Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

5th trouble - Desperately looking for the guy she fell in love with

---   5th trouble   ---   Desperately looking for the guy she fell in love with

*Een week later*

Vrijdagavond. Een feestje. Harry had me zitten smeken om met hem mee te gaan. En uiteindelijk was ik gezwicht. Ik had me helemaal opgetut en had eentje van mijn leukste jurkjes aangetrokken. Maar hier zat ik nu. Moederziel alleen. Op het aanrecht in een keuken waar ik nog nooit eerder was geweest. Meer nog, ik wist niet eens wie hier woonde. Harry werd de laatste tijd uitgenodigd op letterlijk elk feestje in de buurt. Ik vroeg me zelfs af of hij al die mensen kende. Vast niet. Ik zuchtte. Maar hier zat ik dus. In een vreemd huis. Rondom me enkel maar mensen die ik van haar nog pluim kende. Hier en daar kwam een gezicht me wel bekend voor, maar meer dan herkenning was er niet.

Mijn gedachten dwaalden af naar vorige week. Hij had me nog steeds niet verteld wat er aan de aan de hand was. En de situatie tussen hem en Marco was onveranderd. Hijzelf daarentegen, hij leek elke dag te veranderen. Dit besef zorgde ervoor dat ik de krop in mijn keel moest doorslikken. Hij was niet meer de jongen waarop ik verliefd was geworden, van die jongen bleef slechts een wazige schim over. Hij was zichzelf niet meer. Het deed me pijn. Ik miste mijn lieve vriendje. De jongen waarvoor ik altijd op de eerste plaats had gestaan. Ondertussen leek het wel alsof ik zelfs niet meer op het podium stond. Feestjes, populariteit en flirten met andere meiden. En pas daarna kwam ik. Maar toch gaf ik nog steeds om hem. Ik hoopte alleen dat hij snel weer de oude zou worden, want hoe het er nu naar uit zag gaf hij niet meer bijster veel om me. Vorige week had hij wel gezegd dat ik niet mocht vergeten dat hij van me hield. Maar eerlijk? Ik begon me zelfs af te vragen of hij de betekenis van die woorden kende. Houden van. Zijn definitie van 'houden van' was alleszins niet dezelfde als die van mij.

Ik besloot naar Harry op zoek te gaan, want hier was echt niets aan. In je eentje zitten wachten tot je vriendje weer tijd voor je heeft, dat is nou niet bepaald hetgeen je wenst te doen op een feestje – en al helemaal niet als dat vriendje diegene was waardoor je überhaupt je tijd zat te verdoen op dat bewuste feestje.

Hij was onvindbaar. Het huilen stond me nader dan het lachen. Dit feestje was echt een schot in de roos… Not. Ik besloot een luchtje te gaan scheppen. Het was gloeiend heet in de kamer, en ik had toch niets beters te doen. Het was nou niet dat Harry me plots zou gaan missen ofzo.

De koude lucht sloeg tegen mijn verhitte huid aan. Ik moest haast naar adem happen. Tegelijkertijd deed de frisse lucht me deugd. Maar net toen ik mijn boosheid tegenover Harry voelde wegebben, verstijfde ik. Ik voelde mijn hart in elkaar krimpen. Teleurstelling nam bezit van me. Daar stond hij. Geflankeerd door enkele meiden in veel te korte rokjes en jurkjes. Hij genoot zichtbaar van de aandacht die hij kreeg. Dat die meiden rondom hem heen fladderden, dat kon ik niemand kwalijk nemen. Ik was de eerste om toe te geven hoe onweerstaanbaar hij was… Maar dat hij ervan genoot, dat rukte het hart uit mijn lijf. Hij leek zelfs te zijn vergeten dat ik hier ook was.

Langzaam wandelde ik stap voor stap naar hen toe. Hij merkte me niet eens op. Ik haalde diep adem en zei wat ik te zeggen had.
"Harry," bracht ik luid en duidelijk uit, zonder ook maar een greintje emotie, "ik denk dat ik maar eens naar huis ga."
Ik zag zijn gezichtsuitdrukking in sneltempo veranderen. Ik weet niet of ik hier stiekem van genoot of dat het me net nog meer overstuur maakte dan dat ik al was. Hij leek zo… Zo betrapt?
"Jenny, wacht. Blijf nog even, alsjeblieft," haalde zijn woorden me uit mijn gedachten.
Ik vernauwde mijn ogen tot spleetjes. Smeken zou hem dit keer niet helpen.

