SIR

BENCİL

Böyle şeyler yaşadığında ağlamak için bir sürü sebep bulabilirim. Ama başkalarını ağlatmak için bir sebebim yok. Ne yaptın sen Jessica! Kendine gel ve şunları kendilerine getir!..
Liam'ın kollarından güçlükle kurtulup önce Liam'ın sonra kendi gözyaşlarımı sildim ve donmuş bir biçimde duran aileme döndüm: "Ya tamam, ağlamayın. Böyle olacağını bilseydim hiç anlatmazdım. "
"Jessica nasıl bu kadar soğuk kanlısın, hayran kaldım doğrusu." diyen Niall'a dönüp sıcak bir gülümsemeyle baktım. "E alıştım çünkü Nialler. Hatırlayınca normal olarak ağlıyorum, sonra geçiyor. Ama sizde kendinize gelin lütfen." Hepsi toparlanıp kendilerine gelmeye çalışıyorlardı. O sırada da Liam, garip bir gülümsemeyle bana bakıyordu. "Noldu?"
"Hiç, sadece sana neden aşık olduğumu anladım. " şirin ve cilveli bir şekilde ona dönüp "neden aşık olmuşsun? " dedim ve ona buraz daha yaklaştım. "Bu yaşadığın şeyi anlatmayıp saklayabilirdin. Ve... çok soğuk kanlısın. İçin dışın bir. Kendinden önce etrafındakileri düşünüyorsun. Sen, gerçeksin. Hayatında yalan yok." Yalan mı yok? Ben şu an buradaysam yalanlar sayesinde buradayım. Evet, yalandan nefret ederim. Ama insanlar bazen hayatlarına devam edebilmek için yalan söylemek zorunda kalırlar. Ve bende onlardan biriyim. Sadece şunu biliyorum: şu hayatta yalan olmayan tek bir şey var. O da benim bu çocuğa deli gibi aşık olduğum.
Yüzüne hiçbir şey söylemeden, mahçup bir şekilde bakıyordum. Birbirimize yaklaşırken yanaklarıma dolan kanı hissedebiliyordum. Dudaklarımız birleşirken kapının çalmasıyla ikimizde bıkkın bir şekilde birbirimizden uzaklaştık. Katy "ay tamam siz romantizminizi bozmayın. Ben açarım kapıyı. " deyip ayağa kalkarken "otur otur ben açarım." Deyip ondan önce ayağa kalktığımda Liam "Katy açsın işte. Sen otursaydın?" Dediğinde Liam'a cevap vermek için ağzımı açtığımda kapı tekrar çalmıştı. "Ayh hepberaber açalım isterseniz? Alt üstü bir kapı işte ne fark eder?" Dedim kapıya doğru yönelirken. Kapıya yaklaştıkça anlamadığım bir şekilde kalbimin atışları daha da artıyordu. Kapının kolunu tuttuğumda kalbime giren ağrı ile birkaç saniye duraksadım. Zilin sesini tekrar işitmemle kapıyı açtım ve kalp atışlarımın sebebini karşımda gördüm. "Jessica? İyi misin?"
"Uhm.. iyiyim iyiyim. Hoşgeldin. İçeri geçsene."
"Seni gördüğüme sevindim. Biraz sorunlu bir tanışmamız olmuş olabilir. Kalbini kırdıysam özür dilerim. " n'oluyo ya?! "Asıl ben özür dilerim. Biraz sert çıkmış olabilirim. Anlarsın ilk konser, ilk heyecan falan..."
Küçük bur kahkaha atıp boynuma sarıldığında şaşkınlıktan ilk önce karşılık veremesemde daha sonra bende kollarımı Sophia'nın bedenine sardım.
Ne bekliyordum ki? Liam'la aramızda geçenleri bilmiyor. Sonuçta onun gözünde sevgilisinin en yakın arkadaşıyım.
Birbirimizden ayrıldığımızda o salona geçerken bende kapıyı kapatıp birkaç saniye kendime gelmek için bekledikten sonra bende salona doğru yürümeye başladım. Çok uzun bir geceyle karşı karşıya olmak biraz korkutuyor. Karşılaşacaklarım, umarım tahmin ettiğim şeyler olmaz.

