Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

3rd trouble - Ways to be honest

Hoi allemaal :) Oké, laat me eerst even zeuren (sorry alvast daarvoor). Ik weet niet of jullie al over de DUTCH WINTER WATTY AWARDS hebben gehoord? :) Wel, ik ben enkele keren genomineerd met dit verhaal voor beste Harry Styles fanfic, categorie 1 :) Het zou fijn zijn als jullie dat ook zouden willen doen :)) Natuurlijk enkel als jullie vinden dat dit verhaal een nominatie verdient! De link is: http://www.wattpad.com/76872885-one-direction-dutch-winter-watty-awards-2014-de en staat op het profiel van @chesshirre -> Eeuwige dank verzekerd als je me wil nomineren!! En hier dan eindelijk het volgende hoofdstuk :p

____________________

---    3rd trouble   ---   Ways to be honest

*Enkele dagen later: vrijdag - vervolg*

In pure paniek sloeg mijn hart enkele tellen over. Ik was haast vergeten wat ik een seconde geleden aan het denken was, maar dat was nu even niet belangrijk. Verwerken wat ik net had gehoord, dat moest later maar gebeuren. Nu moest ik er zijn voor hem, onvoorwaardelijk, zonder ook maar iets in twijfel te trekken. Hij was eerlijk tegen mij, toch? Buiten het feit dat hij iets voor me verborgen hield dan toch… Hoop ik.

Hij mocht niet weten dat ik dit allemaal had gehoord. Hij mocht niet weten dat ik had staan luistervinken, al was het deels per ongeluk. Of nee, ik had kunnen doorlopen als ik niet zo nieuwsgierig was geweest. Maar ik maakte me gewoon zorgen. Ik had hen niet staan afluisteren ofzo, toch? Whatever, ik had het allemaal gehoord. Al wist ik nog steeds niet was er was gebeurd. En al helemaal wat ik er mee te maken had. En ik wist eigenlijk ook niet zeker of ik het wel wilde weten. Ik besloot erover te zwijgen, ooit kwam ik er wel achter.

Ik gooide mijn rugzak van mijn schouder en begon er doelloos in te rommelen. Ik hoopte dat Harry op die manier zou denken dat ik hier gewoon toevallig stond en dat ik helemaal niets van de 'conversatie' had gehoord. Zijn voetstappen kwamen dichterbij, en ik verwachtte elk moment een schaduw die zich over me heen zou werpen. Een schaduw met het silhouet van mijn vriendje.

Hij was nog steeds niet in mijn gezichtsveld verschenen, maar ik hoorde duidelijk aan zijn loopje dat hij het was. Zijn snelle opgejaagde loopje. Zelfs zonder wat ik daarnet allemaal had gehoord, had ik dat loopje kunnen 'lezen': hij was pissed.

Het brute geluid van Harry's licht stampvoetende pas werd alsmaar duidelijker hoorbaar. Een fractie van een seconde later verdronk ik in zijn groene ogen. Ondanks dat ik al ontelbare keren in die ogen verdronken was, herkende ik ze nu amper. Het zachte mysterieuze groen had plaats gemaakt voor een randje van gifgroen.

Enkele seconden later klaarde zijn gezicht op, alsof zijn hersenen vertraagd werkten –waarschijnlijk zat hij met zijn gedachten nog bij Marco.

"Hey," zei ik voorzichtig.

Zijn woedende gezichtsuitdrukking was nu helemaal verdwenen, alsof iemand met de afstandsbediening had zitten zappen. Hij zette een stap dichter naar me toe, zijn lichaam dat het mijne net niet raakte. Tergend langzaam bewoog hij zijn hoofd naar het mijne toe, zijn warme ademhaling die mijn voorhoofd streelde.

"Jen," zei hij zachtjes, zijn lippen die zachtjes mijn voorhoofd beroerden bij het uitspreken van de eerste lettergreep van mijn naam.

Ik glimlachte. Dat was de eerste keer dat hij me zo noemde.

"Har," antwoordde ik zonder nadenken.

Ik voelde hoe zijn lippen zich losmaakten van mijn huid en hoe zijn ogen zich tevergeefs in de mijne probeerden vast te pinnen.

"Wat zei je daar?" vroeg hij op ondeugende toon, zijn vingers die mijn kin optilden zodat ik niet anders kon dat hem recht aankijken.

