Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

1st thing - Meet Marcie, de nietsnut

---   1st thing   ---   Meet Marcie, de nietsnut

“Marcie, ga toch eens aan de kant!” hoorde ik ze nog net roepen voordat ik met een doffe plof op de grond terecht kwam.

Zuchtend kwam ik overeind. Ik zette mijn bril weer recht en graaide mijn boeken zo snel mogelijk van de grond. Enkele tellen later liep ik verder door de gang, alsof er niets aan de hand was. Juist. Alsof. Ze beseften het misschien niet -of misschien hoopten ze het net-, maar het deed pijn. Het was nog maar woensdag en zojuist had ik voor de tweede keer deze week de gang geveegd met mijn gebreide gillet.

Ik liep gauw door naar de les van mevrouw Pieters; economie. Mijn lievelingsvak. Ik zat nog maar net op mijn vaste plekje voorin in het klaslokaal, toen het hoofdstuk over het 'Bruto Binnenlands Product' verder besproken werd. Ik was niet in mijn gewone doen, de woorden van mevrouw Pieters gingen in een waas aan me voorbij. Van mijn altijd even enthousiaste en streberige houding was momenteel niets meer over. Ik keek op mijn uurwerk en zag dat de les al een kwartier bezig was, al had ik er eigenlijk nog niets van opgevangen.

“Weet jij het misschien, Marcel?” hoorde ik nog net mevrouw Pieters’ stem de hoogte inschieten.

Damn. Ze had me een vraag gesteld. Ik kon niet antwoorden. Ik slikte. Ik kon altijd antwoorden. Maar nu had ik de vraag niet eens gehoord…

“Nee, sorry,” antwoordde ik spijtig, amper hoorbaar.

Oprecht spijtig. Het enige waarin ik uitblonk; altijd alles weten. En zelfs dat kon ik niet meer… Ze hebben gelijk; ik ben een nietsnut. Gewoonweg nergens goed in.

--

Ik wierp nog een laatste blik op de plek die mijn leven tot een hel maakte -Holmes Chapel Comprehensive School-, voordat ik haastig op mijn fiets sprong. Naar huis, eindelijk. De enige plek waar ik ongestoord mezelf kon zijn, zonder de haat van anderen. Niet dat ik het gevoel had dat ze me thuis snapten, integendeel. Maar ze lieten me in ieder geval met rust, nouja min of meer -hun goede raad buiten beschouwing gelaten-. De gutsende regen zorgde ervoor dat ik haast verdronken was tegen de tijd dat ik thuis aankwam.

--

"Hey mam!" riep ik richting keuken, de klink nog in mijn hand.

"Hoe was je dag, Marcel?" stak ze haar hoofd de woonkamer in.

Betrapt keek ik naar de grond. Eerlijk mams, wat denk je? Je weet dat quasi iedereen op school me ziet als levende pispaal. En diegenen die dat niet doen, doen alsof ik niet besta... Leuk hé? Hoe denk je verdomme dat mijn dag was? Ik zuchtte.

"Veel huiswerk," antwoordde ik maar, proberend een zoveelste discussie uit de weg te gaan.

Dit gaf me gelukkig ook meteen een excuus om naar mijn kamer te gaan. Snel schoot ik de trap op. Opgelucht liet ik me op mijn bed vallen. Ik was haar goede raad beu. 'Probeer toch gewoon normale gesprekken aan te gaan met je klasgenoten.' Sure, moest ik vooral doen als ik de volgende dag vastgelijmd op mijn stoel wilde zitten. Of als ik nog eens enkele uren in de bezemkast wilde doorbrengen. Ohja, deze was ook nog zo een goede: "Probeer toch gewoon vriendelijk tegen je medeleerlingen te zijn." Tuurlijk mams, ik zal ze bedanken de volgende keer dat ze me op de grond gooien en me als deurmat gebruiken.

Geïrriteerd staarde ik naar de druppels op de jampotglazen van mijn bril. Ik deed hem af en veegde hem op de tast schoon. Ahja, wat moet je anders als je zonder die glazen niet eens een olifant zou zien staan in de kamer. Ik zette de bril weer op mijn neus en zag alles weer haarscherp worden. Helaas ook de spiegel naast mijn bed. Dat ding haatte ik. Het liet me immers enkel dingen zien die ik haatte. Maar zonder die spiegel kon ik ook niet.... Hoe moest ik dan immers zien dat mijn das juist geknoopt was?! Of hoe kreeg ik anders mijn haar zo perfect uitgemeten naar achteren met een klodder gel?! Juist ja... Geen spiegel was geen optie. Ook al haatte ik het beeld erin. En ik duidelijk niet alleen...

