Śledztwo na trzy piętra

Rozdział 30. Bambuko

Wracałam z Biedronki z przepotężnym mętlikiem w głowie, bo stres uderzył z nową siłą. Miałam tylko nadzieję, że Petronela posiada poczucie humoru na wyższym poziomie niż Matylda i nie poleci do Brodeckiego nakablować, że go zdradzam z Sebastianem, zanim ja mu zdążę wytłumaczyć, że w ogóle jesteśmy razem.

Druga rzecz. Czułam, że dramatycznie kończy mi się czas na prowadzenie śledztwa, bo kolejni współlokatorzy zaczynali patrzeć na mnie z rosnącą podejrzliwością.

I po trzecie, mogłam naprawdę wziąć te rurki z kremem, a nie samą czekoladę. Czekała mnie cała noc nad książkami, a przecież mózg zużywa dwadzieścia pięć procent kalorii, które zjadamy. Jedna marna czekolada to zdecydowanie za mało i nieistotne, że waży trzysta gramów...

Zaszłam jeszcze do osiedlowego sklepiku. Na wypadek, gdybym miała jutro zawalić poprawkę, potrzebowałam przecież maślanych ciastek smutku.

Przyznaję bez bicia - szłam niemożliwie powoli, żeby opóźnić moment rozpoczęcia nauki. Gdybym była mądrzejsza, powtarzałabym materiał po trochę każdego dnia, ale teraz już po ptakach.

Weszłam do mieszkania z głębokim zamiarem skończenia z myśleniem kontrafektywnym. Czas zadbać o swoje wykształcenie.

Powiesiłam torebkę na haczyku i zrobiłam zwiad taktyczny. W salonie panowały cisza i bezruch. Idealnie! Skoczyłam jeszcze do mojej sypialni. Przebrałam się w spodnie dresowe, a potem wyszperałam z różnych zakamarków wszelkie przydatne notatki z zajęć i dźwignęłam pod pachę laptopa. Uzbrojona w motywację oraz pomoce naukowe zlazłam na dół i rozpanoszyłam się na stoliku kawowym obok sofy.

Czekając na uruchomienie się laptopa, zrobiłam sobie kawkę w ulubionym kubku z pandą. Kamień z serca, że noc zapadała dopiero po dwudziestej, to może nie zasnę nad tym piekielnymi tomiszczami.

W chwili, gdy się już wygodnie umościłam przed komputerem, na schodach rozległo się coraz głośniejsze tuptanie i do salonu wszedł po sekundzie uśmiechnięty Sebastian. Niósł lampę pani Pakuły.

- Podziwiaj! - Pacnął ją na moje zeszyty. - Nówka sztuka, nieśmigana! Trochę kleju tu, trochę taśmy tam, do tego gumka recepturka i nawet producent się nie pozna.

Z żalem oderwałam wzrok od laptopa.

Ok, niech będzie. Oderwałam go bez żalu.

- Dziękuję. Szczególnie temu, kto dał ci w dzieciństwie zestaw małego majsterkowicza. - Obejrzałam sobie w rękach lampę. Powinno być git. - A przy okazji. Uprzedzam, że do rana okupuję sofę. Uczę się tutaj na zaliczenie z psychiatrii, bo na górze jest łóżko, które wzywa mnie zawsze, kiedy jestem w pobliżu.

Usiadł w swoich poszarpanych jeansach na stoliku i zapuścił żurawia w jeden z moich zeszytów.

- No to akurat dobrze się składa. Opiszesz na kolokwium wspaniałe studium przypadku o rozmawianiu z meblami. - Przekrzywił uroczo głowę, przesuwając po blacie kartki. - Jak ci poszło z Petronelą?

- A właśnie! Jutro idziemy na pogrzeb. - Przybrałam srogą minę i dźgnęłam go długopisem w klatkę piersiową okrytą czarną koszulką. - Niech mi się nikt nie waży wymigiwać.

Po jego twarzy przemknęło zdziwienie.

- Co? Przecież jasne, że idziemy. Z tego, co wiem, to nawet Krystyna się wybiera.

Zapomniałam, że tylko moje życie Matylda zatruwała tak intensywnie i skutecznie (nawet po swojej śmierci). Z innymi miewała niekiedy zatargi, ale pewnie wszyscy pojawią się na cmentarzu, ze względu na szacunek dla zmarłych. Niestety, nie ma co trzymać kciuków, że zabójca wypłacze swoje winy nad trumną.