Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

19th thing - Er hangt iets in de lucht...

---   19th thing   ---   Er hangt iets in de lucht...

*De volgende dag - vervolg*

"Het lukt niet helemaal," zei ik zacht, terwijl ik nog steeds met mijn duim over de zwarte streep net onder haar onderlip wreef.

De lucht rondom ons knetterde haast van spanning. Ik moest mezelf eraan herinneren dat ik niet mocht vergeten ademen.

Mijn duim die haar huid raakt. Jenny die zo dicht bij me is. Die blik van haar die dwars door me heen staart, en tegelijk toch mijn huid brandt. Mijn hart dat uit mijn borst wil springen. Mijn knieën die mijn gewicht plots niet meer lijken te kunnen dragen. Ik weet niet wat er mis met me is.

Ze knikte, al kwam de reactie ietwat later dan je zou verwachten. Door de plotse beweging van haar hoofd die ik dus niet meer had verwacht, streelden haar lippen vluchtig over mijn duim.

Nervositeit raasde door mijn lichaam. Mijn duim die haar lippen raakte. Het veroorzaakte zowaar een bliksemflits die me verlamde, verhitte en haast uit elkaar deed spatten. Ik wist niet wat er met me gebeurde. Ik was al zo enorm zenuwachtig geweest, om wille van zoveel verschillende dingen. Maar dit was anders. Prettig. Hoewel het voelde alsof de aarde elke seconde onder me kon wegzakken, toch voelde het prettig. Er was niets ter wereld wat ik op dit moment liever zou voelen. Maar wat het ook was, het bracht me van de wijs. Het verwarde me.

"Harry?" haalde een scherpe meidenstem me plots uit de chaos die zich in mijn hoofd had afgespeeld.

"Ja?" probeerde ik nonchalant te klinken, alsof ik me net niet even op een andere planeet had bevonden.

"Ik heb mijn fiets even naast de jouwe gezet, dan gaan we te voet weer naar school," zei ze.

Ik voelde mijn wenkbrauw omhoogschieten.

"Anders is jouw fiets ook helemaal smerig," legde ze uit.

Ik knikte.

Nietszeggend liepen we naast elkaar, weer op weg naar school. Na een vijftal minuten absolute stilte, hoorde ik hoe Jenny haar keel schraapte.

"Bedankt," zei ze zacht.

Ik draaide me om en keek haar recht aan. Haar perfecte lippen vormden een oprechte glimlach. Onbewust bleef mijn blik op haar lippen hangen. Ze sloeg haar blik neer, haar lange wimpers die daardoor meer dan ooit opvielen.

"Geen enkel probleem," mompelde ik.

Beschaamd wendde ik mijn blik af, me pijnlijk bewust van de ongemakkelijke sfeer die er tussen ons heerste.

Marcel, komaan. Praat over iets normaals. Iets gewoons. Alledaags. Het weer. Nee, dat was iets té veel van het goede. Euhm. School. Jullie gaan naar dezelfde school. Er is toch iets waarover je met haar kan praten?! Komaan, doe gewoon normaal. Doe zoals de échte Harry uit je verbeelding zou doen. Chill. Vlot. Charmant. Toegankelijk en niet te overweldigend.

"Heb je leuke dingen gedaan in je vakantie?" hoorde ik mezelf plots uit het niets vragen.

Ik dwong mezelf om haar weer aan te kijken. Onze blikken kruisten elkaar. Een scheve glimlach verscheen om haar lippen. Haar saffierblauwe ogen boorden zich bijna in de mijne.

"Ja hoor," zei ze vrolijk, en te begon op te sommen, "naar een pretpark geweest, een dagje naar Londen, en heel veel gedanst en getekend."

Ik grijsde breed bij het horen van die opsomming.

"Jij bent een bezige bij," zei ik enthousiast.

Ze haalde glimlachend haar schouders op.

"En wat heb jij allemaal gedaan?" vroeg ze nu.

Fuck fuck fuck fuck. Fuck. Wat had ik in de vakantie gedaan? Ik kon het haar niet vertellen. Ik had heel erg veel gedaan in de vakantie, maar dat was strikt geheim. Denk na Marcel. Denk verdorie na.

Afwachtend keek ze me aan.

"Euhm," begon ik aarzelend, "ik ben gaan indoor skieën en ik heb dit laten zetten."

Ik toonde haar trots het zinnetje op mijn pols. Ze nam mijn hand vast in de hare om het beter te kunnen bekijken.

"I can't change," las ze luidop, heel erg langzaam, zodat het leek alsof ze zorgvuldig elk woord in zich opnam.

Ze keek me onderzoekend aan.

"Diep," concludeerde ze, haar ogen die leken te fonkelen van opwinding.

Dit vond ze vast stoer. Gevaarlijk. Een jongen met een tattoo. Ik voelde me vereerd dat ik haar prachtige ogen had doen schitteren.

Ik kon een domme grijns niet onderdrukken.

"Wat betekent het?" vroeg ze, oprecht geïnteresseerd.

Ik dacht even diep na.

In eerste instantie bedoelde ik ermee dat ik altijd de goede oude Marcel zou blijven, onzeker en verlegen. Maar het had ook een andere betekenis.

"Dat mensen me moeten nemen zoals ik ben," antwoordde ik, "they like me or they don't."

Ze keek me recht aan.

"Ik ben er zeker van dat mensen je graag mogen," zei ze met een vreemd glimlachje.

Ze wendde haar blik af. Zwijgend liepen we verder naar school. Ze had me best van mijn stuk gebracht. Nu helemaal.

____________________

Hoofdstuk 19 alweer ^^

Eerst en vooral: heel erg bedankt voor alle reads! Dit verhaal zit ondertussen over de 8.5k! Ongelooflijk o_O

Ohja, als jullie het leuk vinden, willen jullie dan alsjeblieft op dat mooie STERRETJE klikken? (a) Ja, ik weet het, die VOTE-knop ziet er stekelig uit, maar hij doet je niets als je hem aanraakt :) Je maakt mij er alleen superblij mee ^^ Haha xD

/sorry voor de meligheid

Love you all!

Fam