Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

16th thing - Is 'Harold' ook oké?

---   16th thing   ---   Is 'Harold' ook oké?

*De volgende dag*

Het vervelend piepende geluid van de wekker schalde door de kamer. Met een big smile drukte ik het geluid af.

Wacht. Met een big smile? Sinds wanneer sta ik op met een big smile?

Ik griste mijn bril van het nachtkastje en glimlachte de dag tegemoet.

Echt, wat was er ingodsnaam mis met me? Oh juist, ik had vrienden nu. Ik werd niet meer dagelijks tegen de grond gesleurd of als boksbal gebruikt. Men respecteerde me nu.

Nog steeds licht in shock door mijn onuitstaanbare goede humeur zo vroeg in de ochtend, stapte ik goedgeluimd uit mijn bed. Neuriënd stak ik enkel in boxer de gang over, op weg naar de badkamer. Ik deed zonder klungelen mijn lenzen in, gooide vervolgens mijn boxer in de mand met vuile was en sprong onder de douche. Ik genoot van de zalige warme waterstralen op mijn rug, terwijl ik oprecht uitkeek naar hoe de dag verder zou verlopen.

Enkele minuten later stapte ik uit de aangedampte douchecabine. Ik liet ik mijn haar nonchalant drogen, zodat mijn wilde krullen speels alle kanten uitsprongen. Met een tevreden knikje naar mijn spiegelbeeld, trok ik weer naar mijn kamer. Ik gooide de handdoek die ik om mijn middel had gebonden op mijn bed en trok een schone boxer aan. Ofcourse van Tommy Hilfiger. Ik schudde mijn hoofd bij de gedachte aan die witte nerdy onderbroeken die ik hiervoor altijd had gedragen.

Serious, what was I thinking?! En eerlijk, dit zat ook gewoonweg veel beter – en dan heb ik het nog niet eens over hoe veel beter het eruit zag. If I say so myself, hu-hum.

Ik deed schone sokken en hees me vervolgens in mijn donkerblauwe skinny. Ik knielde en pakte het juiste schoeisel van onder mijn bed. Een minuutje later stond ik op mijn witte sneakers voor mijn kast.  

Ik trok een lichtgrijs strak shirt over mijn hoofd en keek in de spiegel. De ster was nog net zichtbaar vlak onder de korte mouw van mijn shirt. Met een spijtig gevoel trok ik een blauw geruit hemd over mijn shirt aan.

En weg was mijn ster-tattoo. Ik vond het stiekem best jammer dat nog niemand wat over mijn tattoos had gezegd. Toch echt jammer als je bekijkt wat voor een doodsangsten ik ervoor heb moeten doorstaan?! Maar ja, misschien hadden ze de tattoo op mijn pols nog niet eens gezien. Ik vervloekte mezelf voor het dragen van een shirt met lange mouwen gisteren.

Ik keek naar mijn pols en zag nog net wat van de tattoo onder mijn mouw piepen. Vastberaden rolde ik mijn mouwen wat omhoog.

Men moest en zou vandaag mijn tattoo ontdekken!

Geschrokken van mijn eigen gedachten, deed ik meteen de mouwen weer naar beneden. Gemma en mams wisten immers nog van niets.

Ik gok niet dat mijn moeder er iets op tegen heeft, maar toch misschien best voorzichtig aanpakken?

Ik pakte het kettinkje met het vliegtuig-hangertje van mijn bureau en probeerde het sluitinkje dicht te krijgen. Na enkele minuten prutsen, slaagde ik eindelijk in mijn opzet. Ik deed nog snel een knoopje in het witte armbandding – het was niet veel meer dan een koordachtig iets, maar ik vond het er best cool uitzien.

Ja, ik weet het. Mijn mening over bepaalde dingen, zeker over kleding en alles wat erbij hoorde, veranderde om de haverklap. En niet een klein beetje. Eerst vond ik die armbandjes nogal 'verwijfd' ofzo. Maar bij wat ik nu droeg, paste het eigenlijk perfecter dan perfect.

Tevreden bekeek ik in de spiegel het eindresultaat.

Ohnee! Ik vergeet nog iets!

Ik zette mijn Ray-Ban op mijn neus en zette zorgvuldig mijn donkerblauwe beanie op mijn hoofd, enkele krullen die er nonchalant onderuit sprongen.

