If I ever Fall In Love(Editing)

Chapter 51

(Miru's POV)

"Hey" naglakad ako ng mas mabilis. Kinakabahan akooooo! Naramdaman kong nakasunod siya saken. Waaaaaaaaaaaaaaaah! Mas binilisan ko pa ang paglalakad ko.

"Miruchan" sambit nito habang hawak ang braso ko. Bakit ang bilis niya maglakad?!

"Ano ba Yuki?" pilit kong inaalis ang pagkakahawak niya sa braso ko.

"Bakit mo ko iniiwasan?" tumingin ako sa ibang direksyon. Feeling ko namumula na ako!

"Hindi ah! Busy lang ako. May assignment kami at project!"

"Damn it. May nagawa ba akong mali?"napatingin ako sa kanya. Ang lungkot ng mga mata niya. Nanlumo ako bigla. Bakit ko nga ba siya iniiwasan? Eeehhh! Nahihiya kasi ako! Pagkatapos nung 'Iloveyou' moment namin ay nagpahinga na kami at natulog.. ng magkatabi. Kaya naiilang ako kasi sobrang dikit namin nung nagising ako. Nakapulupot pa yung braso niya saken.

"Hey. Why are you so red? Galit na galit ka ba saken? Ano bang nagawa ko?"

"A-Ah hindi ah! Hindi ako galit" nakita kong ngumisi siya. Sht.

"Then.. Are you blushing?" Inirapan ko siya at tsaka tumalikod. I heard him chuckle.

"Hey" inikot ako nito at pinaharap sa kanya. "Is this about last night? Kaya mo ba ako iniiwasan dahil nahihiya ka?" Hinawakan nito ang aking baba nang tumingin ako sa ibang direksyon para iwasan ang tingin niya.

"E-Ewan ko sayo!" ngumiti lang ito sa akin at inakbayan ako. Tss. Nakakainis. Di ako makalaban dahil gusto ko rin yung ginagawa niya.

Naglakad kami palabas ng school. Oo, nasa school kami. Pero nandun na kami sa hallway palabas ng gate. Galing akong chapel ng masalubong ko siya tas agad akong naglakad ng mabilis dahil nga iniiwasan ko siya.

"Where do you wanna eat?"

"Alam mo, tigilan mo ko sa page-english mo. Sumasakit ulo ko sayo" tinawanan lang ako nito. Naglakad kami papunta sa pinakamalapit na convenient store. 7/11 😉

"Don't you wanna eat something heavy and healthy? Puro ka junk foods"

"Alam mo tatay, hindi ako nagugutom. Gusto ko lang ng mangunguya" sinamaan lang ako nito ng tingin. Defeated! HAHAHAHA!

Kumuha ako ng 3 ice cream, 3 chocolates, softdrinks, junk foods tsaka chewing gum. Kumuha rin ako ng pineapple tidbits na kakainin ko sa huli para may healthy naman akong kakainin.

Umupo kami sa dulong part ng 7/11. Bumili ito ng Pepero at Rootbeer. Healthy pala ah? Haha.

"So why were you blushing a while ago?" Napaubo ako bigla sa tanong niya. Pabigla bigla naman kasi!

"Eh bakit ba? Nahihiya ako eh!" Nakangisi nanaman siya. Mukhang aso! Bwisit! Ang cute cute!

(Uno's POV)

Nasan kaya yun? Kanina ko pa hinahanap si Miru. Di daw kasi nakita nila Elaika. Pati si Yuki. Magkasama nanaman kaya sila?

Napagdesisyunan kong dumaan sa 7/11. Nagugutom na rin kasi ako. Palabas na sana ako ng bigla kong narinig ang pamilyar na boses.

"Ewan ko sayo! Panget!" Napatingin ako sa direksyon nila. Magkasama si Yuki at Miru. Nagtatawanan. Napansin ko rin na hawak ni Yuki ang kamay nito. Pinaglalaruan habang si Miru ay kumakain. Hindi normal ito. Kapag kumakain siya ay ayaw niyang may nanggugulo sa kanya. Ayaw niya ngang iniistorbo siya eh, pero bakit hinahayaan niyang hawakan ni Yuki ang kamay niya kahit na kumakain siya?

