Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ The Birds Are Mocking Me ~

"The birds are mocking me

They call to be heard

The birds are mocking me

They curse my return" ~ Get Home

Ik zit op een bankje aan de ingang van Hyde's Park, wanneer ik instort. De tranen banen zich genadeloos een weg langs mijn wangen en druppelen op mijn schoot nog voor ik het zelfs maar doorheb.

       Ik leg mijn handen over mijn ogen en luister naar een paar vogels die op dit uur nog het idee hebben gekregen om te zingen. Het lijkt of ze me uitlachen, of ze me vertellen dat het allemaal mijn schuld is en dit mijn verdiende loon is. Ze hebben gelijk. Dit is ook mijn fout. Ik had nooit op Dans voorstel in mogen gaan.

       Nu, nu was ik verliefd aan het worden op Dan Smith, zanger van Bastille en de liefste jongen die ik ooit tegen ben gekomen. Hij had het zo goed met me voor en ik bracht hem alleen maar in gevaar.

       Nu moet ik één van zijn beste vrienden vermoorden in ruil dat Dimitri mij niet zal vermoorden.

       Ik zucht, haal diep en schokkerig adem en kijk dan op. Voor me staan Woody, Kyle en Will.

       'Ze lijkt echt op Laura Palmer' zegt Kyle terwijl hij een foto in zijn handen houd. Will staat er wat verveeld bij, maar vergelijkt me zo te zien toch met de foto.

       Woody slikt nerveus en zegt: 'Ik zei het toch.' Ik kijk hen angstig aan.

       'Gaan jullie me nu aangeven?' Kyle komt naast me zitten en maakt het zich makkelijk.

       'Waarom zouden we?' vraagt hij.

       'Waarom niet?' gaat Will er tegenin.

       'Omdat ze bij Dan hoort' mompelt Woody. Ik trek een wenkbrauw op.

       'Lieverd, we brengen bijna elke dag met Dan door, we weten het wel wanneer er niet juist is met onze kleine sirene.' Ik lach zachtjes en voel mijn wangen warm worden.

       'Wil je nu zeggen dat je deze crimineel en vermiste laat rondlopen, gewoon omdat Dan smoor op haar is?' vraagt Will schamper.

       'Doe niet zo belachelijk, Will,' zegt Kyle geërgerd, 'wij zijn Dans vrienden en we moeten hem beschermen. Hij is zo kwetsbaar.' Will lijkt te bedaren.

       'En Woody dan? Ze moet hem wel nog altijd vermoorden.' Ik begin weer te snikken en sla mijn handen voor mijn ogen.

       'Niet huilen' sust Kyle terwijl hij een arm om me heen legt. 'Leg het nou nog eens uit, Woody. Je was zo belachelijk aan het stressen.' Een kort gegrinnik stijgt op bij Kyle, maar de rest is doodserieus.

       'Laat mij het uitleggen' zeg ik zacht wanneer ik de tranen uit mijn ogen wrijf. Kyle, Woody en Will kijken me vragend aan. Ik zucht. 'Het begon allemaal toen ik wegliep...'

'Slaap lekker, Laura' zei mijn moeder tegen me voor ze de deur van mijn kamer sloot. Mijn ouders waren net uit een vechtscheiding en ik was er haast aan onderdoor gegaan. Daar kwam dan nog bij dat Poppy Fallwell er niet voor terugdeinsde om me het leven nog zuurder te maken dan het al was. 

       Ik sloeg mijn dekens van me af en liep naar het raam. Ik had mijn pyjama niet eens aangedaan. 

       Dit alles had ik zorgvuldig geplant. Ik zou het huis uit sluipen en dan de bus nemen naar de nabijgelegen stad. Vanaf daar zou ik wel zien hoe het verderliep. 

       Ik opende zachtjes mijn raam en keek naar beneden. Ik sliep op de eerste verdieping, wat nog aardig hoog was. Gelukkig liep er zo'n roostertje langs de muur waar klimop op groeide. 

       Ik gooide mijn rugzak over mijn schouder, die ik voorhand al gepakt had, en klom omlaag. 

       Veilig beneden aangekomen, liep ik de straat uit, op weg naar het bustation. Niemand zou me hier ooit nog terugzien. Niemand.