Ik nam mijn rugzak van de grond en denderde vrolijk de trap af.

Correctie: Gemma's rugzak.

Ik trof mijn moeder en Gemma aan in de keuken, ze waren aan het ontbijten. Ik plofte neer naast mijn zus en wenste hen een goedemorgen. Stomverbaasd staarden ze me aan. Ik pakte een geroosterd sneetje brood en smeerde er wat jam op. En gott, het smaakte. Bij elke hap werd ik me meer en meer bewust van de starende blikken die haast gaten brandden in mijn huid.

"Zo vrolijk, Hárry," sneerde Gemma met de nadruk op mijn 'nieuwe' naam.

Ja, mijn lieve zusje hield helemaal niet van de ochtend. Familietrekje volgens mij. We zijn erfelijk belast. Enkel vandaag was bij mij een uitzondering.

"Ja Marcel, je doet inderdaad nogal, euhm, apart," voegde mams eraan toe.

De naam Marcel deed me in elkaar krimpen. Ik kon er dus ook niet veel aan doen dat ik als reactie mijn wenkbrauw omhoog trok bij het horen van die sullige naam.

"Jaja, Hárry," reageerde mijn moeder bij het zien van mijn reactie, ook de nadruk leggend op mijn nieuwe zoveel hippere naam.

Ik voelde hoe mijn wangen langzaam maar zeker een knalrode kleur kregen.

"Sorry," mompelde ik.

Hoofdschuddend, maar met een glimlach, keek mams me aan.

"Maar waarom eigenlijk?" vroeg ze, oprecht geïnteresseerd.

In sneltempo dacht ik na.

"Zoals ik gisteren al zei, het past beter bij mijn nieuwe imago," zei ik onzeker – in mijn hoofd had het heel wat zelfzekerder geklonken, moet ik toegeven.

"Imago?" herhaalde mams, terwijl er heel wat vraagtekens in haar ogen leken te verschijnen.

Ik knikte.

"Ze vinden mij ineens cool, door wat ik draag enzo, en ik wil dat mijn naam daarbij past," probeerde ik uit te leggen.

Mams fronste en kneep haar ogen een beetje dicht, ze probeerde echt om me te begrijpen.

"Dus je vindt Marcel niet hip genoeg?" vroeg ze, ietwat teleurgesteld.

Ik slikte. Damn, dit was nu ook niet mijn bedoeling.

"Mams, ze vinden me cool nu. Ik wil mijn leven als onpopulaire pispaal Marcel achter me laten. En het liefst zoveel mogelijk," zei ik zo zacht dat ik me afvroeg of ze me wel had verstaan.

Een begripvolle glimlach werd mijn kant op gestuurd.

Oef.

"Vandaar dus ook die kleren neem ik aan. Maar ik denk dat ik je wel snap," zei ze zacht.

"Inderdaad, en bedankt," zei ik met een oprechte glimlach op mijn gezicht.

In gedachten verzonken staarde ze me aan.

"Maar mag ik je dan alsjeblieft op zijn minst Harold noemen?" vroeg ze met een blos op haar wangen.

Verschrikt keek ik haar aan.

Gott. Als het dan echt niet anders kan.

Ik knikte.

De dankbare glimlach op mijn moeders gezicht maakte me blij. Blij dat ik haar teleurstelling in mij een beetje had kunnen onderdrukken. Want ik wist dat ik haar teleurstelde doordat ik niet wilde dat ze me nog Marcel noemde. Ik besefte maar al te goed dat ik bofte met zo een moeder, want haar teleurstelling echt tonen deed ze niet. Maar ik zou ervoor gaan zorgen dat ze trots op me kon zijn. Ik wist nog niet precies hoe, maar ik zou mijn nieuwe ik aan iedereen bewijzen. Ook aan mijn moeder.

____________________

Ik probeer echt zo snel mogelijk te updaten bij al mijn verhalen, maar school is veeleisend momenteel, helaas :(

Het volgende hoofdstuk gaat zich weer op school afspelen :) Dat kon hier niet meer bij, want dan werd het te lang en moesten jullie langer wachten op een update :p

Nogmaals heel erg bedankt voor de f*cking veel reads, votes en comments o_O

Love you all :)) I really do!

xx Fam