Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

6th trouble - Snapshot or story of my life?

---   6th trouble   ---   Snapshot or story of my life?

*Een dag later: zaterdag*

Ik opende mijn ogen, maar sloot ze meteen weer. Een kreun verliet mijn mond. Het gebonk in mijn hoofd zorgde ervoor dat ik de voorbije avond herbeleefde.
Ik kon er niet meer tegen. De ietwat verlegen Harry van voordien, hij leek niet meer te bestaan. Ik was gevallen voor de combinatie van zijn charmes met zijn bescheidenheid. Zijn onwetendheid wat betreft meisjes en zijn bijbehorende onzekerheid hadden me doen smelten. Maar wat er met die oude Harry was gebeurd, dat was me een raadsel.

Ik draaide me op mijn buik en trok mijn hoofdkussen over mijn hoofd, in een poging om alle geluiden rondom me te dempen. Het werd inderdaad muisstil, afgezien van het gebonk dat enkel hoorbaar was in mijn hoofd.
Hij gaf me nog amper aandacht – hoe veeleisend dit misschien kan klinken; als zijn vriendinnetje vond ik dat ik meer dan recht had op zijn aandacht, zo af en toe. Ik vond dat ik daar alleszins veel meer recht op had dan al die andere meiden. Ik wil Harry helemaal niet claimen ofzo, maar het kwetste me om te zien dat hij meer plezier leek te hebben met andere meiden in plaats van met mij. Het kwetste me vooral omdat ik wist dat het ook anders kon, net omdat alles tussen ons voordien zo anders was geweest.

--

Ik probeerde een boterham met een dikke laag chocopasta naar binnen te werken, maar het voelde haast alsof er een loodzware baksteen in mijn maag terecht kwam.
Juist ja. Jullie horen het goed. Chocopasta. Ik, een ware chocolade-addict, at met tegenzin mijn boterham met chocopasta op. Als je dat dan vergelijkt met al die keren dat ik 's avonds op de bank een pot chocopasta uitlepelde… Hu-hum.
Ik voelde me een wrak. Emotioneel dan. Ik had uren gehuild vannacht. Ik voelde het gewoon. Ik voelde dat ik hem kwijt was. Elk moment dat we samen waren, zorgde ervoor dat hij steeds verder van me weggleed.

Het schelle geluid van de deurbel deed me opschrikken. Een steek van pijn ging door mijn hoofd. In een snelle beweging stond ik recht, wat ervoor zorgde dat het continue ritmische gebonk in mijn hoofd nog meer op de voorgrond trad. Ik greep met mijn hand naar mijn hoofd en schuifelde naar de voordeur.
Ik keek door het raampje en kon het niet laten om met mijn ogen te rollen. Harry. Ofcourse. Ik opende de deur, maar bleef in de deuropening staan.
Ik wilde horen wat hij te zeggen had, maar ik wilde hem niet meteen het gevoel geven dat whatever hij deed oké was. Het was niet oké. Hij deed me pijn, dus niets was oké. Maar toch gaf ik om hem. Ondanks dat er zich slechts een afstand van een tiental centimeter tussen onze lichamen bevond, leek de werkelijke afstand tussen ons beiden groter dan ooit tevoren.

"Mag ik binnenkomen?" hoorde ik hem mompelend uitbrengen.
 Ik wist niet goed wat ik hierop moest zeggen. Ik wilde niet dat hij me zou zien huilen. En ik had het voorgevoel dat dat wel zou gebeuren als ik hem nu binnenliet. Ik besloot zijn vraag dus gewoon te negeren.
"Je ziet er slecht uit," zei ik, gebarend naar de enorme wallen die zich onder zijn doffe ogen bevonden.
Hij haalde zijn schouders op.
“Ik heb slecht geslapen,” zei hij simpel.
Je hebt niet geslapen omdat je het te druk had met die meiden. Of je hebt een kater van hier tot in Tokio. Maar no way dat jouw reden van slecht slapen dezelfde is als die van mij. No way.

Ik wist niet goed waarom precies, maar ik voelde me schuldig dat ik zo dacht. Maar hé, wat ik dacht was gewoon de realiteit, toch?
Als het hem gisteren teveel was om rekening met me te houden, wat zou vandaag dan anders maken?
“Ik ook,” besloot ik kort te antwoorden.
Hij wendde zijn blik af.
“Sorry,” mompelde hij.

