Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

41st thing - Het 'kapotte' geheugen

---   41st thing   ---   Het 'kapotte' geheugen

*Maandag*

De schooldag liep op zijn einde. Marco gedroeg zich al de hele dag vreemd. Iets vertelde me dat het wat te maken had met het feestje van afgelopen vrijdag, maar met de beste wil van de wereld kon ik het me niet herinneren. Marco gedroeg zich opvallend afstandelijk, dus ik besloot zijn gedrag gewoon te kopiëren. Belachelijk, ik weet het. Maar ik vond het nog belachelijker om rechtuit te vragen waarom hij zo deed, of om te vragen wat er in vredesnaam gebeurd was. Want dan moest ik toegeven dat er serieuze gaten in mijn geheugen zaten, en dat vond ik echt waar heel erg gênant. Dus ik ging gewoon mee in zijn gedrag, hopend dat het gat in mijn geheugen zich vanzelf weer zou vullen met herinneringen. Maar voorlopig leek dat helaas tevergeefse hoop.

Ik was blij dat de schoolbel me uit mijn lijden verloste. Ik kon mijn aandacht helemaal niet bij de les houden, hoe erg ik ook mijn best deed. De schooldag zat er dan misschien wel op, maar ik moest nog naar de tweede vergadering in verband met de afstudeerplechtigheid. Ik had er eerlijk gezegd allesbehalve zin in, maar ik had geen flauw idee hoe ik er onderuit kon komen. Ik zat met Marco in mijn maag, hoe erg ik me er ook probeerde van te overtuigen dat ik me zijn vreemde gedrag maar inbeeldde.

In plaats van meteen naar het lokaal te gaan waar de vergadering zou doorgaan, liep ik eerst naar Jenny's kluisje. Ik wilde haar nog even gedag zeggen, voordat ik het hol van de leeuwinnen binnenliep.

De lijst hing uit in de gang. Marco en ik, en zevenentwintig meiden. Meneer Schaeken had nog een boodschap onderaan de lijst gezet; of er alsjeblieft nog jongens waren die hun hulp wilden aanbieden voor de afstudeerplechtigheid. Ik vroeg me af of daarop ook maar één iemand zou reageren. En om de ene of andere reden wist ik niet eens of ik dat wel wilde; dat er een derde jongen kwam opdagen.

Ik hing tegen Jenny's kluisje aan, ongeduldig een blik op mijn polshorloge werpend. Ik had nog enkele minuten voordat ze me zouden komen zoeken om te kijken waar ik bleef. Ik sloot mijn ogen en deed een poging om alles wat er de afgelopen dagen gebeurd was op een rijtje te zetten.

Het feestje. Ik had het echt leuk gevonden. En daar had Jenny natuurlijk heel veel mee te maken. En, hoe moeilijk ik het ook vond om toe te geven, de alcohol had ervoor gezorgd dat ik me had kunnen amuseren. Mijn rem die losser kwam te zitten, bij elk drankje dat ik achterover sloeg. Elisa die zich aan me had zitten opdringen… En hoe irritant en goedkoop ik die meid ook vond, ik moest toegeven dat ze mijn ego had gestreeld. Marco. Ik kon me plots weer herinneren dat ik hem bij de arm had gegrepen en naar buiten had gesleurd. Ik had er genoeg van dat hij de hele tijd smachtend naar Jenny zat te staren, en ik wilde hem daarover aanspreken. Ik kon me nog vaag herinneren dat hij had zitten huilen, waarschijnlijk omdat hij zich schuldig voelde – maar dat kon ik me niet meer precies herinneren.  

Zachte lippen die voorzichtig tegen mijn wang werden gedrukt, haalden me uit mijn gedachten. Met een verlegen glimlachje keek ze me aan, terwijl ze een lok haar achter haar oor schoof. Ik pakte haar handen in de mijne en trok haar tegen me aan, zo dicht ik maar kon.

"Echt jammer dat je niet mee naar die vergadering gaat," zei ik, mijn stem die gedempt werd door haar voorhoofd waar mijn lippen tegenaan gedrukt waren.

Haar lippen zochten en vonden de mijne. Veel te snel naar mijn zin, plaatste ze de palm van haar hand op mijn borst en duwde ze zich ietwat van me af, mij belettend het lichaamscontact te behouden.

