Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ I'm On My Knees ~

“I don't want to face the world in tears,

Please think again,

I'm on my knees, 

Sing that song to me,

No reason to repent” ~ Of The Night

Ik staar naar Dans gezicht terwijl hij nadenkt over waarmee hij zal beginnen en wat hij zal zeggen. Hij houdt zijn hoofd een beetje gebogen en staart naar de witte sneeuw voor zijn voeten. Zijn wenkbrauwen staan in een lichte frons als hij zijn hand door zijn haar haalt.

      ‘Ik was er niet toen je me nodig had, hé?’ vraagt Dan uiteindelijk. Hij draait zijn hoofd schuin naar toe en kijkt me met ogen vol spijt aan. Ik schud mijn hoofd en kijk dan van hem weg. Zijn ogen, die me zo intens aanstaren, kan ik niet meer aanzien. Op de één of andere manier hebben ze een raar effect op me. Alsof ik alles dan even vergeet.

      ‘Die dag op het politiekantoor in de verhoorruimte. Die… kus. Was dat echt, Dan? Of wilde je gewoon informatie uit me los krijgen?’ mompel ik. Mijn ogen beginnen te prikken, maar ik ben niet van plan om dat te tonen. Ik zou me sterk houden omdat ik niet wil dat Dan me zo ziet. Hij mag niet zien dat hij me dit allemaal aandoet. Al dat… verdriet.

      ‘Laura, nee! Dat was helemaal niet mijn bedoeling! Ik zoende je toen omdat ik van je hield, Laura. Dat doe ik trouwens nog steeds.’ Ik knijp mijn ogen dicht en weiger koppig om Dan weer aan te kijken.

      ‘Waarom zoende je dat meisje op de pier dan?’ vraag ik zachtjes. Ik weet gewoon dat ik het antwoord hierop eigenlijk niet wil weten.

      ‘Dat heeft een hele goede reden eigenlijk...’ mompelt Dan. Met een ruk draai ik mijn hoofd naar hem toe.

      ‘Wat?’ vraag ik. Volgens mij had ik dat niet goed gehoord.

      ‘Je hoorde me wel, Laura.’ Ik knipper even met mijn ogen en houd mijn hoofd dan een beetje schuin.

      ‘Wat was die hele goed reden dan, Daniel’ sneer ik. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en wacht, eigenlijk best bang, af op wat hij gaat zeggen. Weer wend ik mijn hoofd af.

      ‘Ik kan het eigenlijk niet zeggen. Ik mag het je niet zeggen, maar Laura...’ Dan onderbreekt zijn zin om mijn polsen te pakken zodat ik gedwongen ben om hem aan te kijken.

      Hij staart me aan en zoekt contact via mijn ogen. Hij wil dat ik luister en dat ik kijk. Dat ik kijk hoe hij dit verteld. Hij wil dat ik weet dat hij het meent.

      ‘Ik moest haar zoenen, Laura. Ze zou dingen over jou gaan vertellen die… niet verteld mochten worden. Ik deed het om je te beschermen. Je moet me begrijpen’ fluistert hij. Ik slik en kijk dan naar mijn schoot.

      ‘Ik kan niet zomaar alles vergeten, Daniel.’ Dan laat mijn polsen los en knikt spijtig.

      ‘Daar was ik al bang voor.’ Hij gaat door zijn haar met trillende handen en zucht dan. Ik sta op en ben van plan om naar mijn appartement te lopen, maar iets doet me twijfelen.

      ‘Waarom blijf je vannacht niet op mijn appartement slapen? Ik heb nog wel een plekje voor je.’ Ik weet niet of ik hier spijt van ga krijgen. Ik was niet meteen van plan om Dan meteen te vergeven hierna. Het had tijd nodig. Zoals wonde’s. Het moet helen. Denk ik.

      ‘Dat hoeft niet, Laura.’

      ‘Nee nee, ik sta erop.’ Dan staat op, dat hoor ik aan de krakende sneeuw onder zijn voeten, en komt dan naast me staan.