Amy'den:

Evden çıktıktan sonra yavaş adımlarla bahçe merdivenlerinden çıkıp bahçe kapısını açtığımda Zayn beni görünce yaslandığı araba kapısında doğrulup elindeki sigarayı yere atıp söndürdü ve ceketinin düğmesini açıp kollarını bedenime sardı. "Seni çok özledim Malik. "
"Seni çok özledim Müstakbel Malik."
1-2 dakikalık sarılıştan sonra birbirimizden ayrılırken alnımı öptü ve arabanın kapısını açtı. Ön koltuğa oturduktan sonra kapımı kapattı ve sürücü koltuğuna geçti. Arabayı çalıştırınca "nereye gidiyoruz?" Diye sorduğumda cevabımı alamamıştım. "Zayn? Nereye gidiyoruz? " diye tekrarladığımda tatlı gülümsemesini yüzüne takınmış bur şekilde bana döndü ve cevap verdi. "Aşkımızı tazelemeye." Cevaba bak ya. Sanki aşkımızı tazelemeye ihtiyacımız var. Ben onu her gördüğümde ilk defa aşık oluyor gibi oluyorum. Benim için ger dakika aşkımız yeniden başlıyor.
Surat ifadem hoşuna gidiyor olmalı ki, küçük vur kahkaha attı. Dudaklarıma kondurduğu minik öpücük sayesinde dudaklarım uyuşurken o hiçbir şey söylemeden arabayı sürmeye başladı.
* * *
"Amy? Am? Müstakbel Bayan Malik? "
"Hı? "
"Haydi uyan, geldik."
"Nereye? "
"Sence?" uyku sersemiyken kendimden nefret ediyorum. Ve bu çocuk bu halime bayılıyor. Bazen gerçekten böyle bir çocuğun benim gibu birine nasıl aşık olduğunu merak ediyorum.
Gözlerimi açmak istiyordum, ama biraz daha bekleyecektim. Çünkü söylemesi biraz terbiyesizce olacak ama Zayn ben uyanmadığım zamanlarda dudaklarıma bir öpücük bırakır. "Bu sefer seni öpmeyeceğim Am." Ne?! ŞerefsiZayn! Pis ya! Madem evlenmeyecektin neden merhaba dedin o zaman?!! Uff benimle uğraşmaya bayılıyor. "Neden böyle dedin şimdi? " gözlerimi hızla açıp yerimde doğrulunca gülümsemesi artmıştı. "Seni öpmemi beklediğini biliyorum Am."
"Hıh. Ne alakası var ki?" gülerek kemerini çıkardı ve bir şey söylemeden arabadan inip benim kapımı da açtı. Elimi tutmam için elini uzatınca bende ellerimi onun sıcacık ellerine kenetlediğimde kanlar elimden çekilmişti.
Zayn'in yardımıyla arabadan indiğimde etrafta ağaçlardan ve küçük bir klübeden başka bir şey görememiştim. "Zayn? Burası?.."
Belimden tutup beni kendine doğru döndürdü ve kendine iyice yaklaştırıp ellerini saçlarımın arasında dolaştırmaya başladı.
"Hatırlıyor musun, sana seni sevdiğimi Londra'da böyle bir yerde söylemiştim. "
"Ve beni ilk orada öpmüştün."
"Sen bana her yüzünü döndüğünde, benim güneşim kayboluyor. Senin gözünden bir damla yaş akınca, başımdan kaynar sular dökülüyor sanki. Amy, beni hiç bırakma olur mu? Kız, bağır, vur. Ama küsme. Beni o güzel yüzünden mahrum bırakma. Beni yalnız bırakma."
"Zayn. Ne olursa olsun senden, bizden vazgeçmeyeceğim. Ben seni her gördüğümde sana olan aşkım kat ve kat artıyor. Sana söz veriyorum bizden, aşkımızdan asla vazgeçmeyeceğim. Seni yalnız bırakmayacağım. Sen benim dünyamsın. Kalemimsin sen. Hiç kalem olmadan bir deftere yazı yazılabilir mi? Sen olmazsan, ben de olamam..."
İkimizde huzurla dolmuştuk. Biliyorum, çünkü onun ne hissettiğini bende hissediyorum. Çünkü o benim yanımda. Çünkü onu çok seviyorum. Çünkü bedenim onun kollarının arasında, olması gerektiği yerde...