Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

40th thing - Handdoekvechten, deur vs. ik: 1-0

---   40th thing   ---   Handdoekvechten, deur vs ik: 1-0

*Zaterdag - vervolg*

Ik bukte me en pakte mijn sneakers van de grond. De ene voelde klam aan, nog niet helemaal opgedroogd van zijn zwempartij de avond voordien. Of beter gezegd: nacht. De andere sneaker voelde ruw aan, minuscule zandkorreltjes die het witte materiaal deden glinsteren in het zonlicht. Ik nam beide sneakers vast in één hand, en krabde met mijn andere hand op de kruin van mijn hoofd. Mijn hoofd deed nog steeds pijn, maar ik deed mijn uiterste best om het gebonk te negeren; of ik er nu aandacht aan besteedde of niet, de pijn zou erdoor niet verdwijnen. Ik besloot mijn aandacht te richten op het reconstrueren van de voorbije nacht, maar dat bleek al snel tevergeefse moeite. Diep in gedachten verzonken, stapte ik weer naar binnen.

Ik gooide de deur achter me in het slot en deed aanstalten om weer naar boven te gaan. Een kort maar krachtig rukje aan de handdoek om mijn middel, deed me bruusk opschrikken uit mijn gedachten. Mijn blik flitste naar mijn middel, om tot de gruwelijke ontdekking te komen dat mijn handdoek verdwenen was. In paniek draaide ik me om, het schaamrood dat zich langzaam maar zeker vormde ter hoogde van mijn wangen. Mijn hart bonkte als gek in mijn keel, helemaal van zijn stuk gebracht door de onverwachte gebeurtenissen.

De handdoek die net nog stevig rond mijn middel gebonden zat, zat nu klem tussen de deur. 1-0 voor de deur.

Ik nam het stuk stof stevig vast in mijn vrije hand en trok eraan zo hard ik kon. De handdoek schoot los, ik wist maar net mijn evenwicht te bewaren. Opgelucht ademhalend, bond ik de handdoek vliegensvlug weer rond mijn middel. Mijn blik gleed door de ruimte. Er was niemand te bespeuren. De oorverdovende stilte verraadde dat er niemand thuis was. Gelukkig. Het was ondertussen drie uur in de namiddag, dus waarschijnlijk waren mijn moeder en Gemma op wekelijkse uitstap naar de supermarkt.

Zonder verder nadenken, en zonder het geluk dat ik tot nu toe ondervond te tarten, besloot ik snel weer naar boven te gaan. Ik holde de trap op, mijn blote voeten die telkens twee treden tegelijk overbrugden. Mijn hart bonkte nog steeds in mijn keel, een resultaat van de adrenaline die nog door mijn lijf gierde. Ik gooide de deur van mijn kamer achter me dicht en liet me er tegenaan zakken. Enkele minuten later begaf ik me naar mijn bed. Ik pakte mijn gsm en besloot Jenny te antwoorden.

‘Gevonden! Ik ben oké.. Maar ik mis je.. Ben jij oké? Ily. Xx’

Ik miste haar écht. Het was thans nog maar enkele uren geleden dat ik haar zag. Ik wilde dat ze hier was, bij mij. Al moet ik toegeven dat ik wel blij was dat ze net geen getuige was geweest van mijn domme actie. Ik beloofde mezelf dat ik dit nooit tegen iemand zou vertellen.

‘Alles goed met mij :) Mag ik over een uurtje langskomen? Xx’

Mijn blik gleed zorgvuldig over de woorden, mijn hart dat een sprongetje van geluk maakte.

--

Mams en Gemma waren nog geen vijf minuten weer de deur uit, toen de deurbel doorheen de woonkamer galmde. Ze waren naar de ene of andere hobbbybeurs, dus ik was er zeker van dat ze uren zouden wegblijven. Ik veegde mijn klamme handen aan mijn zwarte skinny af en opende de deur. Jenny’s verschijning deed me haast naar adem happen. Ze had een wit jurkje aan dat tot halverwege haar dijen kwam. Het was een simpel jurkje, de stof die haar rondingen perfect omsloot en naar beneden toe mooi losjes rond haar dijen viel.

“Hey…” zei ze zacht, net hard genoeg om me weer met beide voeten op de grond te doen belanden.

Ik scande haar gezichtsuitdrukking. Ze keek me verlegen aan. Ze stond wat rond te draaien op de bal van haar voet, alsof ze niet goed wist wat ze moest doen.