Geen fysieke pijn, maar mentale pijn, gewetenswroeging en schuld. De gedachte dat het zo maar eens afgelopen kon zijn met Dan...

       Ik wilde hem nog zoveel vertellen. Ik zie hoe hij naar adem hapt en de man achter zich wanhopig probeert vast te grijpen om steun, om niet te vallen, maar die laat hem gewoon op de grond donderen.

       Ik wil naar hem toe lopen, maar iemand grijpt mijn armen langs achteren. Huilend sleur ik aan mijn armen in een poging om los te komen. Tevergeefs.

       De deur vliegt open. Een heleboel mannen in blauwe uniformen komen de kamer binnenstormen. De man die me vast had, laat me op de grond vallen en er klinken schoten. Ik krimp ineen om me te beschermen. De politie rukt verder op en the getaways vluchten.

       'Achter ze aan!' roept een zware stem. De commandant. Hij blijft achter met drie jongens. Zijn dat... Kyle, Woody en Will!

       Ik krabbel zo snel mogelijk overeind, loop naar hen toe en omhels hen alle drie stevig. Dan weet ik weer wat er aan het gebeuren is.

       'Dan!' stoot ik uit. 'Bel een ambulance! Snel! Hij is neergestoken!' Meteen pakt iedereen zijn telefoon, maar ik hoor niet meer wie er juist belt. Ik zit al op mijn knieën bij Dan.

       'Oh, wat heb ik je toch aangedaan' jammer ik zachtjes. Zijn ademhaling is gejaagd en hij houdt zijn hand trillend op de steekwonde bij zijn schouder. Met geluidloze tranen die over mijn wangen rollen, trek ik Dan op mijn schoot.

       'Het spijt me zo' fluister ik tegen zijn haar wanneer ik mijn hoofd er huilend tegenaan druk. Zijn ogen gaan kort dicht en dan kijkt hij me aan. Een tijdje. Ik blijf roerloos zitten en kijk terug.

       Sirene's klinken en ik richt mijn hoofd op als een stokstaartje. De commandant is al naar buiten gerend en komt even later terug met twee ambulanciers en een brancard.

       Het gaat te snel. Dan wordt op de brancard gelegd en ze voeren hem naar buiten. Ik ren achter ze aan.

      'Stap jij ook maar in, meisje' zegt één van de ambulanciers, 'jij ziet er ook niet te best uit.' Ik knik, stap gehoorzaam in en ga zo dicht mogelijk bij Dan zitten.

       Ik pak zin hand terwijl de ambulancier hem aan een infuus koppelt en wat met zijn schouder doet.

       'Misschien moeten we maar gewoon opnieuw beginnen, alsof we elkaar nog nooit ontmoet hebben' fluister ik tegen Dan. De ziekenwagen slingert heen en weer zodat hij kreunt van de pijn. Daarna knijpt hij zacht in mijn hand en dan komen de tranen opnieuw. Ze stromen genadeloos over mijn wangen en ik begin zacht te snikken.

       Dit was allemaal mijn schuld...

Ik zit ongeduldig op een stoel in de wachtkamer. Met Dan mocht ik niet mee en de dokters hadden al lang vastgesteld dat ik niet ernstigs had. Behalve dan de wonden op mijn polsen, maar die waren al in het verband gezet.

       Ik begin net aan de nagels van mijn linkerhand wanneer Kyle plots iets zegt. Hij, Woody en Will hebben al de hele tijd gezwegen.

       'Ik hoop dat we op tijd waren' zucht hij. Ik slik.

       'Hoe wisten jullie waar we waren?' vraag ik zacht terwijl ik met het verband om mijn pols begin te frunniken.

       'We traceerden Dans telefoon' zegt Will rustig.

       'Hij heeft dat ding altijd bij zich, godzijdank' voegt Woody er nog aan toe.' Dan haalt Kyle een kapotte telefoon uit zijn zak.

       'En dit verklaart waarom hij niet belde of zo. Moest je je dat afvragen.' Ik haal diep adem en leun achteruit.

       'Het spijt me zo.' Kyle leunt op zijn knieën en kijkt me aan.

       'Laura, het is jouw schuld niet. De enige die hier schuld in treft is...' Kyle wordt onderbroken door een zwaardere stem. Die van de commandant van de politie.

       'Laura Palmer?' Ik schrik bij het horen van mijn naam. 'Komt u met ons mee, alsjeblieft.' Ik schud mijn hoofd.

       'Nee, ik wacht tot ik weet dat alles goed is met Dan' zeg ik koppig. De commandant kijkt me strak aan.

       'Jongedame, u bent al tien jaar vermist en hoort dan ook nog een bij de beruchtste bende van de stad. Ik vraag het nog één keer. Wilt u alstublieft met ons meekomen?' Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem opstandig aan. De commandant knipt in zijn vingers en twee andere politiemannen komen aanlopen. Ze grijpen me bij mijn armen en trekken me overeind.

       'Nee!' roep ik. 'Laat me los! Ik moet weten of alles goed is met Dan! LAAT ME LOS!' Ik stribbel heftig tegen, maar de agenten slagen erin me onder controle te houden.

       Ze slaan me in de boeien en zorgen ervoor dat ze extra strak om mijn polsen zitten. Ik piep van de pijn door de wonden onder de boeien. Ze trekken me uit de wachtkamer en houden me daarbij stevig vast.

       'Zeg Dan alsjeblieft dat het me spijt! Alsjeblieft!' roep ik nog naar de jongens. Daarna verdwijnt de wachtkamer uit mijn zicht en voeren de agenten me door de lange, witte gangen van het ziekenhuis. Wanneer ze met me buiten komen, wordt ik in de combi geduwd en gaan de zwaailichten aan.

       'Zo zo, Laura, jij gaat een hele tijd doorbrengen in de cel voor je naar huis gaat.’