'Dus nadat ik weggelopen was, kwam ik terecht in een hele hoop kleine dorpjes. Uiteindelijk bereikte ik Londen. Daar leerde ik Dimitri kennen. We gaan een eindje terug. We hebben wat gehad maar...'

       Kyle maakt een kotsgeluid en onderbreekt me daardoor. Ik kijk hem waarschuwend aan en ga verder met mijn verhaal.

       'Hij bleek dus the getaways te leiden, de beruchtste band van héél Londen. Ik werd erin meegesleurd, maar uiteindelijk ging ik ervan houden. Ik moest mijn ware identiteit niet verbergen, tenzij we de stad in werden gestuurd door Dimi, maar dan droegen we maskers. Ik kon mezelf zijn. Ik had een plekje waar ik thuishoorde.' Kyle kneep bemoedigend op mijn schouder en keek dan naar Woody.

       'En hoe zit het dan met dat stukje waar jij het verknoeide?' Woody kijkt hem beledigd aan maar vertelt dan over Mark. Hoe Mark had geprobeerd Woody's portefeuille te stelen en hoe hij hem dan had aangegeven. Een grote fout die hij nu moest bekopen met zijn leven.

       'Het spijt me zo, jongens' fluister ik. Ik kijk iedereen afzonderlijk aan en stop bij Will. Hij heeft een peinzende blik op zijn gezicht.

       'Dus het komt erop neer dat dit allemaal Woody's schuld is?' vraagt hij. Kyle barst in lachen uit, maar bij Woody verschijnt er alleen maar een diepe frons.

       'Technisch gezien wel' mompelt hij. Ik zucht en leun naar achteren op het bankje.

       'Nee,' zeg ik resoluut, 'het is mijn schuld. Ik verdien Dan niet eens. IK ZIT EEN BENDE, JONGENS. Ik kan jullie allemaal in gevaar brengen. Behalve Woody dan. Die zit al aardig in de nesten.' Kyle grinnikt weer. Ik voel me iets opgeluchter door zijn lichtvoetige opvatting van dit alles.

       Dit zijn goede vrienden. Vrienden die Dan verdient. Niet iemand als ik. Een gebroken meisje met een lelijke achtergrond, en toch. Toch lijken deze jongens me te steunen. Ik kijk hen allemaal nog eens afzonderlijk aan.

       'Waarom zijn jullie hier?' vraag ik hen terwijl ik nog een verdwaalde traan wegveeg.

       'Laura toch' begint Kyle. 'We zijn hier om jou te helpen en natuurlijk ook voor Dan. We hebben hem in tijden niet zo gelukkig gezien.' Ik kijk hem bezorgd aan.

       'Ik verdien hem niet' zeg ik. Kyle sluit gefrustreerd zijn ogen.

       'Laura, geef me je tijd om je te overtuigen. Hij staat op en gaat tussen Will en Woody in staan. Hij schraapt zijn keel en draait zich naar Woody.

       'Woody,' begint hij, 'heb je haar gezien? Wat zou ze van me denken? Vast dat ik zo'n omhooggevallen zanger van niks ben. Ik had haar niet achterna mogen gaan!' Kyle draaide zich naar Will en gaat door zijn korte haar.

       'Ik weet het niet, Kyle. Ik bedoel, zou ze wel iets in mij zien?' Kyle draait zenuwachtig met zijn voeten. Daarna kijkt hij mij aan met zo'n blik van: 'Heb ik je overtuigt, majesteit?' Ik bijt op mijn lip en kijk nadenkend terug.

       'Ik kan het gewoon niet. Ik heb tegen hem gelogen over mijn naam. Ik heb hem niets vertelt over mijn verleden. Hij weet niets over de echte ik, over Laura Palmer.' Kyle zucht en gaat over zijn snor.

       'Nou, we hebben het geprobeerd, jongens.' Hij legt zijn armen rond Woody en Will en draait zich om.

       'Vaarwel, Laura Palmer.' 

________________________________________________________

Zozo, hoofdstuk 4 al :o Wat vinden jullie er nou eigenlijk van? Van Laura, van de Bastille leden, van Dimitri? Zoals jullie nu wel doorhebben, heeft Laura het niet echt makkelijk met keuzes maken. Wat denken jullie dat er nog gaat gebeuren? Wat vinden jullie dat er MOET gebeuren? Let me know and btw LOOK AT THAT FABULOUS GIF AT YOUR RIGHT SIDE (omg *screams*)