Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ If You Had Your Gun, Would You Shoot It At The Sky? ~

“If you had your gun would you shoot it at the sky, why? 

To see where it would fall, will you come down at all?

If you had your gun would you shoot it at the sky, why? 

To see where your bullet would fall, will you come down at all?” ~ Laura Palmer

Ik kan het niet geloven. Het meisje dat ik weer als mijn vriendin beschouwde, leid de Getaways. Dit is onwerkelijk. Dit kan niet.
     ‘Waarom, Lonni? Je was mijn beste vriendin!’ stoot ik ongelovig uit. Ik kan het nog steeds niet bevatten…
     ‘Weet je Alec nog?’ Ik denk na. Alec. Waar heb ik die naam eerder gehoord?
     ‘Hij was mijn broer, Laura. Misschien wist je dat niet, maar jij zorgde wel voor zijn dood!’ roept Lonni uit. Ze kijkt me woedend aan en doet een stap naar voren.
     ‘Wat? Hoe? Ik doodde hem niet! Ik heb nog nooit van een Alec gehoord!’ breng ik er tegenin.
    ‘Weet je misschien nog dat incident met die bromfiets? Mijn broertje reed je omver. Hij was ook een lid van de Getaways. Jij vertelde het Dimitri...’ Ze maakt een gebaar met haar handen dat het wel duidelijk is.
     ‘Oh, mijn God. Was dat jouw broer?’ vraag ik verbaasd. Lonni rolt met haar ogen.
     ‘Natuurlijk, dom wicht. We hebben dezelfde achternaam! Hoe achterlijk kan je zijn!’
     ‘Je legt niet meteen dat verband, Lonni!’
     ‘Dankzij jou is mijn broer ondergedompeld in een vat met zuur!’ Ze krijgt tranen in haar ogen, maar daar is amper iets van te zien. Ik sla mijn handen voor mijn mond.
     ‘Lonni, ik...’ Ik herinner het me weer. Degene waarover Dimi zo lang geleden vertelde, was Alec. Ik had tot nu niet door gehad dat dat allemaal mijn schuld was. ‘Het spijt me zo, Lonni.’
     ‘Bewaar je excuses voor later, Laura Palmer.’ Iemand anders komt achter haar vandaan en ik hap weer naar adem. Het is Dimitri. Hij zwaait nonchalant naar me, loopt naar me toe en drukt een kus op elk van mijn wangen.
     ‘Fijn je weer te zien, Lala’ mompelt hij met een grote grijns. Mijn hart lijkt wel even te stoppen.
     ‘Ik dacht dat je dood was’ ben ik in staat eruit te brengen.
     ‘Dat was ik ook bijna. Lonni redde me’ fluistert hij.
     ‘Zat je mee in het complot?’ Dimi knikt. Ik schud mijn hoofd. Ik had het moeten weten, natuurlijk.
     ‘Het spijt me, Laura’ zegt hij zacht wanneer hij zijn lippen bij mijn oor legt. ‘Ik ben te ver gegaan.’
     Ik slik.
     ‘Dat ben je inderdaad.’
     ‘Kan je me vergeven.’ Ik staar een tijdje naar Lonni, die ons achterdochtig in zich staat op te nemen. Ze lijkt wel een woest roofdier. Zo heb ik haar nog nooit gezien. Ik haal diep adem. Wat heb ik te verliezen?
     ‘Ja, ik vergeef je.’ Dimitri slaat zijn armen om me heen en drukt me even stevig tegen zich aan.
     ‘Doe dat dan ook met hetgene wat ik zo meteen ga doen.’ Hij loopt van me weg en stapt op Lonni af. Voor ik kan reageren, neemt hij het pistool van Lonni over, dat ze net van achter haar broeksband vandaan heeft gehaald.
     Dan legt hij de loop tegen zijn hoofd en haalt hij de trekker over.
     Ik gil. Opnieuw. Opnieuw sterft er iemand voor mijn ogen. Wanneer zal dit ooit stoppen? Ik besef dat ik nu niemand meer heb. Dan niet, de jongens van Bastille niet, Luke niet. Niemand. Toch heb ik het gevoel dat ik eerst nog iets te weten moet komen, voor ik uitvoer wat ik in gedachten heb.
     ‘Waarom deden de jongens zo raar na de tour? Heb jij daar iets mee te maken?’ vraag ik haar. Lonni grinnikt triomfantelijk en knikt.
     ‘Klopt.’
     ‘Hoe?’
   ‘Door hen leugentjes wijs te maken. Het was erg makkelijk aangezien de jongens me vertrouwden omdat ik jouw “beste vriendin” was. Ik vertelde Dan dat jij zei dat hij slecht is in bed en de rest ging vanzelf. Echt niets aan hoor.’ Ze lacht naar me. Ik knik naar het pistool dat bij Dimi op de grond ligt.
     ‘Geef.’ Lonni knikt en gooit het pistool naar me toe. Ik haal diep adem en leg de loop tegen mijn maag.
     Ik ben alles kwijt. Wat doe ik hier nog. Ik hoor Lonni en de Getaways joelen vol vreugde.
     Het zweet parelt op mijn voorhoofd. Kan ik dit wel?
     Ik kan de bange uitdrukking op mijn gezicht bijna voelen. Dan besef ik dat ik niet te verliezen heb.
     Net wanneer ik de trekker overhaal, zie ik hem nog de hoek om komen. Zijn naam komt eruit als een fluistering.
     ‘Daniel.’

