Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να σκοράρεις

Κεφάλαιο 5

Στις 22.00 επιτέλους χτύπησε. Η Ηλέκτρα αναγνώρισε τον αριθμό. Ήταν αυτός.

-       Ναι;

-       Πήρα να δω τι κάνεις.

-       Cristiano;   Εγώ τι κάνω; Εσύ τι κάνεις. Ανησύχησα. Πες μου  τι γίνετε; Όλα καλά;

-       Εμμ.. το κρίσιμο σημείο πέρασε τώρα. Πλέον η κατάσταση είναι σταθερή.

-       Τι ακριβώς έγινε; Δεν ακούγεσαι πολύ καλά.

-       Οι γιατροί είπαν πώς έπαθε κάποια αναπνευστική επιπλοκή και αν δεν ήταν η καθαρίστρια στο σπίτι δεν ξέρω τι μπορεί να είχε συμβεί.

-       Δεν ξέρω τι να πω. Αφού πλέον είναι καλύτερα τότε και συ πρέπει να καθησυχαστείς γιατί δεν νομίζω να θες να ανησυχώ και να αγχώνομαι για σένα.

-       Μας χάλασα τη βόλτα σήμερα.

-       Την χάλασες; Μα τι είναι αυτά που λες; Ούτε καν να το συζητάς κάτι τέτοιο.

Από το ακουστικό ακούστηκε μια φωνή που τον φώναζε.

-       Πρέπει να φύγω. Θα τα πούμε αύριο. Γεια!

Και έκλεισε το τηλέφωνο πριν καν προλάβει να απαντήσει η Ηλέκτρα. Το υπόλοιπο βράδυ πέρασε βασανιστικά. Το τηλέφωνο δεν χτυπούσε καθώς η Ηλέκτρα το είχε στο προσκεφάλι της. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Γυρνούσε συνεχώς γύρω γύρω . Στο τέλος μπήκε στο δωμάτιο η Χριστίνα.

-       Δε μου λες; Θα το συνεχίσεις αυτό για πολύ ώρα;

-       Τι λες πάλι εσύ;

-       Έχει πόση ώρα ακούγεσαι μέχρι μέσα που γυρνάς σα τη σβούρα. Μια από ‘ δω μια από κει , και επειδή σκέφτηκα να κοιμηθώ και εγώ δεν το βλέπω να το κατορθώνω. Μήπως να σταματούσες;

-       Οχουυ.. Με ζάλισες. Άντε πάνε να κοιμηθείς.

Η Χριστίνα έκλεισε την πόρτα και έφυγε. Η Ηλέκτρα αφού είδε πως η ώρα περνούσε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί σκέφτηκε να ακούσει μουσική. Πήρε τα ακουστικά από το συρτάρι και αφού τα συνέδεσε με το κινητό της επέλεξε ένα τραγούδι στην τύχη . Αφού τελείωσε το τραγούδι ξεκλείδωσε το κινητό και είδε την ώρα. Το ρολόι έγραφε 2.30. Έσβησε την οθόνη και συνέχισε να ακούει. Κάποια στιγμή ένιωσε το κινητό της να δονείται. Πετάχτηκε επάνω και είδε την οθόνη του κινητού της . Ήταν μήνυμα. Επάνω έγραφε από ποιόν στάλθηκε. Ήταν το όνομά του. Με βιαστικές κινήσεις έβγαλε τα ακουστικά από τα αφτιά της και πάτησε να ανοίξει το μήνυμα. Το μήνυμα έγραφε κατά γράμμα :

Πότε δεν κατάλαβες τι θέλω και πόσο αντέχω. Τώρα που η κατάσταση είναι έτσι ήρθε η ώρα να πάρω μερικές αποφάσεις. Είσαι και συ μια απ’ αυτές. Με βοήθησες , με στήριξες αλλά δεν πάει άλλο. Πρέπει να φύγω και να σε αφήσω να προχωρήσεις. Συνέχισε τώρα μόνη σου. Έτσι και αλλιώς ποτέ δε με χρειάστηκες.

Να ξέρεις , μη με ψάξεις. Έχω φύγει. Πρέπει να γυρίσω πίσω στην Πορτογαλία για να κανονίσω το νοσοκομείο που θα είναι η μητέρα μου. Αντίο!

Τα δάκρυα άρχισαν να κυλάνε και οι λυγμοί ακολουθούσαν ο ένας τον άλλον. Δεν μπορούσε να σταματήσει. Δεν μπορούσε καν να ελέγξει τον εαυτό της. Ένιωσε κάτι να ακούγεται από μακριά αλλά ταυτόχρονα από πολύ κοντά της. Όλα σκοτείνιασαν. Άνοιξε τα μάτια της ,η μουσική αντηχούσε ακόμα στα αφτιά της και το κινητό ήταν ακόμα στα χέρια της. Ακούμπησε τα μάγουλά της. Δεν ήταν υγρά. Ήταν μόνο ένα όνειρο .Ψιθύρισε. Ένα κακό όνειρο.

Μέσα στην ηρεμία που είχε το δωμάτιο ακούστηκε πάλι η δόνηση του κινητού. Δεν της άρεσε που άρχισε να επαναλαμβάνετε το όνειρο. Κι όμως , αυτό γινόταν. Το όνειρο έπαιρνε σάρκα και οστά. Το μήνυμα ερχόταν απ’ αυτόν. Και έγραφε ακριβώς ότι είχε διαβάσει και πριν στο όνειρό της… Φεύγει!