Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ The Things We Lost In The Fire ~

"These are the things, the things we lost

The things we lost in the fire fire fire

These are the things, the things we lost

The things we lost in the fire fire fire" ~ Things We Lost In The Fire

~ Dan: pov

Mijn hart staat stil wanneer ik sms krijg van Amanda. Haar naam prijkt op het schermpje van mijn telefoon.
       Ik loop met een flesje water in de ene hand en mijn telefoon in de andere naar de jongens. We waren net aan het repeteren.
       'Leg jij dat ding ooit eens weg, Dan?' vraagt Kyle terwijl hij een kort deuntje telkens herhaalt op zijn keyboard. Ik laat me zakken in de kleine sofa en staar voor me uit.
       'Dan?' De jongens staren me aan met hun hoofden vragend schuin.
       'Amanda,' zeg ik, 'ze stuurde net een sms.' Ik zie dat Woody, Will en Kyle elkaar een blik gunnen die ik niet begrijp.
       'Open dan' zegt Kyle. Ik knik en ontgrendel mijn telefoon. Meteen springt het berichtje open.

"Hopelijk vind je dit de moeite waard."

Bij de sms is een filmpje gevoegd. Met een groeiende frons op mijn voorhoofd klik ik op play.
       De jongens zijn ondertussen al bij me komen zitten en kijken gretig mee. Ik zet mijn geluid net een tikje harder en laat mijn telefoon bijna vallen door de oorverdovende gil die uit mijn toestel komt.
       Op het scherm is nog veel iets erger te zien. Het is Amanda en ze wordt gemarteld. Als Christus hangt ze aan een kruis. Ze gilt oorverdovend en spartelt hopeloos terwijl iemand een spijker in haar polsen timmert. Ze jammert, huilt, gilt. Alles bijna. Het is walgelijk en laat me huiveren.
       We houden allemaal onze adem in tot er kort een beeld verschijnt van een appartement. Ik herken het.
       Dat is Amanda's appartement.
       Het filmpje stopt en laat een zwart beeld blijft achter. Woody is helemaal wit geworden en staart geschokt voor zich uit. De anderen zijn helemaal stil geworden.
       'Denken jullie dat ze in haar appartement gevangen is?' vraag ik zacht.
       'Dat kan toch niet? Met de buren. Die zouden haar dan vast wel horen schreeuwen' zegt Will wijs. Ik knik.
       'Waarom dan dat beeld?' Ik steun op mijn knieën en neem een slok water. 'Dat kan toch niet zonder betekenis zijn' mompel ik.
       'Misschien moet je er naartoe' suggereert Kyle. Woody schudt zijn hoofd.
       'Wat als het een val is?' Ik sta op.
       'Ik moet iets doen. Ik kan Amanda's leven niet op het spel zetten omdat ik bang zou moeten zijn dat het een val is.' Ze knikken kort.
       'Wil je dat we met je mee gaan?' Ik schud mijn hoofd.
       'Nee, dit moet ik doen. Als ik morgen niet terug ben...' Ik loop naar de gang en trek mijn jas aan.
       'Ben je dan dood of loop je dan te zoenen met Amanda?' roept Kyle nog in een poging om de sfeer luchtig te houden.
       Ik lach melancholisch en roep terug: 'Ik hoop op het tweede.' 

De deur van het appartement staat open. Ik loop de trap op en zoek naar een open deur. Die bevindt zich op de tweede verdieping...
       Ik blijf even voor de deur staan en luister aandachtig of ik iemand hoor. Niets. De deur gaat krakend open wanneer ik er tegen duw. Meteen komt er een stank van alcohol me tegemoet. Op de vloer liggen lege flesjes, pizzadozen en nog een hoop andere troep. Ik zet mijn voeten zo zorgvuldig mogelijk neer en vermijd het maken van geluid.
       'Amanda?' fluister ik. 'Amanda, ben je hier?' Geen antwoord. Ik loop naar het raam toe en kijk naar buiten. Het is al bijna donker.
       Ik loop ik de eerste de beste kamer in en zoek naar eventuele aanwijzingen die naar Amanda zouden kunnen leiden. De kamer waar ik me nu in bevind ligt vol met vinylplaten en een vintage platenspeler is opgesteld op een bureau vol met papieren, pennen en sticky notes. De muren hebben een zachte blauwe kleur en hangen vol met concerttickets.
       Ik glimlach. De onze hangt erbij. Dit moet de kamer van Amanda zijn. Dat kan niet anders.
       Ik loop naar de platenspeler toe. Ik leg de naald op de plaat en wacht even tot de muziek begint. Ik herken het deuntje meteen. Icarus...
       Ik hurk neer om naar de hoes te kijken die op de grond ligt. Bastille prijkt in het groot op de voorkant en ik besef weer hoezeer mijn leven in de spotlights staat. Ik lees geen kranten meer. Dat hoeft niet. Ik hecht geen belang aan het beroemd zijn. Het feit dat ik mag doen wat ik het liefste doe, muziek maken, is voor mij genoeg. De faam is een bijkomende factor.
       Ik pak de hoes vast en kijk er een tijdje naar terwijl ik me afvraag wat er toch met Amanda is gebeurt.
       Ik sta op, leg de hoes op het bureau en haal de naald van de platenspeler. Dan zie ik iets blinken in mijn ooghoek onder een stel papieren. Ik reik er met mijn hand naartoe en haal het onder de papieren vandaan.
       Mijn adem stokt. In mijn hand ligt een pistool. Volgens mij is het nog geladen ook.
      Een deur gaat krakend open. Het pistool valt uit mijn handen en opeens lijkt alles in slowmotion te gebeuren. Er klinken geschreeuwde bevelen en ik blijf als verstijfd staan waar ik sta.
       Plotseling gaat de deur open. Voor me staat de man die Amanda ontvoerde. Ik zou hem overal herkennen.
     'Zo, dus mijn plannetje heeft gewerkt' zegt hij. 'Ken je me niet meer, Dan? Dimitri Vasques?' Hij grijnst naar me. Ik slik. Natuurlijk ken ik Dimitri Vasques nog. Hij was een aardige kerel, maar blijkbaar is hij erg veranderd.
       Ik blijf stil staan en staar hem een tijdje aan. Hij kijkt terug met zijn ogen tot spleetjes geknepen.
       'Grijp hem, mannen.' Twee mannen komen de kamer binnen en grijpen me bij mijn armen. Ik kom weer in beweging en wil me losrukken aan de greep van de mannen, maar ze tillen me op zodat ik alleen maar hopeloos kan spartelen. Dimitri komt op me afgelopen met een juten zak.
       'Slaap wel, Daniel Smith' fluistert hij wanneer hij de zak over mijn hoofd trekt. Het laatste dat ik kan zien door de juten zak heen, is dat mijn auto in brand wordt gestoken.
       Eerst is er niets te horen, maar daarna klinkt er een harde knal die ons half naar achteren gooit. Iets komt hard tegen mijn hoofd neer.
       Ik voel hoe ik slap in de armen van de twee mannen zak en verlies dan mijn bewustzijn.
________________________________________

Wow, drie hoofdstukken op zo'n korte tijd ;s teveel inspiratie, sorry peeps xd Hope you still enjoy all this. Op dit hoofdstuk ben ik best trots, dus daarom wil ik ook wel weten wat jullie vinden :D Van alles, van dit hoofdstuk, van de personages...Positief of negatief, just let me know. Kom uit je schulp en comment, haha xd