~ Dan: pov

‘Laura!’ roep ik zo luid dat ik mijn eigen stem niet meer herken. Het schot weerklinkt over de hele straat en de kogel dringt in haar buik. Ik ren naar haar toe en slaag er nog net in om haar op te vangen voor ze achterover op de grond valt. Terwijl alle Getaways vluchten, klettert het pistool naast haar op de grond.
     ‘Daniel’ fluistert ze zacht. Ik probeer naar haar te glimlachen, maar in plaats daarvan voel ik de tranen langs mijn wangen stromen.
     ‘Huil je?’ vraagt ze me bezorgd. Ze ademt zwaar en krimpt telkens verder ineen van de pijn. Ik veeg met mijn vrije arm mijn tranen weg.
     ‘Nee, nee. Ik huil niet.’ Laura tilt langzaam haar arm om en legt die op mijn wang.
     ‘Je hoeft hier niet te zijn, Daniel, je hoort niet om me te geven. Laat me hier sterven. Alleen. Het is beter zo.’ Ze kijkt me intens aan. Meent ze dit?
     ‘Hou je dan niet van me?’
     ‘Nee en jij houdt niet van mij. Je ziet iets wat alleen jij wilt zien. Je ziet de echte ik niet. Je bent verliefd op een sprookje, Dan’ mompelt ze terwijl ze kreunt van de pijn. Zelfs nu ze in zo’n pijnlijke staat verkeerd, blijft ze even koppig.
     Ik sluit mijn ogen om niet te laten zien dat ik aan het huilen ben. De tranen rollen genadeloos langs mijn wangen, maar ik haal diep adem en kijk Laura dan zelfzeker aan.
     ‘Laura, alsjeblieft. Jij bent degene die niet wil zien. Je wil niet zien hoeveel ik van je hou. Je wil niet zien hoeveel jij van mij houd. Al die tijd die we samen hadden, voor al deze misverstanden. Betekent dat dan niets voor je?’ vraag ik haar. Ze vertrekt even van de pijn. Haar hand ligt nog steeds op mijn wang en ik leg mijn hand op de hare.
     ‘Je hebt gelijk.’ Ze pauzeert lang voordat ze nog een woord kan uitbrengen. Haar ogen blijven op mijn gezicht gericht en ze neemt me lang in haar op. ‘Ik hou van je, Dan.’
     Ze sluit langzaam haar ogen en ik besef meteen wat dit betekent.
     ‘Laura? Laura! Durf me nu niet in de steek te laten! LAURA, DURF NIET OP TE GEVEN!’ roep ik nog, maar haar hand wordt slap onder de mijne en wanneer ik loslaat, valt hij gewoon op de grond.
     Laura’s lichaam ontspant zich. Ik luister naar haar adem, houdt mijn hand voor haar neus en mond. Niets. Ze is dood.
     Ik schreeuw de longen uit mijn lijf en vervloek mezelf dat ik niet vroeger ben gekomen. Als ik dat verdomde papiertje van Lonni, dat alles wat ze over Laura had verteld, leugens waren, eerder had ontdekt. Dan had ik haar nog kunnen redden. Ik probeer haar nog te reanimeren, maar ze blijft even roerloos liggen.
    Niet veel later arriveert de ambulance, maar het is allemaal al te laat. Ze moeten me bijna bij Laura vandaan sleuren en dan word ik meegenomen naar de ziekenwagen omdat ik zogenaamd in shock ben. Ik krijg een deken om me heen en wat zuurstof. Daarna kijk ik hoe ze Laura en Dimitri in een witte lijkzak steken en hen op een brancard leggen.
     Een traan biggelt weer langs mijn wang en dan besef ik het. Het lijkt wel alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. Ik ben helemaal niet in shock. Ik ben verloren wat me het meest dierbaar was, natuurlijk ben ik niet in shock.
     Ik ben beland in een diepe staat van depressie met een vleugje liefdesverdriet.

_______________________

Ehm... sorry? Nou ja... het hoorde gewoon zo, mensen. Ik waardeer slechte eindes wel en dit MOEST gewoon zo eindigen. Het past bij het verhaal. Schiet me alsjeblieft niet neer... (See what I did there? Mhuhahahah xd too soon?). Anyways, er komen nog exact TWEE hoofdstukken, denk ik, en dan is Laura Palmer officieel af. Ik ben momenteel bezig met het begin van een andere fanfics (oh, wat ben ik toch heerlijk obsessed...), genaamd Bad Blood en Pompeii (wat een Woody fanfic is). Ik ga snel de prologen daarvan posten, dus dan kunnen jullie al kijken of jullie dat wat vinden. No hard feelings als je het niet leest. Ik schrijf het gewoon omdat ik het leuk vind xd Anyways, love y'all for commenting and voting! xoxo