Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

13th thing - Teveel aandacht

---   13th thing   ---   Teveel aandacht

*De maandag na de paasvakantie - vervolg*

Al mijn pauzes bracht ik door met Marco. Ik kwam er al gauw achter dat hij écht aardig was, dus mijn vermoeden werd bevestigd. Godzijdank.

En hij? Wel, hij leek nog steeds wat verbaasd te zijn over het feit dat ik de moeite nam om met hem te praten. Dat merkte ik duidelijk aan zijn opgewonden blik en de horten en stoten waarmee de woorden uit zijn mond rolden. Maar ik merkte ook wel dat hij, naarmate de dag vorderde, zich meer en meer op zijn gemak begon te voelen bij mij. Ik was gelukkig, het voelde goed om niet meer alleen op de wereld te zijn.

Maar ik kon het nog steeds niet vatten. Een maand geleden wilde niemand met me gezien worden omdat het slecht was voor hun imago. En ineens was ik 'the new kid in town', en vocht men haast om in mijn buurt te zijn. Right. Een regelrechte cultuurshock.

--

Ik liet mijn blik even door de gang dwalen en kwam tot de conclusie dat hij er nog niet was.

Damn. Ik had gehoopt dat Marco al op me had staan wachten. Hmm, dan zat er niets anders op dan zelf even te wachten.

Ongeduldig keek ik op mijn horloge.

Ik was daarnet blij geweest dat mijn leerkracht vijf minuten eerder gestopt was met lesgeven. Mandy zat het laatste uur in een andere klas, en ik had gehoopt al op weg naar huis te zijn, tegen de tijd dat zij het klaslokaal verliet.

Na een tijd die wel eeuwen leek te duren, liet ik mijn blik opnieuw rusten op de wijzers aan mijn pols. De grote wijzer stond twee kleine streepjes voor de twaalf.

Hij had nog welgeteld twee minuten.

Ik hoorde voetstappen achter me en draaide me om.

Ik had halvelings verwacht dat Marco achter me zou staan. Maar tevergeefs.

"Hey!" bracht een vreselijk scherpe stem lichte schade toe aan mijn gehoor.

Ik beet op de binnenkant van mijn lip om mijn zucht te onderukken. Mijn blik gleed over het silhouet dat voor me stond. Lange zwarte krullen. Ietwat getinte huid. Saffierblauwe ogen die net zoals die van een ijskoningin dwars door je heen leken te kunnen kijken.

Ik zweer het je: ze zag eruit alsof ze recht uit een wereldberoemd modeblad gevallen kwam. Ze was bloedmooi. En toch... Ik moest haar niet. Haar uiterlijke perfectie maakte haar doodeng. Mensen kunnen niet perfect zijn, toch? En zij was daar het levende bewijs van. Hoe mooi ze er ook uitzag, ze was lelijk vanbinnen. Zoals die stem van haar, die kwam ook van vanbinnen. En die deed zelfs pijn aan de oren, blijkbaar. Oké, ik overdreef wat haar stem betreft. Die stem was scherp, maar niet echt storend ofzo. Maar toch.

Really. Daarstraks nog had ik gezien hoe ze een meid uit haar groepswerk negeerde alsof ze lucht was. Letterlijk. Gewoon omdat ze niet bij de populaire kliek -haar eigen kliek- hoorde. Laag. Echt laag.

"Hey Jenny," beantwoordde ik haar enthousiaste begroeting heel wat terughoudender.

Ik bekeek haar achterdochtig.

Wat wilde ze van mij?

Het schelle geluid van de schoolbel deed me opschrikken. En nog voor ik me uit de voeten kon maken, was het te laat. In de verte zag ik het witgele haar van Mandy al mijn richting uit komen. Ze kwam duidelijk op me af.

Gohja. Dat kon er ook nog wel bij zeker.

Ik deed alsof ik haar pas opmerkte toen ze bij Jenny en mij kwam staan.

"Hoi Mandy," zei ik droger dan wat de bedoeling was.

And serious?! Had ik me dat nu net ingebeeld of- Nee?! Jenny en Mandy hadden elkaar ongeveer neergebliksemd. Oh gott, ging dat maar. Konden ze elkaar maar neerbliksemen.

"Heb je je weg een beetje gevonden vandaag op je nieuwe school?" vroeg Mandy poeslief.

Ik knikte afwezig en liet mijn blik nogmaals even op mijn horloge rusten.

Waarom had Marco zo een goede timing om te laat te komen. Heel mijn leven had ik al moeten wachten. Mijn hele leven lang. En net dat ene moment waarop ik hoopte dat de tijd me gunstig gezind zou zijn, moest ik wachten. Ik voelde me als een kip in een leeuwenhol ofzo. Nee. Een leeuwinnenhol. En volgens mij zijn die leeuwinnen heel wat agressiever en moorddadiger dan hun mannelijke variant.

"Sorry, meneer Knaaps moest me even spreken," haalde een gehaaste stem me uit mijn 'wakkere' nachtmerrie.

Zoiets dat je voor je ogen ziet gebeuren alsof je aan het dromen bent, maar dan terwijl je op zich wel wakker bent. Dagdromen over enge dingen. Dus een 'wakkere' nachtmerrie.

Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo blij was geweest om iemands stem te horen. Ik maakte een mentale kanttekening; ik moest Marco straks nog even op mijn blote knieën gaan bedanken. Want wat die gekke meiden voor plan met me hadden- Ik had er geen idee van. En eerlijk? Ik wilde het écht niet weten. 

____________________

Hmm. Saai hoofdstuk. I know. Sorry :(

Maar dit was even nodig. Je zal bij het volgende hoofdstuk (hopelijk in het weekend) wel snappen waarom.

Eerst en vooral: dankjewel voor de vele votes ^^ Jullie maken me écht blij!

Dus opnieuw een oproepje (a)   -->   Vote?   Comment?   Follow?

En nu een vraagje :)) Willen jullie misschien eens bij mijn NIEUW BOEK gaan kijken? Het is het eerste deel van een driedelige serie:

------> > > >      LivingTheMusic | part 1: Up All Night

Thx ^^ Love you all <3