Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

23rd thing - Verwarrende meiden

---   23rd thing   ---   Verwarrende meiden

*De volgende dag - vervolg*

Ik bleef naar het stukje papier staren. Alsof de letters van plaats zouden veranderen als ik er maar lang genoeg naar keek, zodat ze uiteindelijk hun echte boodschap zouden vormen. Maar natuurlijk gebeurde dat niet.

Alisha?

Ik snapte er werkelijk niets van. De afgelopen twee dagen was mijn leven ingewikkelder geweest dan de voorbije twee jaar. Ondanks de ellende vroeger, kende ik toen mij plaats wél. Ik werd gepest, getreiterd, gekleineerd en als levende pispaal gebruikt. Hoe vreselijk ik het ook had gevonden; niets was er gebeurde was een verrassing voor mij. Het was een soort zekerheid, een vreemde houvast als het ware. Gepest worden was gewoon nauw verbonden met Marcel zijn. Een logica zoals het feit dat één plus één twee is. Maar nu… Ik was van niets meer zeker. Niet eens van mezelf. En ik viel van de ene verrassing in de andere. Ik leek gevangen in mijn eigen web van leugens.

Jenny's stem deed me opschrikken, me tegelijk bruusk uit mijn gedachten halend. In een reflex verfrommelde ik het briefje in mijn vuist, voordat ik me naar haar omdraaide.

"Sorry, wat zei je?" vroeg ik, nog steeds met mijn gedachten bij het briefje.

Ze stuurde me een geamuseerde blik toe.

"Dat de lucht stilaan aan het opklaren is," glimlachte ze.

Oh. Oké. Ik ga.

"Dan zal ik maar eens naar huis gaan," zei ik.

Pas nadat de woorden mijn mond verlaten hadden, besefte ik dat de teleurstelling duidelijk in mijn stem hoorbaar was. Ik slikte.

Alsjeblieft. Negeer het. Laat me gewoon gaan. Ik heb me vandaag al door genoeg awkwardness heen moeten werken.

Haar hand die mijn arm vastpakte, hield me tegen. Ik voelde hoe mijn lichaam verstijfde bij deze kleine aanraking.

"Je hoeft niet te gaan hoor," zei ze, een zeker enthousiasme dat in haar stem doorklonk.

Verbaasd keek ik haar aan, op zoek naar oogcontact. Ze wendde haar blik af.

"Ik-" begon ik, maar ik werd afgebroken door Jenny die tegelijkertijd net hetzelfde woord uitsprak.

Onze ogen ontmoetten elkaar. Ik zweeg, hopende dat Jenny het woord weer zou nemen.

"Ik bedoel dat je gerust nog even mag blijven," zei ze langzaam, haar hoofd dat ze bij het uitspreken van deze woorden een beetje schuin hield.

Aarzelend keek ik haar aan.

Twee stemmetjes in mijn hoofd vochten uit wat ik moest doen. Eerlijk? Ik wilde best nog even blijven. Ik was graag in haar buurt, ik kon niet anders dan dat aan mezelf toegeven. Maar mijn overactieve brein had rust nodig Dringend. Ik zweer het je: die meiden waren ingewikkeld. Eerst Jenny, wiens bedoelingen mij niet helemaal duidelijk waren. En nu Alisha en dat vreemde briefje. En dan was er ook nog opperbarbie met haar volgelingen, gelukkig waren Mandy en haar onderdanen het niet waard om me druk in te maken. En toch. Toch was het één en al chaos in mijn hoofd.

De twinkelingen in haar ogen hadden me in hun greep.

"Wat wil je doen dan?" hoorde ik mezelf vragen.

Haar lieve glimlach veranderde in een brede grijns. Ik zag haar diep nadenken.

Ohjee. Als dat maar goed kwam.

"Kom!" zei ze plots enthousiast terwijl ze me bij mijn arm vastgreep.

Ze sleurde me mee naar de berging. Nog voordat ik er erg in had, had ze me een schort omgebonden. Verbaasd ging mijn blik van Jenny's triomfantelijke gezichtsuitdrukking naar het afzichtelijk gele materiaal van de schort.  

Pas nadat ze me weer had meegesleurd naar de keuken, viel mijn blik op haar rode schort.

Eerlijk waar. Het was me een mysterie wanneer ze deze had omgegaan. Maar ik moet toegeven: het rood stond haar. Wat wil je ook, zelfs een vuilniszak zou haar staan.

Ik voelde hoe mijn mondhoeken zich langzaam maar zeker omhoog krulden bij het idee van Jenny gekleed in een vuilniszak.

She should know.

"Wat gaan we doen?" vroeg ik.

Angst greep me bij de keel toen ik haar in de weer zag met allerlei keukenapparatuur.

Als ze mijn gedachten had kunnen lezen, had ik nu vast een tik gekregen van de snijplank die ze net uit een kastje had gehaald.

"Wat denk je dat we gaan doen?" vroeg ze sarcastisch.

Mijn ogen werden groot.

Stomkop. Wat doe je in de keuken met een schort om en spullen om te koken? Juist ja. Koken.

"Maar ik kan helemaal niet koken," sputterde ik tegen.

Breed glimlachend keek ze me aan.

"Geeft niets," zei ze, een oprechte blik in haar ogen.

Rillingen gleden over mijn hele lichaam wanneer ze me een schouderklopje gaf.

"We gaan niet koken," ging ze verder, "we gaan bakken."

Nou. Als ze denkt dat dat me geruststelt. Niet dus.

"Ik zal wel zeggen wat je moet doen," zei ze.

Marcel, let erop dat je haar huis niet afbrandt. Alsjeblieft.

Mijn hart sloeg een tel over. Haar warme ademhaling ter hoogte van mijn nek bezorgde me kippenvel.

"Je mag mijn hulpje zijn," fluisterde ze amper hoorbaar in mijn oor.

____________________

Een heel erg late update. Sorry :(

Het zou kunnen dat ik in juni niet update (wegens examens), maar daarna sowieso weer wel :)

Ik hoop dat jullie dat begrijpen...

VOTE?   COMMENT?   Maybe FOLLOW?

Dankjewel :)

Heel veel liefs, Famke