“Harry,” begon ik aarzelend, “wat is er veranderd?”
Naar het einde van mijn vraag toe, stierf mijn stem haast weg. Toch was ik er zeker van dat hij me wel had gehoord. Zijn verwarde blik verraadde het.
“Hoe- Wat- bedoel je?” kwam er in horten en stoten uit zijn mond.
Ik kon mijn oren amper geloven. Hij leek echt niet te beseffen dat er wat mis was. En dat baarde me nog meer zorgen dan het feit op zich dat er weldegelijk iets mis was.
“Sorry dat ik gisteren bij die meiden stond,” ging hij verder, nog meer zout op de wonde strooiend.
Daar ging het in hemelsnaam niet over. Of jawel, ergens wel. Maar dat was slechts de druppel. Het ging niet over gisteren. Het ging over die onzichtbare muur die er de laatste tijd tussen ons opgedoemd was. Onzichtbaar. Maar heel erg voelbaar.
Het ging over hoe hij met me omging. Over het feit dat hij dingen voor me verzweeg en er uiterst geheimzinnig over deed. Over zijn gedrag tegenover Marco. Over zijn gebrek aan inlevingsvermogen wat mij betreft: hij leek er de laatste tijd nooit bij stil te staan hoe ik me voelde. Dát of het interesseerde hem gewoonweg niet.

Ik slikte. Ik zat figuurlijk met mijn handen in het haar. Letterlijk bekeken stond ik daar maar wat te staan, in de deuropening. Voor me uit starend, maar niets in me opnemend. Ik voelde me leeg.
“Harry,” bracht ik uiteindelijk zuchtend uit.
Hij knikte. Ik zag aan de blik in zijn ogen dat hij bang was voor hetgeen ik zou gaan zeggen.
Dat stelde me gerust. Hij leek dan toch ergens te beseffen dat het allesbehalve goed zat tussen ons.
“Zijn wij eigenlijk nog wel een koppel?” fluisterde ik, alsof we in een propvolle ruimte stonden waar tientallen mensen zouden kunnen horen wat ik zei.
Ik wist wel dat er niemand was. Ik was gewoon bang om de vraag aan hem te stellen. Of nee, beter gezegd: ik was bang voor zijn antwoord. Ontzettend bang.

Hij deed zijn mond open en sloot hem enkele tellen later weer, zonder enig geluid te produceren.
“Waarom vraag je je dat af?” vroeg hij, zijn toon die oprecht geschrokken klonk.
Nog voordat ik hem van antwoord kon dienen, had hij mijn handen in de zijne gelegd. Hij verkleinde de afstand tussen onze lichamen en gaf een kneepje in mijn hand.
“Nou,” begon ik, mijn woorden wikkend en wegend, “je gedraagt je niet meer als mijn vriendje.”
Hij bracht zijn hand naar mijn gezicht en tilde mijn hoofd aan mijn kin wat omhoog. Zijn gezicht kwam dichter naar het mijne en hij sloot zijn ogen. De afgelopen dag uit mijn geheugen bannend, volgde ik zijn voorbeeld. Zijn lippen raakte de mijne en het was alsof er een stroomstoot door me heen ging, alsof alles wat er zich daarnet nog in mijn hoofd had afgespeeld even helemaal on hold werd gezet. De hartstocht die uitging van deze zoen stelde me gerust. Je kon niet op deze manier met iemand zoenen als er geen oprechte gevoelens aanwezig waren.

“Gedraag ik me nu wel zoals een vriendje dat hoort te doen?” vroeg hij speels nadat onze lippen elkaar hadden losgelaten.
Ik knikte, een flauw glimlachje dat op mijn gezicht te zien was. Zijn ogen pinden zich vast in de mijne. Ik voelde hoe een traan uit mijn ooghoek ontsnapte. Ik kon mijn gevoelens niet langer voor hem verborgen houden. Met zijn duim wreef hij de traan weg. Maar niet de twijfel. Dit was slechts een momentopname. Hoe hij zich morgen zou gedragen, dat was nog maar de vraag. Ging dit de geschiedenis is als een momentopname of als mijn levensverhaal? Ik hoopte uit de grond van mijn hart op dat laatste. Hopen, want zeker was ik er allesbehalve van.

“Wat moet ik doen om je te overtuigen dat jij mijn meisje bent?” fluisterde hij heel erg zacht in mijn oor, zo zacht dat ik maar net de woorden kon onderscheiden.
“Het niet alleen zeggen,” antwoordde ik, “het ook tonen.”
Hij knikte.
“En niet alleen als we maar met z’n tweetjes zijn,” voegde ik er nog aan toe.
Enkele tellen was het muisstil. Het enige wat hoorbaar was, was onze oppervlakkige ademhaling. Het leek haast alsof we amper adem durfden te halen, omdat de lucht tussen ons zo breekbaar aanvoelde.
“Als dat is wat jou beter zou doen voelen, dan zal ik dat doen,” zei hij zacht voordat hij een kusje op mijn voorhoofd drukte.
“Dankje,” fluisterde ik voordat ik hem mee naar binnen trok en de deur achter ons dichttrok.

____________________
Zoals beloofd: het volgende hoofdstuk. Het spijt me voor de meligheid. Maar hé, het is bijna kerstmis voor iets hé xD Oké, nevermind. Ohja, willen jullie alsjeblieft een kijkje gaan nemen bij mijn nieuwe verhaal 'Christmas Presents'? (a)
Vrolijke kerst iedereen!
Veel liefs, Famke