Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

39th thing - De mannelijke kat, ook wel 'kater' genoemd

---   39th thing   ---  De mannelijke kat, ook wel ‘kater’ genoemd

*Zaterdag*

“Harold!” schreeuwde mijn moeder de longen uit haar lijf.

In een reflex trok ik mijn hoofdkussen over mijn hoofd, pogend het schelle geluid te dempen. Tevergeefs. Nadat de stilte weer was teruggekeerd, trok het bonkende gevoel in mijn hoofd gelukkig weer langzaam weg. Ik gooide mijn benen over de rand van mijn bed en ging rechtop zitten, nog steeds met mijn ogen gesloten. De stekende pijn die door mijn hoofd ging, waarschijnlijk als gevolg van de bruuske beweging, deed me naar mijn haar grijpen. Ik kneep mijn ogen nog harder dicht, hopend dat de pijn zo sneller zou wegtrekken. Een minuutje later voelde ik me dan toch fit genoeg om mijn ogen te openen.

Ik moest wel. Of mijn moeder zou mijn kamer binnenstormen en me eigenhandig het bed uitsleuren. Ze riep me niet vaak wakker in het weekend, maar als ze het deed was het dringend tijd om op te staan.

Het daglicht verergerde het gebonk in mijn hoofd. Alsof iemand drums aan het spelen was op mijn schedel. Alsof ik elk moment uit elkaar kon spatten. Ik kneep mijn ogen half dicht, maar hield ze net genoeg open zodat ik een blik op mijn wekker kon werpen.

Kwart voor twee ’s middags. Oké, mijn moeder had gelijk.

Enkele minuten later strompelde ik de trap af. Elke beweging was er eentje teveel, mijn hoofd leek wel een tikkende tijdbom. En bij elke minuscule beweging leek de bom dichter bij ontploffen te komen. Ik slofte op blote voeten naar de keuken.

“Hey,” zei ik met schorre stem, mijn moeder begroetend die met haar rug naar me toe aan het aanrecht stond.

Pas toen ik aan tafel ging zitten, besefte ik dat ik enkel een boxer droeg.

“Eindelijk,” antwoordde ze zuchtend, “ik dacht al bijna dat je dood was ofzo.”

Geloof me mams, ik voel me zo. Ik voel me alsof ik dood ben. Als je dan nog wat zou voelen in ieder geval.

Ze draaide zich om. Haar ogen werden groot als schoteltjes. Haar blik gleed naar de binnenkant van mijn linker bovenarm.

Shit. Fuck. De ster.

Nog voordat ik mijn mond kon openen, greep ze mijn arm vast.

“Dit is écht?” kwam er op verbaasde toon uit haar mond.

Het scherpe geluid dat ze produceerde, ging door merg en been. Maar dat was nu even niet belangrijk, dus ik negeerde het. Ik voelde mijn wangen gloeien. Ik knikte als antwoord op haar vraag, de tattoo was echt. Haar ogen werden groot van ongeloof. Een fractie van een seconde later pakte ze mijn rechterpols, haar ogen die de woorden er haast af leken te brandden. De vingertop van haar duim gleed zorgvuldig over de letters, alsof ze wilde voelen of het wel waar was.

“Sorry,” mompelde ik.

Al wist ik niet goed waarom ik me precies excuseerde.

Die kleine tattoos waren heus niet zo erg, toch?

“Ze staan je,” zei ze zacht, haar ogen die zich van mijn pols lostrokken om me weer aan te kijken.

Ik haalde opgelucht adem.

“Die woorden, je tattoo, ik dacht dat het vals was,” zei ze aarzelend, “maar die ster had ik nog niet gezien.”

Ik wendde mijn blik af en keek geïnteresseerd naar de keukentafel.

“Ik begon te twijfelen,” vervolgde ze haast onverstaanbaar, “maar ik had nooit van je verwacht dat je het zou durven.”

Ik weet niet of ik het me verbeeldde, maar ik dacht ik dat ik een vleugje schaamte in haar stem kon onderscheiden.