Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

15th thing - Ohja mams, vanaf nu is het 'Harry'

---   15th thing   ---   Ohja mams, vanaf nu is het 'Harry'

*De maandag na de paasvakantie - vervolg*

Met ingehouden adem stak ik de sleutel in het slot. Klik. De voordeur was nu open. Gespannen stapte ik naar binnen, zo weinig mogelijk geluid makend. Een opgelucht gevoel ging door me heen toen ik besefte dat het muisstil was. Dit betekende normaal gezien dat er niemand thuis was. Hoopte ik. Ik zette mijn rugzak op de grond en hing mijn mantel en sjaal aan de kapstok, waarna Marco mijn voorbeeld volgde. Tegelijkertijd bleef ik me afvragen of er echt niemand thuis was. Ik opende de deur die de gang van de woonkamer scheidde. Opzettelijk sloeg ik deze hard weer dicht achter ons, om er zo meteen achter te komen hoe verlaten het huis werkelijk was. Enkele tellen bleef ik stofstijf staan. Maar er volgde geen reactie. Gelukkig. Als mams thuis was, zat ze negentig procent van de tijd in de keuken. En dan had ze nu al lang in de woonkamer gestaan.

"Wil je wat drinken?" vroeg ik relaxed aan Marco.

"Graag," antwoordde hij bevestigend, met zijn hoofd knikkend.

"Wat wil je? Cola, water, -" begon ik op te sommen, maar hij onderbrak me vrijwel meteen.

"Cola is goed," zei hij.

Ik draaide me om en wilde naar de keuken gaan.

"Zet je maar op de bank hoor," zei ik toen het tot me doordrong dat Marco nog steeds rechtstond, een beetje in het rond te draaien.

Ja, ik was het nu niet bepaald gewend om bezoek te krijgen. En om mensen zich op hun gemak te laten voelen. En om gastvrij te zijn. Zulke dingen gingen bij mij nog niet volautomatisch, zoals bij normale tieners meestal wel het geval was.

Ik stapte de keuken binnen en draaide me nog even snel om. Marco had het zich al gemakkelijk gemaakt op de bank. Oef.

Ik pakte twee glazen uit de kast en wilde vervolgens de koelkast openmaken. Een knalroze post-it die er vanochtend nog niet had gehangen, trok mijn aandacht.

'Gemma en ik zijn even naar de stad. Tot straks, mams' stond er in een sierlijk handschrift te lezen.

De adrenaline vloeide voelbaar uit mijn lichaam. Ze bleven nog wel een tijd weg, hen kennende. Ik schonk de cola in en ging weer naar de woonkamer. Ik gaf een glas aan Marco en keek wat rond.

Wat nu? Wat deden tieners met hun vrienden? Gewoon wat zitten zitten?

Mijn blik viel op de televisie.

Nee, nogal asociaal, niet?

Ik liet mijn blik een fractie van een seconde op Marco rusten en zag dat hij wachtte. Waarschijnlijk vroeg hij zich ook af wat we hier zaten te doen.

Goed bezig Marcel. Of nee, goed bezig Harry.

"Hoe was jouw dag?" vroeg ik uit het niets, gewoon om iets te zeggen.

Ik wist al hoe zijn dag was geweest, want ik had hem al meer dan eens gezien vandaag. Hij keek me fronsend aan.

"Saaie lessen," antwoordde hij met een grimas.

En toen zag ik zijn ogen oplichten.

"Maar de dag zelf was interessant," vervolgde hij, "en hij eindigde mooi, de schooldag hé."

Na die laatste woorden uitgesproken te hebben, wiebelde hij zijn wenkbrauwen. Ik draaide opvallend met mijn ogen.

There we go again.

Verbaasd staarde hij me aan.

"Die Mandy is toch echt fake," haalde ik mijn schouders op.

Hij keek me even aan, en ik zag dat hij nadacht.

"Misschien wel," gaf hij toe, "maar Jenny."

Hij maakte mijn zijn mond het woord 'wow' en keek me met grote ogen aan, wachten op reactie van mijn kant.

"Ja, zij is knap," bevestigde ik, opnieuw schouderophalend.

