Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Trouble Seemed So Far Away ~

"Trouble seemed so far away

You changed that right away, baby

Love don't live here anymore

Just emptiness and memories

Of what we had before" ~ Love Don't Live Here

'Je hoeft Lianne toch helemaal niet naar oom Hans te brengen, mam' zeg ik met een extra grote pot Ben & Jerrys in mijn handen wanneer ik voor de koelkast sta.

       Mijn ogen prikken helemaal van het huilen dat al aanhoud sinds gisteren. Ik zou het me niet zo moeten aantrekken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

       Mijn moeder schenkt een blik op mijn pot ijs en laat haar blik dan ook over me glijden. Ik hoor haar gedachten over mij in een blauwe pyjamabroek met beertjes en een comfy sweater al door haar hoofd suizen.

       'Laura, ik denk niet dat je daar nu toe in staat bent' antwoordt ze aarzelend. Ik kijk haar verontwaardigd aan en stop een grote schep ijs in mijn mond. Het is zo koud op mijn tong dat het pijn doet, maar dat leid me even af van de pijn die ik mentaal voel, al is dat niet voor lang. Dan komt mijn stiefvader binnen met mijn stiefzusje.

       'Doe het rustig aan, Laura,' stelt hij voor, 'liefdesverdriet is normaal.' Ik grom en prop nog een lepel ijs in mijn mond.

       Als ze me zouden vragen of ik Dan miste en verdrietig was omdat ik hem nu kwijt ben, zou ik dat ronduit ontkennen, maar de waarheid is dat hij, diep vanbinnen, wel de oorzaak is van mijn stemmingswisselingen en huilbuien. En er zit er net weer eentje aan te komen.

       Met mijn twee nieuwe beste vrienden en een lepel, ren ik te trappen op en gooi ik de deur met een klap achter me dicht. Eenmaal ik in mijn bed zit met een kussen tegen me aan gedrukt, ben ik al aan het huilen.

       Ik moet ermee stoppen, ik weet het.

      Met een afstandsbediening op mijn nachtkastje, zet ik de radio van een afstandje aan. Ik wil me even kunnen verliezen in anderen dingen dan verdriet of weet ik veel…

       Meteen vult de stem van mijn favoriete radiopresentator mijn kamer. Hij zegt iets over een wedstrijd en kondigt daarna een lied aan. Ik ken het niet, maar ik sluit toch mijn ogen en probeer te achterhalen welke instrumenten in het lied voorkomen, wat best moeilijk is aangezien veel liedjes tegenwoordig niet meer zoveel échte instrumenten meer bevatten.

       Ik herinner me dat ik dit als kind ook altijd deed. Ik mag dan wel geen prachtige zangstem hebben, ik heb misschien wel een gevoel voor ritme. Althans, dat denk ik toch.

       Het lied eindigt met een langgerekte gitaarnoot en gaat over in een ander lied. Wanneer ik de klanken herken, schiet ik recht als een stokstaartje. De tranen springen weer in mijn ogen net wanneer de achtergrondgeluiden van Pompeii beginnen.

       Met een gefrustreerde druk op de knop zet ik mijn radio uit, waarna ik de afstandbediening tegen de muur gooi.

       Hij valt uiteen in stukken, net als mijn hart. 

Ik lig half in slaap wanneer er op mijn deur geklopt word.

       Eerst ben ik niet van plan om iemand binnen te laten, maar ik roep toch: ‘Binnen.’

       Ik lig opgerold in mijn bed wanneer mijn moeder binnenkomt. Ze kijkt me wat schuchter aan en gaat dan op de rand van mijn bed zitten.

       ‘Gaat het met je?’ vraagt ze bezorgd. Ik knik en veeg met mijn vuisten in mijn ogen. De waarheid is dat het helemaal niet met me gaat, maar dat kan ik niet laten merken. Ik mag mijn moeder niet bezorgd maken. Niet nu ze met Luke naar één of andere gitaarconventie moet.