Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

2nd trouble - Wervelende emoties en luistervinken

OPROEP: Willen jullie alsjeblieft een kijkje gaan nemen bij mijn nieuwe projectje? Het heet 'MY PUMPKINHEAD' en is een NEDERLANDS LARRY-KORTVERHAAL dat over HALLOWEEN gaat. De intro staat erop, en de week van Halloween wordt hij helemaal gepost. Ik hoop dat jullie het een leuk idee vinden en dat jullie een kijkje willen gaan nemen. DANKJEWEL!

(en nu het volgende hoofdstukje)

____________________

---   2nd trouble   ---   Wervelende emoties en luistervinken

*Enkele dagen later: vrijdag*

Ik geef het op.

Het deed me pijn. Hem zo zien. Zijn reactie op mij sneed als een vlijmscherp mes door mijn hart.

Marco kwam uit de jongenstoiletten geslenterd. Hij zette enkele passen de gang in, mijn richting uit. Zijn ogen kruisten de mijne. Zijn gezichtsuitdrukking werd binnen de seconde heel erg bedrukt en hij draaide zich bruusk om. Zo onopvallend mogelijk beende hij weg, toch net iets te snel om echt onopvallend te zijn.

Zuchtend ging ik op zoek naar Harry. Ik vond het oprecht jammer dat ik er niet in slaagde om Marco te doen praten. Voor hem. Maar ook voor mezelf. Hij was immers niet meer te genieten sinds dat gedoe met Marco. Ik wilde dus maar al te graag helpen om dit op te lossen, maar Marco liet me niet toe. Integendeel.

Ik schoot enkele gangen in, om een vijftal minuten later eindelijk Harry te vinden. Hij leek boos. Heel erg boos. Alsof er een gevaarlijke donderwolk boven zijn hoofd hing. Als zijn ogen wolken waren geweest, hadden ze vast en zeker bliksemflitsen afgevuurd. Mijn lieve Harry zag er zelfs bijna angstaanjagend uit.

Gelukkig veranderde zijn blik ogenblikkelijk op het moment dat zijn ogen de mijne ontmoetten. Een fractie van een seconde zag hij er zelfs oprecht gelukkig uit, zijn woede even vergetend. Hij stapte op me af en drukte zijn lippen op mijn voorhoofd.

"Hey lieverd," fluisterde hij.

Ik sloeg mijn armen om zijn nek en trok mezelf dicht tegen hem aan. Ik kon zo wel eeuwen blijven staan. Maar mijn stomme kop besliste er anders over.

"Marco heeft me nog steeds niets willen vertellen," fluisterde ik wanhopig, "integendeel, hij ontwijkt me."

Alsof hij een stroomstoot had gekregen, liet hij me meteen los. Geschrokken van mijn eigen domme zet, zette ik een klein stapje naar achter. Mijn blik gleed nauwgezet over hem heen, zoveel mogelijk details in me opnemend. Hij staarde me enkele tellen emotieloos aan, om vervolgens zijn woedende gelaatstrekken van daarnet weer tevoorschijn te toveren.

"Marco wie?" spuwde hij haast uit.

Ik slikte, maar besloot er voor nu maar niet dieper op in te gaan. De lieve vrede bewaren, weet je wel?

--

De laatste pauze van de schoolweek, de namiddagpauze op vrijdag. Alsof het lot me een handje wilde helpen, botste ik bijna tegen Marco op. Zijn ogen werden groot bij het zien van mijn nabijheid. Ik kon niet goed vatten welke emotie van hem afstraalde. Angst? Schaamte? Van zijn stuk gebracht? Eén ding wist ik zeker: het was niet zijn bedoeling om tegen me op te botsen, maar hij kon nu geen kant meer op.

"Jenny," zei hij koeltjes, me amper een blik gunnend.

Ik slikte.

Waar was de echte Marco en wat had deze enge look-a-like met hem gedaan?

"Marco," zei ik even vlak terug.

Hij zag zijn kans schoon en wilde me voorbij lopen, maar ik hield hem tegen.

"Wil je me nu eindelijk vertellen wat er in vredesnaam aan de hand is?" kwam een wanhopige waterval aan woorden over mijn lippen gerold.

Hij zweeg enkele tellen, de geladen sfeer tussen ons maakte me haast bang.

"Vraag dat maar aan je vriendje," siste hij uit het niets.

Hij duwde me aan de kant, net hard genoeg om me voorbij te kunnen lopen zonder dat ik hem zou kunnen aanklampen.

Een beetje van mijn stuk gebracht, ging ik weer op zoek naar Harry. Het duurde niet lang voordat ik hem vond. Verbaasd hield ik halt. Marco stond bij hem. Het sissende geluid van Harry's stem deed me weer achter de hoek schieten, hopend eindelijk iets meer te weten te komen.

"Jij hebt alles kapot gemaakt. Alles!" hoorde ik hem woedend sissen.

Ik durfde mijn hoofd niet om de hoek te steken. Ik was bang dat eentje van hen me zou opmerken en dat ze hun 'gesprek' zouden staken, als je dit al een gesprek kon noemen. Ik besloot mijn schuilplaats te verzekeren en gewoon ingespannen te luisteren naar wat er zich achter de hoek afspeelde.

"Jij was er verdomme ook bij!" klonk Marco's stem bijna even woedend als die van Harry.

"Je liet me geen keuze!" siste Harry luider dan daarnet.

Even was het muisstil.

"En nu voel ik me schuldig tegenover Jenny omdat jij je niet kon inhouden," vervolgde Harry zijn boodschap ietwat zachter, maar tegelijk meer dreigend.

"Het spijt me," hoorde ik Marco tussen zijn snikken door mompelen.

"Het spijt je niet," klonk Harry's haast onherkenbare stem, "het spijt je dat ik je dit niet vergeef."

Marco's snikken werden luider.

"Je bestaat niet meer voor me," hoorde ik Harry nog zeggen voordat ik voetstappen hoorde naderen.

____________________

Omg, sorry. Volgens mij suckt dit veel te korte hoofdstuk heel erg hard :$ Ik beloof dat het beter wordt. Echt echt echt waar. Sorry :$

Veel liefs, Famke