Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

18th thing - Redder in nood

---   18th thing   ---   Redder in nood

*De volgende dag - vervolg*

Het langverwachte belsignaal deed me opschrikken. Zo snel ik kon, propte ik alles in mijn rugzak en verliet ik het duffe lokaal. Ik snelde naar de hoofdingang en zag al van ver dat Marco me stond op te wachten. Opgelucht haalde ik adem en vertraagde ik mijn pas. En dat had ik dus niet mogen doen… Toen ik nog een meter of drie van Marco verwijderd was, kwam Mandy uit een andere gang geflaneerd. Ze kwam recht op haar doel af. En haar doel waren wij, overduidelijk. Die vertrouwde fake glimlach sierde alweer haar oranjebruine gezicht.
Maar wacht eens. Waarom was ze hier nu opeens? Ik bedoel: ik had haar de hele dag niet gezien. Of jawel, maar slechts in de verte. Geen enkele keer had ze toenadering gezocht. Oh wacht. Waarschijnlijk omdat Jenny nooit ver uit de buurt was geweest. Jenny. Ik wist niet goed wat van haar te denken. Was ze toch anders dan ik eerst had gedacht? Als ze nu kon opschieten met Mandy, was ik helemaal overtuigd geweest van mijn eerste indruk. Maar die twee leken absoluut niet met elkaar te kunnen opschieten. Was ze dan toch meer zoals ik, dan dat ik had vermoed? Het minste dat je kon zeggen was dat ze me in de war bracht.

Tot mijn grote ergernis kwam Mandy net op hetzelfde moment als ik bij Marco staan.
"Hey Harry," zei ze met een schaapachtige glimlach.
Ik knikte kort.
Hier had ik zo geen zin in.
Pas nu viel mijn oog op de twee barbies die achter Mandy hadden aangelopen. Ik bekeek ze van kop tot teen. Bijna perfecte kopieën van de hoofd-barbie, als je het mij vroeg. Even fake. Alleen leken ze –gelukkig– iets terughoudender.
"Dit zijn Ine en Dana," zei ze met een elegante armbeweging.
Elegant… Ze probeerde dat alleszins. Maar het zag er zo overdreven uit dat ze me deed denken aan Sharpay uit High School Musical. Enkel uit op aandacht. Denkend dat de hele wereld aan haar voeten ligt. Er zo van overtuigd zijn dat iedereen je aanbidt. Wel. Niet dus. Ik val letterlijk nog liever dood dan een 'leeg' iemand als Mandy aanbidden. Wat voor een inhoud heb je zelf als je zo iemand geweldig vindt? Een steek van pijnlijk besef ging door me heen. Hoe zielig ben je feitelijk als je iemand probeert te zijn die je gewoonweg niet bent? Hoe zielig ben ik wel niet… Veel zieliger als die drie barbiepoppen samen.

"Oh, hey jij," zei ze nonchalant tegen Marco terwijl haar blik in een sneltempo over hem heen gleed.
Ik bespeurde een tikkeltje arrogantie in haar ogen. Ze probeerde duidelijk te verstoppen dat ze Marco te min vond om mee om te gaan, maar dat lukte haar dus niet helemaal. Zelfs bij een simpele begroeting slaagde ze er niet in om de schijn hoog te houden.
Ja, ze was zo leeg vanbinnen dat ze zo ongeveer doorzichtig werd wat betreft haar motieven.
"Sorry Mandy, maar we hebben echt geen tijd," zei ik op vlakke toon.
Ik draaide me om naar Marco, maar ik zag nog net een verbouwereerde uitdrukking op haar gezicht verschijnen,  voordat ik me helemaal had omgedraaid. Haar ogen schoten vuur. Grijnzend zette ik mijn Ray-Ban op mijn neus en rolde ik de mouwen van mijn hemd wat naar boven.
"Kom Marco," zei ik luid en duidelijk, terwijl ik mijn arm over zijn schouders sloeg, "we gaan."
Ik hoopte dat Mandy nu inzag dat ze Marco niet zo mocht behandelen. Hij was mijn vriend. Mijn allereerste vriend ooit.

