Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

7th thing - Kleinzerige Marcel

---   7th thing   ---   Kleinzerige Marcel

*Paasvakantie - week 2: dinsdag*

Badend in het zweet werd ik wakker. Ik had een enorm onrustige nacht gehad. Met bibberende knieën stapte ik uit mijn bed. Angst gierde door mijn hele lichaam. Mijn blik viel op de klok aan de muur. Half tien. Nog vier en half uur.

Zo moesten anderen zich dus voelen de ochtend van een belangrijk examen. Stress, niet wetend wat er precies gaat gebeuren, angstig aftellen naar het moment van de waarheid. Om eerlijk te zijn had ik dat bij examens nooit meegemaakt - maar de afspraak van in de namiddag baarde me wél zorgen.

Ik ging naar beneden en maakte mezelf een ontbijtje, pogend om de stress aan de kant te schuiven. Maar zelfs mijn lievelingsontbijt, een spiegelei, kreeg ik niet binnen. Ik zat er maar wat met mijn vork in te prikken en nam af en toe een muizenhapje. Na uiteindelijk ongeveer een half spiegelei opgegeten te hebben, ging ik weer naar boven. Ik besloot een douche te nemen, dit ontspande me meestal wel.

Vandaag leken de warme stralen op mijn rug me niet te kalmeren. Ik waste mijn haar en mijn lichaam, om me daarna snel af te spoelen. Ik kon het niet opbrengen om lang onder de stralen te blijven staan, ik was te opgefokt en alles moest vooruit gaan. Genieten van rust en kalmte hoorde daar momenteel niet bij. Na vijf minuten stond ik alweer naast de douchecabine en had ik mijn bril weer opgezet.

Ik bond een handdoek rond mijn middel en ging voor de spiegel staan. Ik maakte een vuist en spande de spieren in mijn arm op.

Best wel oké, vond ik zelf.

Ik trok gauw een 'trendy' Tommy Hilfiger boxer aan.

En ja, inderdaad. Ik moest zeggen dat dit inderdaad comfortabel zat - al was deze toegeving tegen mijn zin. Ik snap nog steeds niet dat men zoveel geld dúrft vragen voor zo een klein beetje stof...

Vervolgens liep ik weer naar mijn kamer en knielde ik neer naast mijn bed. Ik pakte de twee, met kraantjeswater gevulde, anderhalve liter flessen onder mijn bed uit en stond recht. Een fles in elke hand. Ik kromde mijn ellebogen en tilde de flessen traag omhoog. Telkens weer opnieuw, en dit vijftig keer. Deze oefening had ik de afgelopen anderhalve week meermaals per dag gedaan. Nadat ik in mijn hoofd tot vijftig had geteld, verstopte ik de flessen weer onder mijn bed.

Ik bleef voor mijn kast staan, enkele seconden starend in de ogen van mijn spiegelbeeld. Mijn blik bleef hangen bij mijn kapsel.

Bruine krullen, nog niet helemaal droog, sprongen wild om mijn gezicht. Het was anders dan mijn anders zo strakke coupe met een teveel aan gel erin. Deze verandering deed me jonger lijken. Minder sullig. Eerst had ik gewoon willen veranderen opdat anderen me zouden aanvaarden - en misschien zelfs léuk zouden vinden.

Mijn blik gleed naar beneden. Hij pinde zich vast op mijn jampotglazen-bril.

Daar moest ik nog iets aan doen, dringend.

Vervolgens staarde ik naar mijn armen. Die oefeningen hadden duidelijk resultaat. Als ik eerlijk moest zijn: ik was best fier op mezelf.

--

Kwart voor twee. Mijn voeten sleurden me mee naar mijn plaats van bestemming. Het liefste zou ik gewoon terugkeren. Maar dat mocht niet, ik moest doorzetten. Ik slenterde verder, mijn ogen op de stoep gericht.

Met een doffe plof belandde ik op mijn achterwerk.

