Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Yes, Of Course I Remember ~

"Yes, of course I remember,

How could I forget how you feel?

And though you were my first time, a new feel

It won't ever get old, not in my soul

Not in my spirit, keep it alive

We'll go down this road 'til it turns from color to black and white" ~ Thinkin' Ahead

'Goedemorgen' zucht ik wanneer ik beneden aankom. Mijn hoofd bonkt en mijn ogen voelen zeer aan. Je kan al raden hoe dat komt.

       'Lekker geslapen, zie ik' mompelt Luke van achter zijn krant. Ik schop hem zachtjes wanneer ik ga zitten.

       'Ja heel erg' mopper ik. Mijn moeder schudt haar hoofd en zet mijn doos cornflakes op tafel. Net als altijd giet ik mijn kom halfvol om er dan een hele scheut melk bij te doen.

       'Laura, we willen dat je officieel kennis maakt met Lianne' zegt mijn moeder wanneer ook zij gaat zitten.

       'Waarom krijg ik geen omelet?' vraag ik met een blik op de hare, haar vraag zorgvuldig vermijdend.

       'Omdat je er niet om vroeg en jezus, Laura, je probeert er weer onder uit te komen, hé?' zegt mijn moeder verontwaardigd.

       'Ja oké, sorry hoor. Het is gewoon moeilijk voor me.' Ik raak mijn kom met mijn lepel waardoor er een scherp geluid opstijgt. Luke legt zijn krant neer en pakt de pols van mijn moeder.

       'Je moet haar begrijpen, Maria. Dit is vast erg moeilijk voor Laura' zegt hij met een zoete stem die mijn moeders bui lijkt te vermurwen.

       'Oké goed, maar Luke en ik dachten erover na om gezellig naar Brighton pier te gaan. Als een gezinnetje. Je hoeft Luke en Lianne niet meteen als familie te accepteren, Laura, maar geef hen alsjeblieft een kans.' Ik knik en prop de laatste lepel cornflakes in mijn mond. Hij is helemaal soppig geworden, net hoe ik hem het liefste heb.

       'Goed, ik ga wel mee.' Mijn moeder glimlacht tevreden.

       'En het spijt me, Laura, voor alles, maar je moet weten dat ik mijn zoektocht naar jou nooit heb opgegeven.' Ik voel de tranen al opkomen. Waarom brengt ze dit nu weer naar boven?

       Ik leg mijn lepel rustig neer en kijk mijn moeder in de ogen.

       'Ik ga naar boven' zeg ik. En mijn stem breekt. De tranen steken ook de kop op, maar pas als ik me boven in mijn bed heb laten vallen. Ik druk mijn kussen op mijn hoofd en schreeuw erin.

       Ik wil voor een keertje niet herinnert worden aan de dingen die ik mezelf én mijn familie heb aangedaan.

'Papa, papa, kijk wat ik heb gemaakt voor je!' riep ik wanneer mijn moeder me binnen liet. Ik rende het huis door op zoek naar mijn vader. Ik moest hem de tekening voor vaderdag tonen die ik op school had gemaakt. Ik was vier...

       'Papa!' stootte ik hijgend uit toen ik hem in de woonkamer vond. Hij keek kort de kamer rond en zag me dan in de deuropening staan. Hij glimlachte en spreidde zijn armen voor me.

       'Wat heb je daar, lieverd?' vroeg hij wanneer ik me in zijn armen stortte.

       'Een verrassing' lispelde ik. Mijn voortanden waren niet lang geleden uitgevallen, vandaar.

      'Laat eens kijken' zei hij toen hij me op zijn schoot trok. Mijn moeder stond ondertussen tegen de deurpost geleund en keek liefdevol op vader en dochter neer.

       Mijn vader pakte de tekening uit mijn handen en keek er schattend naar. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij drukte een kus op mijn haar.

       'Dat is prachtig, Laura. Op een dag word jij nog een echte kunstenares' zei hij trots. Dat was natuurlijk een loze voorspelling, maar voor een vierjarige was dat het mooiste compliment ooit.

       Mijn vader zette me neer in de zetel en liep naar de koelkast waar hij de tekening vast pinde met een magneetje. Stralend van trots keek ik naar mijn moeder, die even trots terugkeek.

Er wordt op de deur geklopt.

       'Kom binnen' zeg ik met tegenzin. Mijn moeder verschijnt en ze komt op de rand van mijn bed zitten.

       'Alles oké, liefje?' vraagt ze wanneer ik me van haar wegdraai.

       'Alles is oké' zeg ik met een verdwaalde traan op mijn wang. Ze aait over mijn rug.

       'Ik weet dat ik je pijn gedaan heb, Laura, en ik weet dat je zoveel mee hebt gemaakt, maar ik hoop toch dat je me kan vergeven. Ooit. Op een dag wanneer de tijd rijp is.' Ik snik en ga recht zitten.

       'Mama, het spijt mij! Ik liep weg. Het is mijn schuld! Ik heb je zo gemist en... en... en...' De tranen stromen alweer genadeloos over mijn wangen en mijn moeder drukt me stevig tegen zich aan. Ze sust me zachtjes terwijl ik op haar schouder blijf snikken.

       'Ik heb zoveel spijt, mama, zoveel spijt.' Ik hoor haar mond opengaan omdat ze nog iets wil zeggen, maar de deurbel kapt haar woorden af.

       'Ik ga wel' zegt ze zachtjes. Ik knik en laat haar los. Stilletjes luister ik naar haar voetstappen die de trap af lopen, door de gang gaan en dan hoe de deur open gaat. Er wordt wat gezegd, maar dat hoor ik niet.

       'Laura!'  roept mijn moeder plots. 'Het is voor jou.' Verbaasd sta ik op. Als in trance loop ik naar beneden en wanneer ik bij de deur aankom, zie ik iemand die ik nooit verwacht had.

       'Hallo Laura' zegt hij. Daar stond hij dan, zomaar, in de deuropening. Onaangekondigd.

       'Papa.'

_____________________________________

Omg die gif (rechts) hea O_O I'm just... *dead*