Een pruillip verscheen om mijn lippen. Haar serieuze blik maakte me ongerust en deed mijn pruillip weer verdwijnen als sneeuw voor de zon.

"Wat is er?" vroeg ik oprecht bezorgd.

Ze keek me onderzoekend aan.

"Ik maak me zorgen om jou en Marco," zei ze, haar blik die mijn gezichtsuitdrukking nauwlettend in de gaten hield.

Ik fronste mijn wenkbrauwen.

Wat wist zij wat ik niet wist?

"Hoezo?" vraagde ik domweg om meer uitleg.

Ze haalde haar schouders op, terwijl ze naar de juiste woorden leek te zoeken.

"Ik zei daarnet tegen hem dat hij zo vreemd deed," begon ze, "en ik vroeg wat er vrijdag nu precies tussen jullie gebeurd was."

Wist ik dat zelf maar.

"Ja?" moedigde ik haar aan om meer uitleg te geven.

"Hij zei dat ik dat maar aan jou moest vragen," zei ze fronsend, diep in gedachten verzonken en best wel verward.

Ik sloeg mijn blik neer.

"Ik weet het niet meer," zei ik, zo zacht dat ik amper mezelf verstond.

Het uitblijven van een reactie verraadde dat ze me inderdaad niet gehoord had.

"Ik heb gaten in mijn geheugen," zei ik zuchtend, de schaamte in mijn stem negerend.

Haar mond viel haast open van verbazing.

"Je weet het niet meer?" vroeg ze voor de zekerheid.

Ik knikte.

"Ik zal met hem proberen praten," zei ze scheef glimlachend.

Ik gaf haar een dankbare glimlach en drukte nog een lief kusje op haar lippen, voordat ik op weg ging naar de vergadering.

Ik voelde hoe haast alle blikken op mij gericht waren. Ongemakkelijk stapte ik verder het lokaal in, de starende blikken die me bewust maakten van elke kleine beweging die ik maakte. Mijn blik viel meteen op Marco die helemaal in het hoekje voorin zat, een vrije plek voor me bewarend. Toen ik zag wie aan de andere kant van de vrije plek zat, was ik met verstomming geslagen.

Elisa. Alsof het lot me wilde straffen.

Haar negerend ging ik naast Marco zitten, maar daar was ze het overduidelijk niet mee eens.

"Ik zie dat je je schoen hebt gevonden," zei ze met een schel geluid, overdreven knipogend en haar lippen tuitend.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek haar vernietigend aan, maar zin om woorden aan haar te verspillen had ik niet.

De hele tijd was ik me bewust van hoe ze onsubtiel subtiel met haar arm tegen de mijne bewoog, van haar voet die me af en toe een tikje tegen mijn been gaf. Maar het interesseerde me niet. Marco baarde me meer zorgen. Hij was zo nerveus, en hij zag er ongelukkig en ongemakkelijk uit.

--

"Ik ben verliefd op jou," hoorde ik iemand zeggen.

Diens gezicht kon ik niet onderscheiden. De zilte smaak van tranen raakten mijn lippen. Voordat ik het goed en wel besefte voelde ik zachte lippen tegen de mijne gedrukt worden. Sterke armen werden rond mijn nek geslagen en trokken me dichter naar het gedaante toe. Ondanks dat ik op dat moment niet wist wie er voor me stond, aarzelde ik geen moment. Gewillig kuste ik terug en sloot ik mijn ogen, me overgevend aan al mijn andere zintuigen. Vingers graaiden onstuimig door mijn warrige krullen, af en toe een rukje gevend aan een enkele lok. Ik kreunde, de onbekende toegang gevend tot mijn mond. Zonder enige aarzeling glipte diens tong mijn mond in, naarstig op zoek naar de mijne. Ruw draaide onze tongen cirkeltjes om elkaar heen, gevoed door pure lust. Na het ondeugende spelletje lieten we elkaar los. Ik opende mijn ogen en verstarde.

____________________

Omg, sorry voor de sucky update :$ Ik wil jullie zo erg bedanken voor de vele reads, votes en comments :) Jullie maken me er echt enorm blij mee!! Ik zou het natuurlijk heel fijn vinden als jullie blijven lezen, voten, commenten en followen ^^ Echt enorm bedankt! I love you all, Famke