Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

31st thing - Een onverwacht verzoek

---   31st thing   ---   Een onverwacht verzoek

*Een dag later: zaterdag - vervolg*

Vol ongeloof staarde ik Marco aan. Ik kon zijn vreemde reactie niet vatten. Helemaal niet. En ook zijn gezichtsuitdrukking stond vreemd. Die domme grijns waarin zijn gezicht verwrongen was, zag er heel erg onnatuurlijk uit. Ik had hem nog nooit op deze manier zien kijken. En hoe hard ik mijn best ook deed, de betekenis die erachter schuilging leek ik niet te kunnen ontrafelen. In de verste verte niet.

Eerlijk? Ik werd haast bang van die enge grijns van hem. En dat terwijl ik echt wel wist dat hij wel het laatste joch was waarvoor ik bang hoorde te zijn. Hij was immers de goedheid zelve, toch?

Zijn doorgaans vriendelijke uitstraling zat nu zorgvuldig verborgen onder een dikke laag krankzinnigheid, zo leek het wel. Hij zag er even afwezig uit als een junkie met een overdosis die hordes roze olifantjes zag voorbij flitsen. Zijn anders vriendelijke lichtblauwe ogen stonden leeg en gek. Alsof zijn gedachten onbestaande waren. En hoe langer deze vreemde stilte bleef aanhouden, hoe meer ik me oprecht begon af te vragen of ik wel wilde weten wat er in vredesnaam door zijn hoofd ging. Hoe langer hoe meer begon ik daar grondig aan te twijfelen.

Ik had nooit verwacht dat ik dit ooit zou denken, maar hij maakte me bang.

Een venijnig kneepje in mijn hand haalde me uit mijn gedachten. Zonder mijn hoofd te bewegen schoot mijn blik van Marco’s aangezicht naar mijn hand. Tot mijn grote voldoening zag ik dat Jenny’s hand nog steeds de mijne omklemde, nu steviger dan ooit. Ik voelde hoe een onwillekeurige glimlach om mijn lippen verscheen. Mijn blik gleed naar haar gezicht. Vrijwel meteen stierf mijn glimlach weg. Haar blik stond triest, haast gepijnigd. Mijn blik schoot opnieuw naar Marco. Diezelfde domme grijns stond nog steeds op zijn gezicht gebeiteld.

Ik slikte. Jenny’s blik kruiste mijne. Wanhopig staarde ze me aan. Opnieuw kneep ze in mijn hand. Aanmoedigend dit keer. Ik haalde diep adem en beantwoordde haar verwachtingsvolle blik.

“Marco?” fluisterde ik doordringend zijn naam, op vragende toon.

Seconden tikten voorbij waarin ik bleef hopen op enige reactie, maar die leek maar niet te komen.

Ik vroeg me af of hij me überhaupt wel had gehoord.

Tot mijn grote opluchting leek zijn verwrongen domme grijns stilaan plaats te maken voor iets wat op een hoopvolle glimlach leek. Ook zijn ogen veranderden naar hun oorspronkelijke staat; van leeg naar sprankelend.

Hij staarde me aan en opende zijn mond.

Eindelijk.

"Wil jij me helpen net zo cool te worden als jij?" rolde er uiteindelijk over zijn lippen, tegelijkertijd zijn ogen die haast gaten in de mijne brandden.

Van alle scenario’s die er de laatste minuten door mijn hoofd hadden geraasd, moest ik oprecht toegeven dat dit er niet eentje van was geweest. Ik gaapte hem aan alsof ik door een bliksemschicht was getroffen, eentje die uit zijn blik vertrokken was en me had verlamd tot in de diepste kern van mijn botten.

“Euhm,” bracht ik met heel erg veel moeite uit, al sloeg het nog steeds nergens op.

Marco keek me opnieuw grijnzend aan, maar deze keer stond zijn blik niet op oneindig en was hij echt op mij gericht.

“Wel, als jij van Marcel een populaire zelfverzekerde kerel kan maken, dan–” verklaarde hij zichzelf nader om abrupt zijn uitleg weer te stoppen.

Afwachtend keek ik hem aan. Ik zag aan zijn ogen dat hij de durf zocht om zijn zin af te maken. Ik gaf hem een aanmoedigend knikje en bleef mijn aandacht op hem gericht houden. “Dan kan jij–” begon hij met volle moed duidelijk articulerend, maar vervolgens verlieten zijn woorden zijn mond als één lang woord dat bestond uit een zin die met superglue aan elkaar was gelijmd, “dankanjijmijtochookhelpen?”

