Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

17th thing - Marco's pijnlijke afgang

---   17th thing   ---   Marco's pijnlijke afgang

*De volgende dag - vervolg*

Ik keek naar de klok die boven het schoolbord hing. Nog vijf minuten. Dan ging eindelijk de bel. Mijn maag gromde, bevestigend dat het dringend tijd was voor de lunchpauze. De les aardrijkskunde wist me al lang niet meer te boeien – doordat ik honger had, maar ook door de saaiheid van aardplaten.

Zucht. Sorry mevrouw Vankerkhove. Als ik nog lang naar u moet luisteren, kan je me zometeen begraven op je kerkhof.

Alsof het lot genade met me had, verloste de bel me uit mijn lijden. Ik repte me naar de eetzaal en ging aan een vrije tafel zitten. Geen minuut later dook Marco op en plofte hij voor me neer.

"Hoe was jouw dag al?" vroeg ik hem, niet goed wetend waarover anders beginnen.

Hij zuchtte diep.

"Ik had een ongelukje bij gym," antwoordde hij blozend.

Ik trok een pijnlijk gezicht. Ongelukken bij gym waren vaak pijnlijk. Maar nog erger: gênant. Heel erg gênant.

"Wat is er d-" wilde ik vragen wat er gebeurd was, maar hij snoerde me de mond door het me te tonen.

Hij trok zijn shirt aan zijn hals aan de kant, zodat het gat waar zijn hoofd doorheen zat dubbel zo groot werd en zijn sleutelbeen en schouder grotendeels zichtbaar werden. Een grote ronde afdruk was duidelijk zichtbaar. De felrode cirkel stak hard af tegen zijn bleke huid. Het zag er best pijnlijk uit.

"Basket," mompelde hij beschaamd.

Een pijnlijke grimas trok over mijn gezicht. Als in een trance stak ik mijn hand uit, richting de rode cirkel die Marco's huid sierde. Mijn vingertoppen raakten zijn huid. Het voelde gloeiend heet aan.

"Moet je niet naar de EHB-" begon ik mijn vraag aan hem, maar alweer liet hij me mijn zin niet afmaken.

"Hu-hum," kwam er luid uit zijn mond, terwijl hij mijn hand bruut wegsloeg en als gehypnotiseerd naar iets achter mij staarde.

Geschrokken keek ik achterom. Mijn hart sloeg haast een tel over. Jenny. Een ondeugende glimlach sierde haar gezicht.

Niet moeilijk. Als je bedenkt in wat voor een situatie ze ons net had aangetroffen. Die ondeugende glimlach van haar was nog braaf. In haar geval zou ik hier nu gestaan hebben met een grijns van oor tot oor.

"Jenny," begon ik, "ik- het is niet- euhm."

Verder dan enkel wat gestotter kwam ik niet.

Wat moest ze nu ingodsnaam niet van me denken. Maar. Wacht eens. Waarom boeide het me überhaupt wat ze van me dacht?!

Gelukkig haalde ze me al snel uit mijn lijden.

"Je moet niets uitleggen," zei ze glimlachend, "ik hoorde wat er gebeurd is."

Vragend trok ik mijn wenkbrauw omhoog.

"Op de gang," gaf ze antwoord op mijn niet gestelde vraag, "ze hadden het er al over."

Met een pijnlijk maar bezorgd gezicht zocht ze voorzichtig oogcontact met Marco. Die laatste zakte zo ver hij kon weg in zijn stoel. Als hij de mogelijkheid had gehad, was hij nu door de grond gezakt en spoorloos verdwenen.

Gott ja. Ik kon het hem niet eens kwalijk nemen. Ik wist maar al te goed hoe het voelde om het middelpunt van spot te zijn.

"Mag ik bij jullie zitten om te lunchen?" vroeg ze uit het niets, waarschijnlijk gewoon om de aandacht op iets anders te vestigen.

Verward keek ik naar mijn broodtrommel die nog steeds onaangeroerd voor me op tafel stond.

Juist ja. Lunch. Mijn maag had me een kwartier geleden al laten horen dat hij wel eten kon gebruiken. Maar geloof het of niet: ik was het vergeten door de hele toestand met Marco.

Ik knikte naar Jenny en ze ging naast me zitten. Nietszeggend opende ik mijn broodtrommel en haalde ik er een boterham met kaas uit. Tegelijkertijd screende ik onopvallend de ruimte. Hier en daar zag ik grijnzende blikken onze kant opgeworpen worden. Arme Marco, ik vond het echt sneu voor hem. Stilzwijgend aten we allemaal onze boterhammen op. Mijn gedachten maakten overuren op het ritme dat ik op mijn boterham kauwde.

Wat zat Jenny hier nu plots bij ons aan tafel te doen? Had ze nu echt zo erg medelijden met Marco dat ze zichzelf opofferde om bij ons aan tafel te komen zitten? Zodat we toch nog een beetje van onze 'coolness' intact konden houden… Of had ze gewoon echt zin om bij ons te zitten. Het was me een raadsel. Maar het bracht me hoe dan ook in de war.

Zo subtiel mogelijk probeerde ik te lonken naar de meid die naast mij zat. Ik sloeg er net in om een glimp van haar glanzende ravenzwarte krullen op te vangen. Alsof ze voelde dat ik haar in het oog hield, draaide ze haar hoofd naar me toe. Betrapt keek ik weer recht voor me, naar Marco's broodtrommel die nog haast vol zat. Een elleboogstoot bracht me helemaal van mijn stuk. Geschrokken keek ik Jenny recht aan. Ze knikte naar Marco's broodtrommel. Een bezorgde scheve glimlach sierde haar gezicht.

Ze had wel een punt. En misschien… Misschien was ze de slechtste nog niet? Ik bedoel maar, ze lachte Marco niet uit. Toch? En ze deed best aardig. Eerlijk? Aardiger dan wie dan ook. Minder fake dan wie dan ook. Misschien viel ze best nog wel mee.

"Marco, zou je niet wat eten?" vroeg ik op bezorgde toon.

In mijn ooghoek zag ik de bezorgde blik van Jenny wat opklaren en veranderen in een oprechte glimlach. Marco haalde zijn schouders op en hield zijn blik gericht op zijn boterham met pindakaas, waar welgeteld twee happen uit waren verdwenen.

"Geen honger," mompelde hij.

En toen nam hij toch nog een hap, zijn eigen woorden negerend.

"Bedankt," brabbelde hij vervolgens met een mond vol boterham met pindakaas.

En voor het eerst sinds we op de hoogte waren van zijn gym-avontuur, keek hij ons recht aan. Een dankbaar glimlachje was rond zijn lippen verschenen. Maar de deuk in zijn al niet zo grote ego was nog duidelijk zichtbaar, en dat zou waarschijnlijk nog wel een tijdje het geval zijn.

____________________

Laat me alsjeblieft weten wat jullie ervan vinden :)

Btw, hoe vinden jullie de nieuwe cover?

                 

             !!! Willen jullie ook eens een kijkje gaan nemen bij mijn andere lopende verhalen: Runaway-Cinderella en LivingTheMusic series? Alvast heel erg bedankt!

Heel veel liefs, Fam