"Kan je nou niet uitkijken waar je loopt, sukkel?!" krijste de vrouw van een jaar of dertig, terwijl ze op me neerkeek en haar handtas van de grond viste.

Ik krabbelde recht en keek haar kwaad aan.

Denk na Marcel! Denk na, probeer je voor te stellen hoe de Harry uit je schrijfsels zich nu zou gedragen!

"Ik keek blijkbaar net zo goed uit als jij," antwoordde ik droog.

Mijn hart maakte een sprongetje van schrik. Ik was bang voor de klappen die misschien zouden volgen, of de scheldtirade. Maar dat gebeurde niet. Ze zond me enkel nog een vuile blik toe en liep door, zonder ook maar één woord te zeggen.

Ik draaide me om en keer haar grijnzend na. Ik was dan misschien wel diegene die op de grond was beland, maar voor de verandering had dit voor een ego-boost gezorgd. Voor het eerst sinds ik me kan herinneren had ik het aangedurfd om iemand van antwoord te dienen. En damn, wat voelde dat goed!

Op automatische piloot had ik de rest van de route afgelegd, in gedachten verzonken - de kleine overwinning van daarnet zinderde immers nog na in mijn hoofd.

Met een misselijk gevoel in mijn maag, pakte ik de deurknop vast. Ik duwde de deur open en stond oog in oog met de man die me vannacht nachtmerries had bezorgd. Mijn blik gleed over hem heen.

Hij was breed, uit de kluiten gewassen. Een mouwloos shirt bedekte zijn gespierde borstkas. Op zijn armen was haast geen vierkante centimeter te vinden waar geen inkt op zat. Doodshoofden, tribals, tekens die ik niet kende, en nog veel meer. Dat alles was vereeuwigd op zijn huid.

Kriebels gingen door mijn hele lichaam. Ik stond verstijfd naar hem te staren. Gelukkig, anders had ik het waarschijnlijk op een lopen gezet.

Ik slikte mijn angst weg en besloot de stilte te verbreken.

"Hallo," zei ik zacht, "ik ben Marcel."

Afwachtend keek hij me aan.

"Ik heb een afspraak met je gemaakt?" voegde ik er aarzelend aan toe.

Hij knikte alsof zijn euro eindelijk viel. Hij grijnsde naar me, een gouden tand werd zichtbaar en blonk gevaarlijk.

Hij nam me mee achterin en vroeg me nog enkele keren of ik echt wel zeker was. En telkens werd mijn twijfel kleiner, maar mijn angst groter.

Zou dit echt zo'n pijn gaan doen? Ochja, het moest nu eenmaal. En zoveel mensen lieten dit doen, hoe erg kon dit nu werkelijk zijn?

Een stekende pijn gaf me hierop antwoord. Ik kneep mijn ogen toe, weigerend te kijken naar de naald die inkt in mijn lijf spoot, telkens opnieuw en opnieuw. Het deed pijn. De fysieke pijn van die constante prikken werd versterkt door mijn angst voor naalden.

Ik weet het, best absurd dat ik bij een tatoeëerder zat. Maarja, tattoos waren nu eenmaal 'in'... En angsten dienen om ze te overwinnen, toch?

--

Ik wandelde snel naar huis. Het kloppende gevoel op mijn pols probeerde ik te negeren. Eigenlijk wilde ik er meer, maar nu twijfelde ik weer.

Ik denk dat ik maar even enkele plaktattoos ga kopen, die doen niet zo'n pijn en lijken misschien net zo echt...

____________________

Eerst nog even dit:

Wauw! Heel erg bedankt voor alle votes en lieve comments! Jullie maken me blij :D

Dankjewel voor het lezen!

Vote? 

Comment? 

Follow?

Des te sneller post ik het vervolg ;)

(en jullie mogen ook altijd een kijkje gaan nemen bij mijn andere verhalen, *hint*)

Veel liefs, Famke xx