Szansa | P.Zieliński I M. Stępiński

45.

Szliśmy ulicami Krakowa, rozmawiając o życiu, może to dziwne, ale nigdy jeszcze nie czułam czegoś takiego...

Z Mariuszem tez się dobrze rozumiałam, prawie bez słów, ale dla niego pomoc polskiej ekstraklasie była by bez sensu. Po co marnować czas skoro można zająć się lepszymi ligami.

Wiara w umiejętności chłopaków i przekonanie ich o tym to właśnie klucz do sukcesu.

Piotrek nie musiał to przyjeżdżać, tylko po to, żeby być...

Właśnie on po prostu był przy mnie, tak było od początku, tylko ja tego nie zauwazylam.

Wtedy kochałam Mariusza nie wyobrażałam sobie nawet, że on może mnie zdradzić...

To bylo i minęło, a teraz jest teraz!

-Dziękuję! -wypowiedzialam cicho.

-Nie ma za co. To jest normalne, że chciałem być tu z tobą...

-Właśnie za to, za to, że byłeś, że zawsze od sanego początku byłeś obok. -zatrzymalam się i spojrzałam mu w oczy.

-Jak się kogoś kocha to się go nie zostawia, wspiera się go zawsze.

-Masz rację! Wsparcie i czyny przede wszystkim czyny świadczą o człowieku o tym czy mu zależy czy nie. Ty to pokazałeś już wiele razy. Przepraszam, że byłam dla ciebie taka oschla, ale...

-Już dobrze, nie gniewam się, twój uśmiech mi to wynagradza.

-Daj spokój. -zarumienilam się na te słowa.

-Teraz wyglądasz jeszcze piękniej-uśmiechnął się.

Patrzyłam mu w oczy, byłam blisko niego, wyciągnęłam do niego swoją dłoń, chłopak złapał mnie za rękę, usmiechnęlam się do niego.

Zrobiłam kilka kroków do przodu, spojrzałam w jego oczy, objął mnie w pasie, a drugą rękę położył na moim policzku.

Położyłam swoją rękę na jego policzku, zbliżylam się do niego, nasze usta zlączyly się.

Po chwili oderwalismy się od siebie, przytulilam się mocno do Piotrka. Nie wiem czemu, ale czułam się przy nim dobrze, czułam się przy nim szczęśliwa i czułam się kochana...

Czy ja czułam to samo?

Wydawało mi się, że tak, ale musiałam być tego pewna na sto procent.

Jak będę już wiedziała na pewno, wtedy powiem o tym Piotrkowi.