Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

21st thing - Gentleman

---   21st thing   ---   Gentleman

*De volgende dag - vervolg*

Ik zette me schrap om een heuse woede-uitbarsting te incasseren. Maar die kwam er niet. Ze bleef me aanstaren. Nietszeggend. Haar blik op oneindig. Het was me niet eens duidelijk of ze me wel zag staan. Het leek alsof ze helemaal in zichzelf gekeerd was, haar gedachten aftastend. Ze wist duidelijk niet wat ze moest denken. Laat staan dat ze wist wat ze moest zeggen.

En oh gott. Wat hoopte ik dat ze voor het juiste zou kiezen. Of alleszins het meest juiste. Vermits ik nog altijd geen gedachten kon lezen – helaas. Of gelukkig?

"Harry?" kwam er plots op vragende toon over haar lippen, haar stem die ietwat onvast klonk.

Ik knikte, op deze manier aangevend dat ik luisterde. In werkelijkheid begaven mijn knieën het bijna. Mijn hart bonkte als gek in mijn keel. Duizelig van de spanning keek ik haar aan, met een zo leeg mogelijke blik. Ik wilde namelijk niets van mijn emoties prijsgeven. Nervositeit betekende haast altijd dat je iets verbergt, toch? Ik kon het niet langer aan. Mijn blik gleed onvermijdelijk naar mijn witte sneakers. Pijnlijk wachtte ik op de woorden die haar lippen zouden gaan verlaten.

"Het spijt me," zei ze op zachte toon.

Verbaasd keek ik op. Haar ogen die de mijne ontmoetten. Aarzeling en onzekerheid duidelijk zichtbaar.

Ik had verwacht dat ze me zou confronteren met mijn leugen. Maar dat deed ze niet. Integendeel. Het speet haar. Wat speet haar?!

"Wat spijt je?" vroeg ik oprecht verrast, mijn chaotische gedachten onder woorden brengen.

Pas nadat dit eruit was, besefte ik dat ik er misschien beter helemaal niet had op gereageerd. Nu gaf ik haar immers de kans om door te gaan op dit onderwerp. Het onderwerp dat ik angstvallig uit de weg wilde gaan. Ik was veel te angstig om door de mand te vallen. Niet dat ze het écht niet mocht weten, maar ik was bang voor de reactie die zou volgen als ze het zou ontdekken.

Ze keek me diep in de ogen. Mijn adem stokte in mijn keel. Ze was zo mooi. Net een engel. Ze leek op dit moment zo kwetsbaar. Het ontroerde me. De combinatie. Hoe ze eruitzag. Pure onschuld. De blik in haar ogen. Intensiteit die ik nooit had gezien.

Of ik had gewoon nog nooit zolang iemand in de ogen gekeken. Dat kan ook wel.

Haar blik maakte me ook wat bang. Het leek alsof ze dwars door me heen kon kijken, recht mijn ziel in. Alsof ze al mijn geheimen kon lezen.

Thank god dat ik niet de enige was hier die niet in staat was om gedachten te lezen.

Ik zag dat ze zich schaamde. Ze sloeg haar blik neer bij het ontdekken van de vraagtekens die zich in mijn ogen hadden gevormd. Waarom zei ze in vredesnaam sorry?

"Natuurlijk heb jij Marcels ogen," mompelde ze, mijn niet gestelde vraag beantwoordend, "jullie zijn familie."

Opgelucht haalde ik adem.

Een minuut lang was ik ervan overtuigd geweest dat mijn plannetje om zeep was. Nu al. Gelukkig had ik ongelijk. Maar ik had me wel vergist. Marcel werd niet door iedereen gehaat. Blijkbaar. Alleen kwam niemand er voor uit dat ze Marcel mochten. Niet omdat hij het niet waard was. Maar omdat ze zich schaamden? Omdat ze bang waren zelf het middelpunt van spot te worden, samen met hem? Of?