Samen liepen Marco en ik naar buiten, richting onze fietsen. Net voordat de deur achter ons dichtsloeg, zag ik de barbieclub nog staan. Een furieuze Mandy die ondertussen vuurrood was aangelopen, geflankeerd door twee andere leeghoofden. Ine en Dana waren aan het gniffelen.
Wacht eens. Gniffelen. Omdat ik Mandy niet zo subtiel had afgewezen, of toch een soort van?
Ik kon mezelf niet bedwingen. Ik wuifde nog eens belachelijk met een uitdagende grijns op mijn gezicht, net voordat we uit hun zicht verdwenen waren. Ik zag nog net hoe Mandy zich stampvoetend omdraaide en de twee anderen aan hun arm met zich meesleurde. Ik genoot van het feit dat ik haar pissed had gemaakt. Ze moest gewoon weten dat ze niet steeds haar zin kon krijgen, toch? Plots verstijfde ik en bleef ik stokstijf staan. Een vreselijk besef drong tot me door.
Ohjee, stomkop die ik ben. Dat meen je niet. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dat belachelijke gegniffel niet op mij bedoeld was.

"Tisser?" hoorde ik Marco's verbaasde stem.
Ik liet zijn woorden even tot me doordringen.
"Niets," antwoordde ik uiteindelijk schouderophalend.
Ik haalde mijn arm van Marco's schouders en we liepen nietszeggend verder naar onze fietsen. We moesten beiden dezelfde kant op, iets meer als een kilometer konden we samen fietsen. Maar na een paar honderd meter, remde ik hard.
"Fuck," hoorde ik luid achter me, na een snerpend gepiep.
Oops. Marco fietste vlak achter me. Even vergeten.
Ik stapte van mijn fiets.
"Sorry," mompelde ik verontschuldigend.
Hij haalde glimlachend zijn schouders op.
"Gelukkig heb ik goede reflexen," grapte hij.
Opgelucht glimlachte ik naar hem. Gelukkig was hij niet lastig ofzo. Verklarend wees ik naar Jenny die even verderop stond. Marco knikte.
"Succes," zei hij grijnzend, voordat hij weer op zijn fiets sprong en vertrok.
"Tot morgen!" riep ik hem na.
Zijn woorden drongen langzaam tot me door.
Succes? Waarom succes. Ik wilde gewoon Jenny gaan helpen. En blijkbaar had Marco haast. Toch?

Met mijn fiets aan de hand stapte ik naar Jenny toe. Ze zat neergehurkt naast haar fiets die ze op zijn poot had gezet. Ik zag dat haar handen helemaal zwart waren. Ook haar lichtgroene shirtje was besmeurd met vieze vlekken. Mijn dichterbijkomende voetstappen deden haar opkijken. Een klein glimlachje verscheen rond haar lichtroze lippen. Ik zette mijn fiets aan de kant en hurkte naast haar neer.
"Problemen?" vroeg ik stomweg.
Ik gaf mezelf een klap tegen het hoofd. Waarom zou ze anders besmeurd met vettige zwarte smurrie naast haar fiets zitten?
"De ketting," antwoordde ze sip, "ik krijg hem er niet weer op."
Zonder antwoorden rolde ik mijn mouwen zo ver ik kon naar omhoog. Ik wilde vermijden om mijn nieuwe hemd de eerste dag dat ik het droeg al om zeep te helpen. Maar ik kon een hulpeloze meid toch niet achterlaten zonder op zijn minst geprobeerd te hebben haar te helpen? Enkele minuten later zat de ketting er weer op.
Al die keren dat de pestkoppen mijn fiets –met mij erop– op de grond hadden gesleurd, hadden nu eindelijk hun nut. Ik kon als de beste kleine fietsmankementen fiksen.

Met open mond staarde ze me aan.
"Wow," zei ze ietwat beschaamd, "wat ben jij handig."
"Ervaring," mompelde ik verlegen als antwoord.
Het was uiteindelijk echt door ervaring dat ik hier goed in geworden was.
"Dankjewel," zei ze dankbaar glimlachend.
"Ik ben blij dat ik kon helpen," glimlachte ik vaag terug.
Enkele tellen bleef het stil. Net iets te lang om geen ongemak te veroorzaken.
"Gaan we weer even terug naar school?" vroeg ik uit het niets.
Met opgetrokken wenkbrauw keek ze me aan.
"Onze handen wassen," legde ik uit.
Een oh-uitdrukking verscheen vrijwel meteen om haar mond.
"En je gezicht," vervolgde ik grijnzend.
Vragend keek ze me aan. Ik antwoordde niet. Zonder nadenken bracht ik mijn hand tot net onder haar lippen, waar een vuile zwarte streep haar knappe gezicht ontsierde. Voorzichtig probeerde ik het vieze goedje weg te wrijven. Ik voelde haar starende blik op mijn huid branden. Mijn hartslag ging met de seconde voelbaar sneller.

____________________
Vinden jullie het eigenlijk nog een leuk verhaal? Als jullie opmerkingen of tips ofzo hebben, just shoot :)
En als jullie het nog wel leuk vinden:
VOTE?   COMMENT?   FOLLOW? :)
Dankjewel!
Lots of love, Fam