Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

4th thing - Tijd voor verandering

---   4th thing   ---   Tijd voor verandering

*Enkele weken later - de vrijdag voor de paasvakantie*

Bamm! Mijn plateau, met een bord pasta en een glas water erop, ging hard tegen de grond. Geschrokken schoten mijn ogen rond, van links naar rechts en weer terug.
"Heeft het gesmaakt, Marcie?" doemde er een dreigende stem uit het niets op.
Mijn hart maakte een sprongetje van schrik. Ik probeerde de stem te negeren en bukte me om te scherven op te rapen. Een schaduw ontnam me het licht.

Hij moest nu voor me staan.
Ik verstijfde. Mijn hart klopte in mijn keel, haast alsof het er bijna uit zou bonken. Ik probeerde -uiterlijk- kalm te blijven.
Hoogstwaarschijnlijk mislukte dit grandioos. Ik kon me de angst in mijn ogen al inbeelden. Maarja, ik kón niet anders dan opkijken.
Hij stond vlak voor me. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en hief voorzichtig mijn hoofd op. Zijn blik ontmoette de mijne.

"Hebben je ouders je dan nooit geleerd dat je moet antwoorden wanneer er je iets gevraagd wordt?" klonk Nicky's stem zacht, maar daarom niet minder dreigend -integendeel-.
Ik opende mijn mond om me te verontschuldigen.
Wat kon ik anders?!
 Nog voordat er geluid uit mijn mond kwam, sneed een stekende pijn door me heen. De palm van mijn hand werd bruusk in de scherven gedrukt. Ik voelde het glas mijn huid binnendringen. Ik kon geen kant op. Zijn voet hield mijn hand op zijn plaats. Tranen sprongen haast in mijn ogen, zo'n pijn deed het.

"Sorry," bracht ik piepend uit.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek me vuil aan. Enkele seconden staarde hij me aan. Hij verstevigde de druk op mijn hand. Tranen sprongen nu letterlijk in mijn ogen. Alsof dat hetgene was waarop hij had gewacht, verslapte hij de druk op mijn hand. Hij draaide zich om en vertrok, met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht.

--

Ijskoud water stroomde over mijn hand. Het verlichtte de pijn.
Nouja, de lichamelijke pijn. Mentaal leed ik steeds meer. En het feit dat ik er maar niet in sloeg om voor mezelf op te komen, was nu niet bepaald een opkikker voor mijn zelfvertrouwen.
Mijn linkerwijsvinger gleed over de sneden in mijn rechterhand. Opnieuw welden de tranen op. Van pijn. Maar ook van ongeloof.
Had ik nu echt sorry gezegd tegen diegene die dit had gedaan? Gewoon omdat ik niet had geantwoord?! Omdat ik niet had geantwoord op een pesterij nota bene.

--

Eindelijk was de dag om. Eindelijk was ik thuis.
Ik hoopte uit de grond van mijn hart dat dit het einde van een tijdperk betekende.

Vanmiddag was ik maar naar de ziekenboeg op school gegaan. De sneden in mijn hand waren blijven bloeden. Ik was dus maar een  verbandje gaan vragen.
"Wat is er gebeurd?!" had men mij geschrokken gevraagd.
Ik had niet meteen een antwoord klaar.
"Ik heb mijn bord laten vallen," had ik dan maar aarzelend geantwoord, "en me gesneden met het op te ruimen."
Argwanend had de vrouw me aangekeken. Bezorgd. Maar toch vroeg ze niet verder. Zo ging dat nu eenmaal. Iedereen zag het gebeuren, iedereen keek toe. En toch 'zag' niemand iets. Ze staken hun kop in het zand, stuk voor stuk. Alsof ze zelf bang waren ofzo. Ze had mijn hand ontsmet en er een strak verband rond gedaan. En dat was het dan...

Maar wat verwachtte ik dan ook? Als ik niet eens het lef had om de waarheid te vertellen als men mij ernaar vroeg? Ik probeerde mezelf wijs te maken dat ze actie ondernomen zou hebben, als ik alles eerlijk had opgebiecht. Maar diep vanbinnen wist ik dat dat ijdele hoop was. Ik moest mezelf helpen. Ik was de enige die mezelf kon helpen. Ik was het probleem. Nouja, anderen maakten van mij een probleem. Dus ik moest dat veranderen.

En dat was wat ik ging doen. Ik ging veranderen. Het moest gewoon. Al wist ik wel dat het échte probleem niet bij mij lag. Anderen zágen mij als probleem, gewoon omdat ik anders was. Anders dan hen.
Anders was niet goed. Anders was bedreigend. Anders zijn maakte je zwak, net omdat je alleen stond. Jij was zelf niet zwak. De anderen waren zwak, omdat ze gebruik maakten van het feit dat je alleen stond.

Een onmogelijke strijd. Eén tegen allen.
Dat kon je gewoonweg niet winnen.
Mijn truc, de truc die ik zou proberen toepassen: zorgen dat je niet meer alleen stond.
Gelukkig is elke fase in je leven slechts een momentopname. De laatsten zullen de eersten zijn.
En wraak is nu eenmaal de beste motivatie...

____________________
Het vierde hoofdstuk alweer! Een beetje kort misschien, sorry daarvoor :)
En willen jullie please voten en/of commenten als jullie dit leuk vinden? Alsjeblieft? ^^ Dat maakt me superblij!
Heel erg bedankt voor het lezen alvast!
Veel liefs, Famke