Say My Name "Daddy" ||H.S.

feeling good⊙16

Nereye gittiğimi bilmeden yürüyordum. Hava hala karanlıktı. Ara sokaklarda bulunan dilenciler, uyuşturucu kullananlar bana şaşırarak bakıyordu. Kimseye aldırmadan yoluma devam ediyordum. Bardan baya uzaklaşmıştım. Ayağımdaki topuklular acıtmaya başlamıştı. Ayağımdan çıkarıp elime aldım. Yürürken ayağıma batan cam parçaları , taşlar yüreğim gibi ayaklarımida parçalıyordu. Fakat kalbimin acısı o kadar büyüktü ki ayaklarımı umursamıyordum bile. Göz yaşlarım soğuktan donuyor yüzümü taş hale getiriyordu.

Caddeye çıktığımda yüzüme vuran ışıklar, insanların konuşmaları, çocuk sesleri, Korna sesleri birbirine karışıyordu. Başım çatlıyordu sanki. Gözlerimde yaşlar, elimde ayakkabılarım öylece yürüyordum. Arabalara dikkat etmeden yola fırladım. Gelen korna ve fren sesi durmamı sağlamıştı. Başımı arabaya doğru çevirdim.

🎥FLASHBACK🎥

Aniden gelen korna sesiyle düşüncelerimi böldüm. Bacağıma şiddetle çarpan arabanın önü beni yere fırlatmaya yetmişti. Vücudumun soğuk zeminle temas etmesiyle bir kaza geçirdiğimi fark ettim. Kafam çok sert carpmamıştı. Ama ağrım artmıştı. Sertçe kapanan kapı sesiyle gözlerimi kapattim. Hızla bana gelen ayak sesleri yanımda durdu. Yavaşça eğilip kafamı ellerinin arasına aldı.

"Hey! Sen iyi misin? Kafanı sert mi çarptın? Lanet olsun nasıl olur? Aç gözlerini nolur!!?"

Yavaşca aralanan gözlerimle karşımda duran bir çift yeşil gözü gördüm. Bana eğilmişti. Saçları tenimi karıncalandırıyordu. Kıvırcık saçları vardı. Ne güzel!

Hızla ceketinin cebinden bir ışık çıkardı ve gözlerime tuttu. Gelen ışıkla kıstığım gözlerimi elleriyle açtı ve odaklanarak baktı.

"S-sen...! Göz damarların kızarmış ve sertleşmiş. Göz bebeklerin büyümüş. Göz altlarında mosmor. Sen uyuşturucu kullanmışsın!"

Olamaz bir doktordu. Eğer beni hastaneye götürürse biterdim. Polisler beni tutuklar sonra hapiste şişlenirdim. Yavaşça doğrulup ayağa kalkmaya çalıştım. Kolumdan tutup yardım etti. Üstümü silkeledim. Hala kolumu bırakmamıştı.

"Ben iyiyim şimdi gitmek istiyorum!"

Kolumdan elini çekti.

"Hayır hastaneye gitmemiz lazım! Uyuşturucu kullanmışsın bildiğim bir psikolog var ona görünmen gerek!"

Başımı hayır dercesine salladım. Gözümden akan yaşlara engel olamıyordum. Kirlenmiş ellerimle sildim.

"Lütfen beni hastaneye götürmeyin!"

🎬FINISH 🎬

"Lütfen beni hastaneye goturmeyin!"

Gözlerimi kırpıştırdım. Koşmaya başladığımda  bana çarpacak olan araba da gitmişti. Sokaklarda kesilmeye başladığında yavaşladım. Her şey onu bana hatırlatıyordu. Yaptığı şeyler, söylediği sözler...  ara da bir sokağa girdim. Kimse yoktu. Bir çöp bidonunun yanına çöktüm. Ayaklarım kanlar içinde her yerim dağılmıştı. Ayakkabılarımı sinirle duvara fırlattım. Gözyaşlarım tekrar beni bulduğunda artık onları silecek gücüm bile kalmamıştı. Etrafıma bakındım. Kediler ve ben dışında kimse yoktu. Gözüme çarpan bir ışık oraya dikkat etmemi sağladı. Bu bir jiletti. Bildiğimiz bir jilet. Bu bir işaret olmalıydı. Artık yasamamam gerekiyordu belkide. Elime aldığım jileti bileğime getirdim. Benimde sonum böyle olacaktı demekki. Annem haklıydı. Ben hiç olmamalıyım. Hiç bir zaman yasamamaliydim. Bileğime çizdiğim H harfinden yere dökülen kan damlalari başımın dönmesine neden oluyordu. Kasiklarimdaki H bileğimde de vardı artık. Onu silip atamiyordum Hayatimdan. Ne annemi ne Harry'i. Ikisi de acı veriyordu ama seviyordum işte. Bitmiyordu işkenceleri. Bitmiyordu intikamlari.