Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ You Look The Same But I Don't Recognize You ~

"You look the same but I don't recognize you,

I look at you dead in the face, I can't find you

Don't like the way we always talk in the past tense, 

Can't explain the presence till you work out what the past meant" ~ Forever Ever ft. Kate Tempest & Jay Brown

Mijn ogen openen zich langzaam. Ik hoor gestommel. Mijn handen duwen me van de grond, maar ik zak weer in elkaar door de pijn die door mijn polsen giert.

       Ik kreun en val weer neer op mijn rug. Dan maar proberen met mijn buikspieren...

       Ik leun naar voren en probeer mezelf recht te hijsen. Met een beetje inspanning lukt het maar net.

       Ik wrijf door mijn ogen en zie de deur tegenover me opengaan. Ik ga op mijn knieën zitten. Een jongen met een zak over zijn hoofd wordt in de kamer geduwt. De kap wordt eraf gehaald.

       'DAN!' roep ik. Ik schuifel naar voren op mijn knieën, maar bots met mijn handen tegen iets hard. Is dat... glas?

       Ik bonk met mijn vuisten op het glas, maar niemand schijnt wat te merken. Dan ziet hij me. Hij kijkt me geschrokken aan en valt op zijn knieën. Hij schreeuwt iets, maar ik kan hem niet horen.

       Ik leg mijn hand op het glas en fluister zijn naam. Hij legt zijn hand ook op het glas en kijkt me aan. Hij zegt iets, maar weet kan ik hem niet horen.

       Ik begin te huilen. Geluidloos en genadeloos. Het stopt niet en blijft maar komen zodat ik al gauw niets meer van Dans gezicht zie door de tranen heen. Ik draai me om en leun tegen het glas. Met mijn hoofd op mijn knieën val ik in slaap.

       Wat heb ik toch gedaan?

Ik word wakker door een krakend geluid. Ik hef mijn hoofd op en draai me naar het glas. Dan ligt opgerold te slapen tegen het glas.

      Dit was allemaal mijn schuld. Ik had nooit met hem uit mogen gaan.

       'Zo tortelduifjes, vermaken jullie je een beetje?' zegt een stem die ik herken als die van Dimi. Dimi staat niet in de kamer, niet aan mijn kant en niet aan die van Dan. Waar komt zijn stem dan vandaan?

       Dan had Dimitri ook gehoord want hij was ondertussen al wakker geschrokken. Hij kijkt mij aan en dan naar het plafond.

       Aan elke kant hangt een speaker. Dimi heeft kosten nog moeite gespaard om zichzelf te vermaken...

       'Niet erg spraakzaam. Hmm, komt nog wel.' Een kort gegrinnik klinkt door de speaker. Dan kijkt me opnieuw aan. Ik kijk verontschuldigend terug. Daarna gaat de deur aan Dans kant open. Een man die ik herken van mijn "kruisiging" komt binnen en sluit de deur weer achter zich. Hij zegt iets tegen Dan. Ik hoor het allemaal niet.

      'Frustrerend. Is het niet, Laura?' klinkt door de speaker. Ik kijk geschrokken naar Dan, maar die is in gesprek met de man. Heeft hij het niet gehoord?

       'Hij hoort dit niet, Laura. Je liegt nog steeds tegen hem, hé?' vraagt Dimi geamuseerd. Ik frons.

       'Waarom betrek je hem hierbij, Dimitri. Je wil mij straffen.' Ik speur de ruimte af op zoek naar een raam of iets wat erop wijst dat Dimi me kan zien. Ik vind niets, maar ik weet dat hij me wel kan zien.

       'Omdat dit jouw zoveel meer pijn doet, liefje.' Na zijn demonische gelach, hoor ik een klik wat wil zeggen dat de speaker uitgeschakeld is.

       Dan en Tom, het bendelid dat me gekruisigd heeft, richtten hun hoofden op naar de speaker. Het irriteert me mateloos dat Dimi dit doet.

       Dan richt Tom zijn ogen twee seconden op mij. Alsof hij zich wil verontschuldigen. Daarna schopt hij Dan. Hard. Dan klapt dubbel en steekt zijn hand verwerend op wanneer Tom hem een tweede keer schopt. Dans hoofd knalt tegen het glas samen met spetters bloed. Ik hap naar adem en begin te schreeuwen.

       'Nee!' roep ik. 'Niet doen! HOU OP! DIMI LAAT HET STOPPEN!' schreeuw ik. Ik ga rechtstaan en bonk op het dubbel glas. De tranen stromen weer over mijn wangen en mijn vusiten doen al pijn van het bonken.

       Het haalt geen zier uit. Dit zal Dan niet helpen.

      Er klinkt opnieuw een klap. Dans hoofd is voor een tweede keer tegen het glas gebotst. Langs zijn mondhoek loopt een straaltje bloed en zijn ogen zijn half dicht gevallen. Hij sluit zijn ogen en verliest zijn bewustzijn wanneer Tom stopt met schoppen.

       'Van het schouwspel genoten?' vraagt Dimi. Ik snik alleen maar. 'Dat is nog maar het voorproefje, Laura. Je bent veranderd. Ooit was je zo'n sterk meisje en nu ben je een wrak. Allemaal door hem.'