Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

24th thing - Mams perfecte timing

---   24th thing   ---   Mams perfecte timing

*Enkele dagen later: vrijdag*

Breed grijnzend drukte ik mijn wekker af. Ik legde mijn handen onder mijn hoofd en staarde naar het plafond. Maar ik zag niets. En dat kwam niet enkel doordat ik geen bril of lenzen droeg. Nee, ik dacht na. Over alles wat er de afgelopen dagen was gebeurd. Ik kon het haast niet vatten. Ik sloot mijn ogen en zag het beeld voor me dat vannacht in elke droom mijn fantasie had beheerst. Jenny's volle lippen. Ik kon het niet meer ontkennen. Ik was verliefd. Dit was datgene waar iedereen het steeds over had; verliefd zijn. Mijn gedachten schoten meteen naar gisteren. Ik had al dagenlang geweten dat zowel mamslief als Gemma met vriendinnen hadden afgesproken, en mijn pizza zat in de vriezer op me te wachten. Home alone voor de hele avond dus. Jenny en ik hadden besloten samen wat huiswerk te maken. En ik had natuurlijk voorgesteld om dat bij mij thuis te doen. Geen kleine pesterijtjes van mijn lieve zusje, geen moeder die om het kwartier komt vragen of we iets nodig hebben. Niemand die ervoor kon zorgen dat ik door de grond zou willen zakken van schaamte. Of ja, niemand buiten mezelf dan toch. Maar dus. Waar was ik? Juist. Wat er gisteren gebeurde.

"Lief dat je me wilde helpen met die vreselijke oefeningen van wiskunde," zei ze met een verlegen –maar oh zo schattig– glimlachje rond haar lippen. Die lippen. Ik kon er echt niet meer tegen. Ik kon niet anders dan er de hele tijd naar staren als ik er de kans toe kreeg. En het zorgde er vaak voor dat ik niet hoorde wat ze zei. Of nee, ik hoorde wat ze zei, ik begreep het gewoon niet. Alsof mijn hersenen plots geen twee dingen tegelijk meer konden. Of was het toch echt waar zo dat mannen niet in staat zijn om twee dingen tegelijk te doen? "Sorry," antwoordde ik na een veel te lange stilte, me nog steeds niet bewust van wat ze net had gezegd, "wat zei je?" Ik voelde mijn wangen roodkleuren. Waarom moest ik alles steeds verprutsen? Zo meteen dacht ze nog dat het me niet interesseerde wat ze te zeggen had. En dat was niet waar. Integendeel. Een ondeugende grijns verscheen om haar lippen. Focus, Marcel. Focus! Ik probeerde de volle aanblik van haar lippen te ontwijken en dwong mezelf in haar ogen te staren – hoe creepy dat er misschien ook uitzag. Effectief was het wel. Ik hoorde én begreep exact de zin die over haar lippen rolde. "Waar zit jij toch met je gedachten? Je bent er echt niet bij vanavond hé," stelde ze knipogend vast. Ik slikte. Ze had mijn vreemde gedrag dus duidelijk opgemerkt. Waarom kon ik ook niet gewoon normaal doen in haar buurt? Enkele dagen geleden lukte me dat wel nog perfect. "Ik- uh," stotterde ik, "ik- ik heb veel aan mijn hoofd." Ik weet het, het belachelijkste excuus ooit. En te zien aan hoe Jenny speels met haar ogen draaide, vond zij het ook een belachelijk excuus. "Het is al laat, ik kan beter gaan," zei ze, van onderwerp veranderend terwijl ze naar de klok wees die kwart voor negen aangaf. Ik knikte. Al vond ik het jammer dat ze wegging. Maar hé, ik zag haar morgen wel weer. Ik sjokte achter haar aan de gang in en opende de deur voor haar. Ze stapte naar buiten en draaide zich weer om, haar gezicht naar mij gericht ."Bedankt om me te helpen met die oefeningen. En bedankt om je pizza met me te delen," zei ze. Afwachtend keek ze me aan. Ik glimlachte schaapachtig en mompelde daarna enkele woorden die ik zelf amper verstond. "Graag gedaan hoor," herhaalde ik mezelf, iets duidelijker dit keer. Ze zette een stap naar me toe en overbrugde zo de afstand die zich tussen ons had bevonden. Voor ik het goed en wel besefte drukte ze haar zachte lippen op mijn voorhoofd. Een warme gloed verspreidde zich in mijn hoofd, zich helemaal richtend op dat kleine plaatsje waar haar lippen mijn huid haast verbrandden. De tintelingen in mijn onderbuik maakten me gek. En plots deed Jenny iets wat me helemaal naar adem deed snakken. Ze sloeg haar armen in een stevige knuffel om me heen. Een ware vulkaan ontplofte in mijn onderbuik. Ze moest eens weten wat ze allemaal veroorzaakte. Of nee, toch maar niet. "Bedankt voor alles," zei ze zacht. En toen liet ze me los. Ik verdronk in haar blauwe ogen. Haar scheef glimlachje zorgde ervoor dat mijn blik naar beneden ging, starend naar haar lippen. Haast onmerkbaar, maar toch duidelijk voor iemand die er als een gek stond naar te staren –ik dus–, opende ze haar lippen ietwat. Ik voelde dat ik haar gedrag kopieerde, zonder er echt bij na te denken. Mijn ogen schoten weer naar boven, zich in die van haar borend. Ze sloot haar ogen en boog voorzichtig naar me toe. Ik voelde haar warme adem weerkaatsen op mijn hongerige lippen. Heel mijn lichaam voelde gloeiend heet aan, helemaal paraat voor wat er stond te gebeuren.

Maar tot zover mijn avontuur. Noem het het lot. Of mams perfecte timing. Of de vloek van Marcel. Maar net op dát moment was mijn moeder met gierende banden gestopt, vlak voor onze neus. Weg magie. Weg moment. Welkom schaamte. Jenny had me nog een vluchtig kusje op mijn wang gegeven voordat ze me een 'tot morgen' had toegeroepen en op haar fiets was gesprongen.

Mijn blik viel op mijn wekker. Damn! Ik moest me nu echt gaan haasten. Ik liep naar de badkamer, nam een douche en sprong in mijn outfit. Een zwarte skinny, een zwart hemd vol met witte hartjes en een zwarte blazer. Ik grijnsde naar mijn spiegelbeeld. Die hartjes pasten volledig bij hoe ik me vandaag voelde. Ik kon namelijk maar aan één ding denken. Zou Jenny me vandaag opnieuw proberen zoenen of had ik mijn kans verkeken?

____________________

Omdat ik even tijd had (en inspiratie :p) toch nog een update. Ik hoop dat jullie ondanks het lange wachten toch nog verder willen lezen :$ Ik beloof dat ik na deze maand weer vaker update... Nu gaan examens helaas even voor. Ik hoop echt dat jullie dat begrijpen :) En als jullie dat begrijpen en me willen bedanken dat ik alsnog een update post, doe dan alsjeblief het volgende (a)

VOTE?   COMMENT?   Maybe FOLLOW?

Dankjewel :)

Love you all, a lot!

Famke