Meiden interesseerden me niet. Meiden interesseerden zich niet in mij. Zo was het altijd al geweest. En ik vond het best als dit zo zou blijven. Ik voelde me ongemakkelijk met meiden in de buurt. Eerlijk? Ik was gewoon bang wat er zou gebeuren als ik nog eens verliefd werd. Als ik het eindelijk eens zou durven opbiechten? Of nog erger; als het gevoel wederzijds was?! Ik wist helemaal niets over meiden, laat staan over relaties en over hoe die hoorden te zijn. Ik was gewoon bang. Een deel van Marcel wat Harry nog moest proberen kwijt te raken.

"Je meent toch echt niet dat ze je niets doet?" vroeg hij, ongeloof dat duidelijk in zijn blik te lezen was.

Ik dacht diep na. Ik wist het zelf niet goed.

Ze was knap. Maar ik vond haar karakter niet knap. Of alleszins niet het beeld dat ik had van haar karakter. Maar eerlijk? In hoeverre zijn veronderstellingen rond mensen ooit correct?

"Ze doet me iets," gaf ik uiteindelijk toe aan Marco en aan mezelf, "maar ik weet nog niet precies wat."

Fronsend keek hij me aan.

"Ze vindt je duidelijk leuk," zei hij, alsof het de meest logische uitspraak ooit was.

"Waarom denk je dat?" vroeg ik, oprecht verbaasd.

"Ze praat nooit met nieuwelingen, ze praat amper met jongens," zei hij.

"Toeval," reageerde ik.

"Ze praat nooit uit zichzelf met jongens," herhaalde hij, "het zijn de jongens die steeds met haar proberen praten, om vervolgens subtiel afgewimpeld te worden."

Sure. Ik dacht na. Ik probeerde me voor de geest te halen hoe Jenny normaal haar pauzes doorbracht. Ik wist het eigenlijk niet, ik had er nooit op gelet. Ik hield er namelijk van om rond te lopen met mijn blik op de grond gericht, hu-hum.

--

Marco was net de deur uit. Hij was ongeveer een uurtje hier geweest. En ik moest zeggen dat het best een leuk gevoel was om een vriend te hebben. De deur die plots open ging, deed me opschrikken. Mams en Gemma.

"Wie was die jongen die net naar buiten kwam?" vroeg Gemma meteen verbaasd.

Ik haalde mijn schouders op, voor de zoveelste keer vandaag.

"Een jongen van school," antwoordde ik nonchalant, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

En op zich was dat het ook. Maar niet voor mij. Niet voor mijn normale doen.

"En waarom noemde hij je Harry?" vervolgde mams het spervuur aan vragen.

Shit. Fuck.

"Mijn bijnaam?" antwoordde ik uiterlijk rustig, hopend dat dit niet zo absurd klonk als dat het voor mij klonk.

Maar zowel Gemma als mams staarde me aan alsof ik knettergek geworden was.

"Ik vond een coole bijnaam wel passen bij mijn nieuwe imago. Vandaar Harry," ratelde ik aan één stuk door, "klinkt best cool toch?"

Beiden knikten ze, nog steeds met wijd opengesperde ogen die haast uit hun kassen leken te gaan vallen van verbazing.

"Ohja, willen jullie me vanaf nu ook zo noemen?" voegde ik er nog aan toe.

Nu maakte het ook niet meer uit hoe verbaasd ze zouden zijn, dat deel was toch al om zeep.

Zonder dat ik hen de tijd gaf om te bekomen en te antwoorden, liep ik naar boven. Naar mijn kamer.

____________________

Sorry voor het lange wachten, maar ik hoop dat jullie het toch een vrij leuk hoofdstukje vinden...

VOTE?   COMMENT?   FOLLOW?

Ohja, willen jullie eens een kijkje nemen bij mijn nieuwe verhaal: Runaway-Cinderella? Alvast heel erg bedankt!!

Love you all, a lot!

!!! PS: Willen jullie allemaal het account @welovefemke volgen? Na al dat extreme haatgedoe, kan ze onze steun wel gebruiken denk ik :)) Nogmaals aan de oprichters: een SUPERinitiatief!