Het kostte me enkele tellen de tijd om uit zijn woord een zin te ontcijferen. Mijn blik bleef op zijn gezicht vastgepind zitten, en ik zag duidelijk hoe zijn hoofd met de seconde alsmaar roder werd.

“Ik wil je wel helpen,” gaf ik uiteindelijk toe, al snapte ik echt niet helemaal wat hij van me wilde.

Ik voelde me vereerd dat hij me blijkbaar cool vond. Maar waarmee moest ik hem helpen?

Eerlijk waar, ik begreep echt niet wat ik voor hem kon betekenen. En hoe en of ik hem kon helpen.

Ik nam hem van kop tot teen in me op.

Zijn vuilblonde piekerige haar stond zoals altijd perfect. Nonchalant maar goed, zoals het hoorde toch?

Zijn huid was egaal. Oké, hij was weliswaar aan de bleke kant, maar zijn gezicht was alles behalve vet en helemaal vrij van puistjes en andere onzuiverheden. En dat was best uitzonderlijk voor puberende tieners.

Eigenlijk was ik daarop best jaloers, al koste het me moeite om dat aan mezelf toe te geven.

Zijn lichtblauwe ogen waren uniek, ze riepen haast een ‘instant happy’-gevoel op. Zijn ogen straalden vriendelijkheid uit en zorgden ervoor dat je meteen een goed gevoel kreeg als je in Marco’s buurt kwam.

Zijn schouders waren van nature breed gebouwd, maar gespierd was hij allesbehalve. Dat zorgde ervoor dat hij een eerder lief en onschuldig overkomen had. Misschien wilde hij eerder stoer overkomen? Dan moest hij sowieso dringend spieren gaan kweken.

Dat deed me eraan denken dat ik zelf ook eens dringend naar de fitness moest beginnen gaan als ik ooit aan dat gedroomde sixpack wilde raken. Ik vond het oprecht jammer dat je dat niet gewoon in de supermarkt kon gaan kopen, want eerlijk waar: ik zou er best veel geld voor over hebben. Een ‘instant sixpack’, klinkt zalig toch?

Mijn blik gleed verder over Marco. Hij was best lang. Dat in combinatie met het gebrek aan spieren, deed hem nogal klungelig ogen. En jongensachtig. Niet mannelijk.

Misschien was dat ook iets wat hij wat meer wilde zijn, mannelijk?

Ik scande zijn outfit en kwam tot de conclusie dat er eigenlijk helemaal niets mis was me zijn kleding. Oké, het was niet de meest modieuze keuze. Maar het was best wel oké. Een simpele donkerblauwe jeans met daarop een donkergrijs shirt. En hij droeg sneakers; zwarte met donkergrijze veters. Zijn jeans kon misschien wel wat strakker. En ja, het kon allemaal wat meer origineel enzo. Maar hij zag er beslist niet uit als nerd Marcel. Hij leek al veel meer op Harry dan op Marcel.

“Wanneer gaan we shoppen?” vroeg hij uit het niets, alsof hij mijn gedachten had kunnen lezen en ongeduldig had staan wachten tot ik rond was met mijn ‘screening’.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat er een brede glimlach om Jenny’s lippen was verschenen.

Volgens mij was ze allang blij dat er geen ruzie meer was, als die er dan al ooit écht geweest was.

Hoewel ik even uit het lood geslagen was, verscheen er ook bij mij een brede glimlach op mijn gezicht. Ik was blij en opgelucht dat hij me mijn grote leugen niet kwalijk nam. Mijn identiteitsswitch maakte hem blijkbaar helemaal niets uit. In tegendeel, hij leek helemaal opgewonden door de ontdekking. Of was dat eerder omdat ik had ingestemd hem te helpen?

Hij bleef me aanstaren, ongeduldig wachtend op mijn antwoord.

“Maandag, na schooltijd?” hoorde ik mezelf vragen, zijn vraag beantwoordend.

“Perfect,” antwoordde hij glunderend.

____________________

Denken jullie dat het Harry gaat lukken? Of komt Jenny weer tussen Marco en Harry? Ik beloof dat er nog onverwachte dingen gaan gebeuren (a). En ik wil jullie bedanken voor alles :) In het bijzonder wil ik @irisjuhh_x en @Dreaming567 bedanken, ik heb echt enorm veel aan jullie, ik zou jullie niet meer kunnen missen en ik vond dat ik jullie dat eens moest vertellen <3 Jullie zijn schatjes!! OPROEP: ga vooral hun profiel bezoeken en hun verhalen lezen, ik beloof je dat je er geen spijt van krijgt :) Heel veel liefs, Famke