Ik draaide me om en beende weg. Ik wandelde rond het huis heen, naar de voorkant. Tegelijkertijd haalde ik mijn telefoon uit mijn handtas. We waren te voet naar het feestje gekomen, het was immers maar tien minuutjes wandelen. Maar het was ondertussen half één voorbij. Ik durfde niet door het donkere steegje dat naar mijn huis leidde, of althans toch niet alleen. Gelukkig duurde het niet lang voor mijn telefoontje beantwoord werd.
"Marco," fluisterde ik.
"Jenny?!" hoorde ik hem aan de andere kant van de lijn geschrokken uitbrengen.
Enkele tellen was het doodstil. Ik vertelde hem ongeveer wat er aan de hand was, dat ik op een feestje was en naar huis wilde, maar dat ik dat alleen niet durfde. Hij stelde verder geen vragen en zei dat hij er binnen tien minuten zou zijn. Ik bedankte hem en drukte het gesprek af.

Tranen vormden zich in mijn ooghoeken. Marco gaf om me. Dat wist ik gewoon. Ik vroeg me zelfs af of hij niet meer om me gaf dan mijn eigen vriendje. Dat idee was de druppel. Ik liet me neerzakken in het gras, mijn blote benen die in aanraking kwamen met de ijskoude grassprietjes. Maar het kon me niet schelen. De koude op de oppervlakte van mijn huid deed me niets. De koude en kilheid binnenin, die verscheurde me.

Ik zag in de verte een fietslicht. Het lichtje dat symbool stond voor het sprankeltje geluk dat op dit moment door me heen ging. Het geluk dat ik voelde omdat er een vriend was waarop ik kon rekenen. Ik krabbelde recht en deed een stap richting de straat, maar een stevige hand op mijn schouder hield me tegen.

Geschrokken draaide ik me om. Ik stond oog in oog met Harry. Hij keek me hoopvol aan. Ik voelde een traan ontsnappen.
"Blijf," zei hij, zijn puppyogen die haast een leeuw zouden tam krijgen.
Ik schudde mijn hoofd, tegelijkertijd mijn blik afwendend. Ik voelde een stroom tranen naderen, en ik wilde niet dat hij daarvan getuige was. Ik slikte mijn tranen weg en keek hem enkele tellen later strak aan.
"Ik ga niet toekijken hoe je aandacht geeft aan alle meiden die hier rondlopen, en mij negeert," zei ik bits.
Wanhopig probeerde ik mijn boosheid tegenover hem weer naar boven te halen. Alles was beter dan hartverscheurend te beginnen janken vlak voor zijn neus. Ik vertikte het.
"Ik negeer je niet," was zijn reactie.
What the–! Meende hij dit nu echt serieus?

Ik draaide me met een ruk om en Marco's zachte gezichtsuitdrukking was slechts een meter van me verwijderd. Harry's hand nam mijn arm stevig beet.
"Ik hou van je," zei hij, zijn allerlaatste poging om me alsnog hier te houden.
Maar mijn besluit stond vast. Ik kon hier niet langer blijven. Ik gaf een rukje aan mijn arm, maar hij liet niet meteen los.
"Laat haar," kwam Marco's koele stem tussenbeide.
Harry's ogen schoten haast vuur. Zijn greep op mijn arm verstevigde.
"Jij zegt me niet wat te doen," siste hij.
"Alsjeblieft," fluisterde ik ten einde raad.
Ik wilde weg. Weg van dit feestje. Weg van hem. Ik wilde een potje gaan huilen op mijn kamer, even alleen zijn in mijn verdriet. Elke seconde dat hij zo dichtbij was, werd mijn verdriet steeds intenser. Ik wist dat ik me niet lang meer zou kunnen inhouden, voordat ik in huilen zou uitbarsten. Vanavond was de druppel, vanavond besefte ik meer dan ooit dat onze relatie niet meer was wat ze geweest was.
Harry liet los en beende weg, Marco nog een woedende blik toesturend voordat hij zich omdraaide. Ik vloog Marco in de armen en was hem dankbaar voor de liefdevolle knuffel die daarop volgde. Hij streelde kalmerend over mijn haren.
"Alles komt vast wel weer goed," fluisterde hij tegen mijn kruin.
Ik knikte. Maar mijn gevoel schudde nee. En toch waren zijn woorden exact wat ik nu wilde horen.

____________________
Omg. Ik weet het. Dit heeft veel te lang geduurd :$ Blame exams. Sorry sorry sorry! Maar hier was dan EINDELIJK het volgende hoofdstuk. Trouwens... Ik vraag me af of jullie wel willen dat ik hieraan verderschrijf :$ In ieder geval heel erg bedankt dat je dit toch nog leest!
Veel liefs, Famke