Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

29th thing - Het 'wie-kan-Harry-het-langst-negeren-spel'

---   29th thing   ---   Het 'wie-kan-Harry-het-langst-negeren-spel'

*Een dag later: zaterdag - vervolg*

Marco zei niets. Maar zijn ogen zeiden me genoeg. Zijn mond stond nog steeds halfopen van verbazing. Zijn blik was leeg. Zijn anders lichtblauwe sprankelende ogen leken opeens wel heel erg donker.
Als ik eerlijk moest zijn, moest ik toegeven dat hij best wel knap was. Zijn vuilblonde piekerige haar zat altijd zoals het hoorde te zitten. En hij straalde altijd iets vriendelijks uit, en hij was dat bovendien ook altijd en overal – behalve nu dan. Het leek wel alsof niemand wat tegen hem kon hebben, en dan had hij nog eens de looks ook… Diep vanbinnen kon ik de vraag niet langer wegschuiven: wie was nu het meest jaloers; hij of ik?
Mijn blik boorde zich in de zijne, wanhopig wachtend op iemand die de stilte zou doorbreken. Maar dat gebeurde niet.
En nee, zelf had ik het lef niet om wat te zeggen. Ik had zonet genoeg gezegd met mijn daden, leek me.
Met een knoop in de keel, richtte ik mijn aandacht op Jenny. Haar voorhoofd was in een frons verwrongen. Ze keek me vernietigend aan, haar ogen tot spleetjes dichtknijpend. Ik slikte.
Ik wilde helemaal niet dat ze boos op me was. Integendeel. Ik wilde gewoon mijn territorium afbakenen. En hoe aardig ik Marco ook vond, Jenny was voor hem verboden terrein. Dat móest hij gewoon weten.
Mijn blik schoot van Jenny naar Marco en weer terug. Jenny wendde haar blik van me af, haar hoofd ietwat in de lucht stekend terwijl ze haar ogen sloot. Alsof ze me wilde zeggen: 'Doe maar je best zo hard je wil, ik wissel vandaag geen woord meer met je.' En toen, toen stond mijn hart haast stil. Jenny stapte op Marco af en legde een hand op zijn schouder.
Een steek van jaloezie ging door me heen. Ik kookte. Waarom deed ze dit?

--

Voor de derde keer op keer belandde mijn bowlingbal vrijwel meteen in de goot. De woede die in me opborrelde had blijkbaar een serieuze invloed op mijn 'mik'-capaciteit. Ik haatte het spel dat Jenny en Marco hadden besloten te spelen: het 'wie-kan-Harry-het-langst-negeren-spel'.
Een tiental minuten geleden had Jenny me nog kwade blikken toe zitten sturen. Deed ze dat nu ook nog maar. Maar nee hoor, ze negeerde me alsof ik lucht was – vuile CO2-lucht ofzo. Telkens mijn ogen haar blik probeerden te vangen, keek ze weg. Ze praatte wel, maar niet tegen mij. Tegen Marco. En ik weet niet of ik het me verbeeldde of dat het echt zo was, maar ik zag hem genieten van de aandacht die ze hem gaf. Ik wist waarom ze dat deed. En die reden maakte me nog meer pissed dan haar gedrag an sich. Ze wilde me jaloers maken. Ze wilde me straffen voor mijn gedrag ten opzichte van Marco. En oké, ze had gelijk. Ik was iets te ver gegaan… Maar wat dan nog?

Ik kon er niet meer tegen. Genegeerd worden. De fase in mijn leven waarin dat mijn liefste wens was, was voorbij. Marcel zou er oprecht van genoten hebben als hij genegeerd werd – zo gebeurde er tenminste niets anders akeligs. Maar Harry kon hier niet tegen. Niet als zijn vriendinnetje zo tegen hem deed. De maat was vol.
"Sorry," mompelde ik.
Het was niet luid of duidelijk, maar ik hoopte toch dat zowel Jenny als Marco dit duidelijk hadden begrepen. Enkele seconden gleden tergend langzaam voorbij, terwijl ik hoopte op een teken van leven van hun kant. Maar geen van beide gunde me een blik. Ik zag hoe Marco heel even mijn richting uitkeek, zonder zijn hoofd ook maar een millimeter te bewegen. Maar verder gaf hij geen teken dat hij me überhaupt had gehoord. Ik zuchtte luid.
"Sorry!" schreeuwde ik nu, mijn armen in de lucht gooiend.
Ik had er gewoon echt genoeg van. Flashbacks van hoe mijn leven was geweest toen ik nog gewoon goeie oude Marcel was, werden opnieuw glashelder. En omdat ik nu had mogen voelen hoe het was om als een gelijke behandeld te worden, deed dit 'genegeer' me nu nog veel meer pijn dan het ooit had gedaan.
Zonder omkijken stormde ik het gebouw uit, me goed en wel bewust van alle starende blikken die op me vastgepind zaten. Ik liet me neerzakken tegen de gevel van de bowlingzaak. Ik wachtte. Ik hoopte dat Jenny me achterna zou komen. Een tiental minuutjes later besefte ik dat dat er niet inzat. Enkele tranen gleden over mijn wangen.
Ik kon zelf niet eens plaatsen waarom precies. Woede, omwille van hun gedrag. Angst, uit vrees om weer in mijn oude 'leven' te hervallen. Angst, omdat ik Jenny misschien nu al kwijt was. Ontgoocheling, in mezelf omdat ik mezelf niet onder controle had.

--

Het was nu een uur later. Ik zat nog steeds tegen diezelfde vuilwit-beplakte gevel. Maar van hen was er nog steeds geen spoor.
Het deed me pijn. Het besef dat Marco nu plezier had met mijn vriendinnetje, terwijl ze geen woord met mij wisselde. Was ze nog wel mijn vriendin?
Verdoofd fietste ik weer naar huis. Wat een leuke namiddag had moeten worden, was helemaal anders uitgedraaid. Thuis aangekomen, stormde ik naar boven. Ik hoorde mams nog iets roepen toen ik bijna bovenaan de trap was. Iets over dat ik snel terug thuis was ofzo. Maar ik negeerde haar en liep mijn kamer in, waar ik me op mijn bed liet vallen. Ik trok mijn hoofdkussen tot tegen mijn borst – al zou ik er veel voor geven om nu Jenny te kunnen knuffelen in plaats van een dom kussen. But this was all I had right now…

--

Luid geklop haalde me uit mijn slaap. Ik probeerde mijn ogen te openen, wat moeizamer ging dan verwacht. Mijn wimpers plakten aan elkaar en mijn lenzen schuurden pijnlijk tegen mijn oogleden aan als ik probeerde knipperen. Ik stond op en veegde tegelijkertijd geïrriteerd in mijn ogen. In het voorbijgaan wierp ik een snelle blik in de spiegel. Ik zag er niet uit; ik had rode vlekken in mijn gezicht en bloeddoorlopen ogen.
Maar weet je wat? Het kon me eerlijk waar niet schelen dat mijn moeder me zo zou zien.
Nog steeds in een rothumeur, gooide ik de deur open. Geschrokken gooide ik ze meteen weer dicht. Jenny en Marco. Zij mochten niet zien wat een hoopje ellende ik nu was.

____________________
Omg, dit is een slecht hoofdstuk :$ Sorry. Beschouw dit als een vrij belangrijk tussenstuk. Hopelijk vonden jullie het toch nog een beetje okey... Dankjewel voor alle reads, votes en comments; jullie maken me echt blij! Heel veel liefs, Fam