Umupo ako sa pwesto na malayo sa kanila pero kitang kita sila. Malaki ang pinagbago ni Miruchan. Nagiging conscious na siya sa mga galaw niya. Pati nga sa pananamit ay nagiging conscious siya, samantalang dati, kung ano makita niya, yun ang susuotin niya. Nagiging mapili na rin ito sa nga gamit na ginagamit siya, pati sa pag-aayos ng buhok ay nagiging conscious siya. Madalas ko na rin siyang makita na nakangiti kahit mag-isa o kaya tulala tapos biglang tatawa. Lalo siyang naging weirdo. Dapat lang mag-alala ako diba? Lalo na't si Yuki ang lagi niyang kasama.

Napatingin sa direksyon ko si Yuki kaya umiwas ako ng tingin at inayos ang cap ko para hindi niya ako makilala kahit na alam kong alam niyang ako ito. Maya-maya ay napatingin ako sa cellphone ko na tumunog. May tatlong message akong natanggap. Hindi ko pinansin yung dalawa.

Fr: Alyana

Let's talk.

Napakunot ang noo ko. Matagal na kaming hindi nakakapag-usap ni Alyana. Iniwasan niya kasi ako pagkatapos kong sabihin sa kanyang hindi pa ako handang makipag-relasyon ngayon. Hindi ko rin alam bakit nasabi ko yun. Mahal ko si Alyana, sigurado ako dun, pero komplikado kasi ngayon.

To: Alyana

Punta ako sa bahay niyo. I'm on my way.

Nagsimula na akong tumayo para umalis. Tumingin ulit ako sa direksyon nila Miruchan, kumakain sila pareho habang nag-kukulitan. Tumingin akong muli sa cellphone ko nang tumu og ito.

Fr: Alyana

Okay.

Pagkatapos ko itong mabasa ay lumabas na ako ng 7/11 at pumunta sa bahay ni Alyana. Ano kaya pag-uusapan namin?

(Alyana's POV)

I was waiting for Jun in the kitchen when the door bell rang. I'm actually nervous since it's been a long time since we last talked. I'll admit, iniwasan ko talaga siya o sila. I can't bear to look at them or even be with them lalo na't nasasaktan ako.

Pumunta ako sala para salubungin siya. Alam ko namang papasok siya without even my permission. Nakita ko siyang nakatayo sa tapat ng pinto nakatitig sa akin.

"Let's have a sit" I formally said. Why the fvck am I not comfortable? Tss.

Umupo ako sa couch, and he sat beside me just like how it used to be. I felt chills in my body. Sht.

"What do you wanna talk about?" I breathe deeply.

"What.. What happened to us?" I looked directly at his eyes. There was confusion, pain, and longing. Suddenly, I want to hug him. I miss him so much.

"We already talked about this Alyana. I told you, hindi pa ako handa" umiwas ito ng tingin.

"But.. How? Why? We were working out! For goddamn sake. You said you love me" tumingin ulit ito saken. He wiped my tears.

"I love you.. but" umiwas ulit ito ng tingin.

"But what?" I'm longing for his answer. I can't be like this. It's like I'm waiting for nothing.

I'm in the middle of "fighting" for him and "giving up" on him. I'm in the middle of "waiting" and "continue living without him". I'm the in middle thinking of "stopping this madness" and "continue being stupid".

"It's just.. I don't know.. It's complicated, Alyana"

I'm starting to cry harder. Why is he like this? He was very certain at the start about having me as his girlfriend and now suddenly, he's not ready?! It's breaking my heart, pieces by pieces. I don't even know if I did something wrong for him to change his mind. I'm confused.. hurt.

"Then tell me Jun.. Should I wait for you? Please. Tell me to wait." He sighed and held my hand.

"I'm not telling you to wait" there again, my heart slowly breaking. "Hindi kita pinipigilan maghanap ng iba Alyana" I pulled my hand from him.

"Why are you pushing me away?! Why are you doing this to me?!" I hid my face on my hands. I don't want him to see me like this.

"But.. I'm doing this for you. For both of us"

"I don't understand you! I hate you! Go away!" I felt him standing up. Is he really going away?

"I hope you understand. Goodbye, Alyana"

I heard the door closed. I cried and cried. Why is this happening? What did I do wrong?! I gave him my hundered and one percent.

Cliché as it may sound, I never thought he'd mean this much to me. Who would've known? I remember the moment we met. It wasn't magical. Time didn't stop. He was handsome, of course, but it was nothing special. Sigh. I really don't understand...