--

Het avondeten had gesmaakt. Mamslief had speciaal voor mij taco's gemaakt. Volgens mij vond ze het gewoon zielig voor mij dat Gemma alweer een nieuw vriendje had. En dat vriendje was vanavond voor de eerste keer blijven eten. Een vriendelijke kerel, dat wel. Ik zuchtte. Waarom ging dat bij haar toch allemaal zo makkelijk? Vrienden maken, vriendjes scoren, lekker normaal doen en opgaan in de menigte zonder er -op een negatieve manier- uit te springen. Ik droomde ervan om lekker normaal te zijn...

Ik zette me aan mijn bureau en droomde weg. Ik zette een pen op papier en  kribbelde snel neer waaraan ik dacht, mijn mijmeringen kort samenvattend.

Sociaal. Knap. Normaal. Geliefd. Populair. Cool. Meisjesmagneet. Weg jampotglazen. Welkom zelfvertrouwen.

Ik las gauw door wat ik had opgeschreven en vulde aan.

Sociaal. Hoe leuk zou het zijn om vrienden te hebben. Ik wil ookstaan lachen op de speelplaats, zoals alle anderen; gewoon normaal zijn zoals de rest. Knap. Zou dit echt invloed hebben op hoe geliefd je bent? In ieder geval zou ik dan misschien te weten komen wat dat grote woord -zelfvertrouwen- precies inhield. Cool. Iedereen wou het zijn. Maar wat was het precies? For them to know, for me to find out... En populair. Het woord alleen al deed me wegdromen. Al mijn hele leven vroeg ik me af hoe geweldig het moest zijn om populair te zijn. Ik genoot al intens enkel bij het idee om een meisjesmagneet te zijn, hoe een overweldigend zalig gevoel zou dat dan niet in werkelijkheid zijn?

Note to self: Droom verder, Marcel. Je zal het nooit weten.

Toch kon ik mijn gedachtegang niet tegenhouden. Mijn pen kribbelde opnieuw over het papier voor me.

Bruine wilde krullen. Groene ogen -niet weggestopt achter jampotglazen-. En in die groene ogen sprankelende glinsteringen van geluk en ondeugendheid. Een oprechte glimlach -ik was haast vergeten hoe dat moest, glimlachen-. Waarom eigenlijk glimlachen? Waarom niet gewoon lachen. Glimmend lachen kan je toch niet. Of kwam het van glimp? Een glimp van een lach, slechts een glimp. Heel kort maar dus. En daarom nietsbetekend? Of zelfs fake? Ik had dat woord nooit gesnapt. Verder zag ik het joch mooi rechtop lopen, de wereld tegemoet. Vol zelfvertrouwen -ofja, zo leek het in ieder geval-. Hij droeg kleding waarmee modeblaadjes volstonden. Hip dus. Nog zo een woord. Hip van hippie, als in 'take it or leave it'? Of hip als in hype; morgen ziet de wereld er weer compleet anders uit?

Ik zuchtte. Ik wilde hém zijn. Maar dat kon niet. Niet echt. Gelukkig wel op papier... Ohja! Nog iets waaraan ik een grondige hekel had...

Marcel... Wie noemt zijn joch nu Marcel? Mijn ouders moeten toen al geweten hebben wat voor een sociale mislukkeling hun zoon zou worden. Het kan gewoon niet anders. Mijn naam belichaamt immers perfect wie ik ben. Nerdy. Pestmateriaal dus. De droom van elke pester.

____________________

Hey iedereen! Heel erg bedankt om dit eerste hoofdstukje te lezen :D Ik hoop dat jullie niet teleurgesteld zijn. Ik zou het heel fijn vinden als jullie laten weten wat jullie ervan vinden :) En ook of jullie het de moeite vinden om het verder uit te werken :)

Veel liefs, Famke

*en ik hoop écht jullie hier weer terug te zien ;)*

P.S.: dit verhaal gaat elke VRIJDAG geupdate worden