Het duurde niet lang voordat we beiden als gekken stonden te grijnzen.

De aantrekkingskracht tussen ons maakte me bijna écht gek. Keer op keer. Het leek zelfs alsof die kracht alsmaar sterker werd, ik die steeds dichter naar hem toe getrokken werd. En dat terwijl hij me net iets verder van zich wegduwde, door niet met me te praten over de dingen die hem duidelijk dwars zaten.

Alsof hij me van het tegendeel wilde overtuigen, drukte hij zijn lippen passioneel op de mijne. Ik die weer helemaal vergat dat er iets mis was. Dit was écht. Wat ik nu voelde. Hetgeen ik voelde dat hij voelde. In zijn woorden –of het gebrek daaraan– was hij de laatste dagen misschien niet helemaal eerlijk, maar zijn daden waren dat wel. Ik voelde dat zijn gevoelens voor mij exact waren hoe hij ze uitte. Vol hartstocht en liefde. En iedereen mocht het weten.

--

Eindelijk luidde de schoolbel het weekend in. Ik liep in een snelle pas door de gangen, op zoek naar Harry. Ik had tijdens de les zitten nadenken en had besloten dat ik dit niet mocht doodzwijgen. Daarvoor was het gewoon te belangrijk. Nouja, daar ging ik alleszins van uit omdat hij zich zo vreemd gedroeg. Na een minuut of twee zag ik hem staan, met zijn rug naar me toe. Hij was druk aan het praten. Het roodharige meisje dat vlak voor hem stond was knap. Veel te knap. Ik herkende haar vaag, maar ik wist eigenlijk helemaal niet wie ze was. Mijn blik gleed over haar heen. Ik kon een steek van jaloezie niet negeren.

Haar lange haren die sluik naar beneden vielen. De schattige sproetjes die haar lichtblauwe ogen nog beter deden uitkomen. Haar wimpers die echt wel heel erg lang waren. Haar kleine gestalte dat perfect paste bij haar slanke figuurtje. De simpele kleding die ze droeg, jeans en shirt, en waarmee ze er toch nog adembenemend uitzag.

Ik werd uit mijn trance gehaald door een tweede meisje dat bij hen ging staan. Zij zag er gelukkig wel fake uit.

Ik stapte op het onderonsje af, uit alle macht proberend om mijn irritatie te verbergen.

"Harry," zei ik zacht toen ik achter hem stond, "kunnen we even praten?"

Hij draaide zijn hoofd om en knikte, om weer de aandacht op de twee meiden te richten.

"Sorry," zei hij tegen hen, "tot zo."

Hoezo?! Tot zo?

Ik maande mezelf aan rustig te blijven.

"Wat is er?" vroeg Harry me, alsof hij haast had.

"Wel, wat is er nu gebeurd met Marco? Hij zei me dat ik dat aan jou moest vragen en-" begon ik te ratelen tot hij me onderbrak.

"Niet nu, Jenny," bracht hij zuchtend uit.

Ik keek hem kwaad aan.

"Wanneer dan wel?" zei ik kwaad, de irritatie die ik voelde niet langer verstoppend –en dat hij blijkbaar de aandacht van die meiden belangrijker vond dan dit, dat vermenigvuldigde enkel maar mijn intense irritatie ten opzichte van hem, de emmer stond duidelijk op overlopen.

Misschien net goed, misschien was het net positief dat hij zich zo irritant gedroeg. Als hij zijn lieve zelf was, liet ik hem overal te makkelijk mee wegkomen. Maar dit keer niet.

"Niet als ik maar vijf minuten tijd heb, ik heb zometeen vergadering," antwoordde hij schouderophalend.

Juist ja. Die rotvergadering. En die twee meiden gingen daar dus ook zijn. Dat besef maakte dat ik me nog slechter voelde dan enkele seconden geleden al het geval was geweest.

"Harry! Ik ben jouw grillen kotsbeu! Of je vertelt me vanavond wat er aan de hand is, of we nemen een break! Als je vanavond om negen uur stipt niet bij mij thuis bent, hoef ik je even niet meer te zien!" riep ik kwaad voordat ik de gang uitstormde, hem geen blik meer gunnend.

____________________

Nou, ik hoop dat jullie dit niet zo slecht vonden als ik :$ Alvast bedankt voor het lezen, voten en commenten <3 Jullie zijn geweldig!

Veel liefs, Famke