 

Ik hoorde hoe Jenny haar keel schraapte, mij bruusk uit mijn gedachtewereld halend.

Met de beste wil van de wereld kon ik geen gepaste reactie vinden op wat ze net had gezegd. Mijn hersenen hadden al de spanning van de afgelopen minuten niet aangekund. En daarom hadden ze besloten om even helemaal in coma te gaan ofzo.

Ik besloot gewoon mijn schouders op te halen, hopend dit onderwerp af te sluiten en niet al te veel argwaan op te wekken. Gelukkig bleken de goden me goedgezind. De knoop in mijn mag ontwarde zich onmiddellijk bij het zien van de glimlach die Jenny me toezond. Ik voelde hoe alle spanning mijn lichaam verliet.

"Ready to go?" probeerde ik de sfeer opnieuw nonchalant te krijgen.

Ze knikte glimlachend. Samen liepen we weer naar buiten. Mijn gezicht betrok toen ik opmerkte dat de zon verdwenen was. Die grijze lucht vond ik maar niets. Ik gooide mijn rugzak van mijn rug en stak mijn zonnebril weg. Een druppel die pal op mijn neus terecht kwam, deed me opkijken.

Ook dat nog. Joy.

Ik taste diep in mijn rugzak, zoekend naar mijn beanie. Een geel briefje trok mijn aandacht.

Ik was er nu toch wel écht zeker van dat dat niet van mij was.

Ik zag dat het zorgvuldig dichtgeplooid was. 'Harry' stond er in sierlijke letters opgeschreven.

Blijkbaar was dit dan toch echt voor mij bedoeld.

Ik besloot het te negeren tot ik thuis was. Maar eerlijk? Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. En of.

Ik pakte mijn beanie en trok hem over mijn krullen. Mijn blik gleed naar Jenny. Schaapachtig glimlachte ze naar me.

"Harry?" zei ze poeslief, haar ogen gericht op mijn hoofddeksel.

Ik rolde speels met mijn ogen en zuchtte overdreven.

Waarom moesten wij de perfecte gentleman spelen en bestonden er geen gentlewoman? Maar nee, natuurlijk vond ik het niet erg.

Ik boog mijn hoofd voorover, naar Jenny toe. Ik voelde hoe ze voorzichtig mijn donkerblauwe beanie van mijn hoofd trok. Haar handen die zacht over mijn krullen streelden, bezorgden me kippenvel. Ik probeerde dat gevoel te negeren en keek naar haar op. Ze had de beanie in haar handen, maar ze bekeek het stukje 'stof' alsof ze niet wist wat ze ermee moest doen. Ik kon de impuls die door me heen ging niet negeren en pakte de beanie uit haar handen. Ze sloeg verbaasd haar ogen op. Ik trok voorzichtig de beanie over haar zwarte haren, nadat ik een lok die in de weg zat achter haar oor had gewreven. Het voelde alsof er een stroomstoot door me heen ging, dat moment dat mijn hand haar huid raakte. En opnieuw negeerde ik dat vreemde gevoel. Ik liet mijn handen zakken en keek tevreden naar het resultaat. Mijn beanie stond haar geweldig. De kleur matchte perfect bij haar ogen. Glimlachend keek ik haar aan.

"Dankje," fluisterde ze, haar ogen die glinsterden ondanks het gebrek aan zonneschijn.

____________________

Sorry voor de late update :( Ik hoop zondag weer te kunnen posten, met de nadruk op 'hoop'.

BELANGRIJK!!

Ik wil jullie even vragen of jullie 'Love effect' van @Dreaming567 willlen lezen? Het is echt een heel erg leuk verhaal en het is supergrappig en mooi geschreven! Een echte aanrader!

Ook mogen jullie gaan kijken bij mijn nieuwe verhaal 'Tangled Thoughts', een Engels kortverhaal :)

En last but not least: willen jullie op dat mooie sterretje klikken voor mij? (a) Ik hou van sterren ;) Dankjewel!

Veel liefs! Famke