Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

25th thing - Oops, vergeten...

---   25th thing   ---   Oops, vergeten...

*Enkele dagen later: vrijdag - vervolg*

"Hey!" zei ik enthousiast toen ik Alisha zag.

Na dat briefje van Emma had ik maar besloten om contact met haar te zoeken. Ze had me best aardig geleken. En guess what? Ze was ook aardig. Ik vroeg me zelfs af waarom ik nooit eerder contact met haar had gezocht. Daartoe had ik immers vaak genoeg de kans gehad, want voor enkele vakken zat ze bij mij in de klas. Ohja. Juist ja; ik sprak met niemand toen ik nog de vroegere Marcel was. Daarvoor was ik toen veel te bang. Bang voor afwijzing en vernedering. Maar iets zegt me dat Alisha anders was dan vele anderen. Ze was ietwat verlegen en best onopvallend. Zeker als je haar ging vergelijken met de giechelende kudde meiden die ons omringden.

Ze keek me glimlachend aan toen ze besefte dat mijn begroeting aan haar gericht was.

"Hey Harry," zei ze opgewekt met een hoog stemmetje – misschien wel iets te opgewekt.

Ik besloot er geen aandacht aan te besteden en liet mijn blik de gang rond dwalen. Geen spoor van Marco of Jenny.

Jenny. Waar zou ze nu zijn? Normaal zag ik haar elke ochtend. Waarom nu niet? Ontweek ze me? Ik probeerde de knoop die zich in mijn maag vormde te negeren. Tevergeefs. Ik maakte me zorgen. Waarschijnlijk had ze nu al spijt van wat er gisteren bijna gebeurd was.

Ik kon mijn zucht niet helemaal onderdrukken.

Ik had namelijk spijt dat datgene dat er gisteren bijna gebeurd was, net niet helemaal gebeurd was. En als ik er toe in staat was geweest, had ik mijn moeder neergebliksemd.

Een laatste blik richting de gangen verzekerde me ervan dat er geen spoor was van Marco en Jenny. Ietwat teleurgesteld richtte ik mijn aandacht weer op Alisha.

"Zo…" probeerde ik de stilte te doorbreken.

Zij deed niets anders dan geschrokken wegkijken en naar haar voeten staren. Mentaal gaf ik mezelf een facepalm.

Serieus Marcel, heb je nu echt geen betere manier om iemand duidelijk te maken dat je hen net betrapt hebt op staren? Wel… Eerlijk gezegd viel het me pas op nu dat ze opvallend onopvallend haar blik ergens anders op richtte. En bijna schaamde ik me voor het feit dat ik hiervan eigenlijk best wel genoot. Ze had me staan aanstaren. Mij. Enkele weken geleden had ik diegene die dat zou voorspellen in een psychiatrische instelling gestoken. Mensen staarden naar mij. Ik had echt tijd nodig om hieraan te wennen. Elke keer zoiets gebeurde, dacht ik dat ik droomde, of dat ik het me allemaal verbeelde. Maar stilaan begon het toch tot me door te dringen dat mijn plan meer dan geslaagd was; weg onpopulaire nerd Marcel, welkom populaire Harry. En elke keer opnieuw was ik verbaasd door het gemak waarop mijn leven zo drastisch was veranderd.

Een scheve glimlach verscheen om mijn lippen. Alisha bleef wanhopig naar de grond staren. Hiervan nam ik gretig gebruik om haar volledig in me op te nemen. Haar korte haren waren best schattig. En de Venetiaans blonde kleur gaf haar coupe net dat extra tikkeltje pit. Haar frisse witte jurkje stond haar beeldig. Ik snapte eigenlijk niet dat ze niet bij de populaire meiden hoorde. Want eerlijk? De looks had ze écht wel. Mijn blik gleed van haar naar de fake-blondines die veel te veel make-up op hun gezicht hadden uitgesmeerd. Juist ja. Daarom hoorde Alisha er niet bij. Dát en ze was niet verwaand.

--

Nietsziend staarde ik voor me uit. Nog enkele minuten en deze saaie schooldag was eindelijk voorbij. Van Marco wist ik ondertussen dat hij bij zijn thuis ziek in bed lag; een griepje. Maar van Jenny was er nog steeds geen enkel spoor. Allerlei doemscenario’s bleven door mijn hoofd spoken. Haast allemaal leden ze tot dezelfde conclusie, dat Jenny niets meer van me moest weten. Maar één ding was zeker: ik kon niet langer ontkennen wat die meid met me deed. Om de minuut checkte ik mijn gsm om te kijken of ze toch niet wat had gesmst, tevergeefs. En elke keer opnieuw wanneer ik een stiekeme blik op mijn onveranderde gsm-scherm gooide, boorde het onzichtbare mes in mijn borst zich nog net iets dieper. Ik ergerde me aan mezelf, en toch kon ik mijn dwanghandelingen niet tegenhouden. Opgelucht haalde ik adem als de bel eindelijk door het schoolgebouw galmde.