Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

10th thing - Moment of truth

---   10th thing   ---   Moment of truth

*De maandag na de paasvakantie*

Misselijk van de stress stond ik voor mijn spiegel, in enkel een grijze 'Tommy Hilfiger'-boxer en zwarte sokken. Het was de dag van de waarheid. Vandaag was die dag die de rest van mijn leven zou gaan veranderen. Met mijn handen gleed ik door mijn krullen die nog wat nat waren.

Mijn blik viel op de klok aan de muur. Ik had nog exact een halfuur om me klaar te maken en te ontbijten. Gelukkig had ik niet teveel tijd verloren met mijn lenzen vanochtend. Ik deed mijn kast open en nam alles in me op. Dit ging nog heel wat tijd nodig hebben om te wennen, telkens als ik mijn kast opende werd ik overweldigd door alle nieuwe dingen die er in hingen. Allemaal dingen waarvan ik een maand geleden nog gezworen zou hebben dat ik ze nooit zou dragen.

Wacht. Wat ging ik alweer dragen vandaag?

Ik schoot naar mijn bureau en las wat er op het whiteboard stond.

Maandag: zwarte skinny + donkergrijs shirt met lange mouwen + zwarte mantel + zwarte leren schoenen + grijze wollen sjaal

Alright! Ik dook mijn kast in en pakte de skinny en het shirt eruit. Ik wurmde me in de veel te strakke jeans. Al moet ik het toegeven: het went. Ik trok het shirt over mijn hoofd en trok de mouwen goed. Zuchtend slenterde ik weer naar de spiegel en bekeek ik mijn spiegelbeeld. Zag er goed uit, al zeg ik het zelf.

Alhoewel.

Mijn blik viel op mijn kapsel. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en wierp een vuile blik op mijn krullen. Het shirt had mijn kapsel overhoop gehaald. Ik probeerde het met mijn handen weer wat in model te brengen. Maar het ontbrak me aan geduld.

Zwaar zuchtend gooide ik mijn haar naar achteren, om het meteen daarna weer naar voor te gooien. Mijn mond viel haast open van verbazing. Het lag perfect zoals ik het wou! Mijn krullen sprongen nonchalant een beetje alle kanten uit, maar toch zag het er niet rommelig uit. Alsof ik elke afzonderlijke krul precies op die manier had neergelegd.

Tevreden zette ik me op mijn bed en deed ik mijn schoenen aan. Even later huppelde ik vrolijk de trap af, op weg naar de keuken.

En plots viel mijn euro. Halverwege de trap hield ik halt. Ik rende de trap weer op en viste mijn rugzak van onder mijn bed. Ik nam het ding afkeurend in me op. Een afgewassen geel-oranje-groen geruite rugzak die tot op de draad versleten was. Het had me nooit geboeid hoe die eruit zag. Maar nu... Ik kon toch niet op school verschijnen met dat- met dat béést. Het zou prachtig zijn, zo een ding als je zo je best hebt gedaan om er hip uit te zien. Verslagen gooide ik me op mijn bed. Wat nu?!

Ik dacht na. Damn, ik had nog maar twintig minuten. Paniek stapelde zich in me op. En toen brandde plots het lampje. Ik schoot weer recht en rende naar de kamer tegenover de mijne. Ik klopte één keer haastig op de deur en gooide ze open, zonder te wachten op antwoord.

"Gemma!" riep ik, nog voor ik mijn zus had gelokaliseerd in haar kamer.

Damn, waar is ze nou?

"Hmm," kwam er gemompel vanonder de hoge stapel dekens.

"Gemma!" riep ik nogmaals, nu nog meer hyper.

"Tisser?" kwam er nu licht geïrriteerd uit de stapel dekens die blijkbaar mijn zus voorstelde.

"Heb je nog een rugzak voor me?" vroeg ik gehaast.

"Als je alsjeblieft wat stiller wil zijn," stak ze haar hoofd nu boven de dekens uit.

Ik trok een beschaamd gezicht. Ik was inderdaad een beetje luid.

"Marcel!" zei ze nu zelf nogal luid.

Haar ogen sperde zich wijd open, wat verrassend was als je wist dat ik haar zonet had wakker gemaakt. Ohja, juist. De afgelopen weken was ze amper thuis geweest, door dat nieuwe vriendje van haar. En daar stond ik dan. Te blinken. Stiekem hopend dat ze zich eindelijk niet meer voor haar kleine broertje zou schamen.

"Ben jij het?" vroeg ze met een scherp stemmetje, opwinding die ze niet helemaal kon verbergen.

Haar mond viel open. Ze knipperde niet met haar ogen. Misschien was ze bang dat ik zou verdwijnen als ze dat zou doen?

Ze sprong gehaast uit haar bed.

"Wie ben jij en wat heb je met mijn broertje gedaan?" vroeg ze nu met een big smile op haar gezicht.

Ik bloosde. Betekende dit dat ze het geslaagd vond? Vast wel. Hopelijk. Ze stond op en gaf me een dikke knuffel.

"Proficiat," fluisterde ze.

"Vind je het goed?" vroeg ik, vissend naar nog meer bevestiging.

Waardering van anderen deed goed. En het was iets wat ik al heel erg lang miste. Niet dat Gemma niet om me gaf. Maar ze was niet fíer op me ofzo. Of ze liet dat toch niet blijken. Snap je?

"Ik vind het super geslaagd!" zei ze vrolijk.

En ik zag aan haar gezichtsuitdrukking dat ze dat meende. Ze wees vragend naar haar eigen ogen.

"Lenzen," antwoordde ik kort.

Ze knikte begrijpend.

"Wat vroeg je daarnet ook alweer?" vroeg ze.

Ohja! Juist!

"Of je een rugzak voor me hebt," antwoordde ik.

Ze dacht na, de frons op haar voorhoofd maakte me dat duidelijk.

"Ik heb wel iets dat daarbij past," besloot ze, wijzend naar mij, doelend op mijn outfit.

Opgelucht haalde ik adem.

Ze pakte een rugzak ergens onderaan uit haar kast. Een zwart stylish ding. En ze overhandigde hem mij.

"Goodluck broertje," zei ze met een brede glimlach.

"Dankjewel Gemma," antwoordde ik, "ook voor dit."

En ik wees naar haar rugzak. Ze haalde haar schouders op als teken dat het niets uitmaakte en ik verliet haar kamer. Ik stopte gauw mijn eigen spullen in Gemma's rugzak en huppelde voor de tweede keer vanochtend vrolijk de trap af, deze keer zonder wat te vergeten. Hoop ik.

____________________

Een snelle update! Om jullie te bedanken voor het lezen, voten en commenten :)) Daar niet mee stoppen dus (a)

DUS

Vote? 

Comment? 

Follow?

Even kijken bij mijn andere verhalen?

/angelface

Love you all <3