Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

42nd thing - Wicked mind

--- 42nd thing --- Wicked mind

*Dinsdag - ergens in de vroege ochtend*

Badend in het zweet werd ik wakker. Ik opende gejaagd mijn ogen en ging rechtop in bed zitten. Mijn hart bonkte als een gek in mijn keel. Ik deed mijn uiterste best om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen, wat me best veel moeite kostte. Enkele minuten later draaide ik mijn hoofd wat opzij, mijn blik gericht op mijn wekker die het uur verlichtte: 02:42. Zuchtend draaide ik mijn hoofd weer terug, starend in de het zwarte gat voor me. De wekker was het enige in de hele ruimte dat licht gaf, waardoor het heel erg donker was. Ik staarde voor me uit in de duisternis, nietsziend. Ik kon geen enkele contour onderscheiden. Mijn gedachten schoten terug naar de beelden die in mijn slaap aan me voorbij waren geflitst, naar de beelden die me zo onrustig hadden gemaakt.

Ik zag de beelden opnieuw als een film voor me afspelen.

Wat had dit in vredesnaam te betekenen? Waarom zou ik met Marco zoenen? Waarom droomde ik dit?

Het besef raakte me als een harde klap in het gezicht. Nee. Nee! Dat kon gewoon niet waar zijn!

Ik had vrijdagnacht niet met Marco gezoend, toch?

Dat kon gewoon niet waar zijn!

Mijn hand schoot naar mijn mond, mijn vingertoppen die langzaam over mijn lippen streelden. Alsof ik de realiteit wilde voelen. Alsof ik wilde voelen of het gewoon een akelige droom was, of een verloren herinnering die ik herbeleefde en die me met de neus op de feiten drukte. Uiteraard kwam het antwoord niet. Ik staarde nog steeds voor me uit, helemaal van mijn stuk gebracht. Mijn ogen raakten langzaamaan gewend aan de duisternis, de contouren van de meubels in mijn kamer die steeds meer zichtbaar werden.

Ik groef in mijn herinneringen, wanhopig op zoek naar de betekenis van de droom die me zo onrustig had gemaakt.

Ik droomde helemaal niet vaak. Als ik al droomde, dan was het bijna altijd over pesterijen. Maar deze droom… Ik kon hem niet vatten.

Het lukte me niet. Die bewuste nacht leek helemaal in een duister zinkgat te zijn verdwenen, verdronken in een mix van allerlei alcoholische drankjes. Ik kon me wel voor het hoofd slaan dat ik zoveel had gedronken. Ik wist dat er iets was gebeurd dat tot deze droom had geleid. Hoe de droom precies met de realiteit verbonden was, dat wist ik niet.

Was ik dat deel van die nacht echt vergeten? Of had ik het gewoon verdrongen? Verdrongen omdat ik het wílde vergeten?

Ik wist niet eens of ik het wel wilde weten. Ik schaamde me dood. Niet alleen om wat er misschien gebeurd was, maar ook omdat ik het zelf niet eens meer wist.

Ik dwong mezelf een kanttekening te maken in mijn achterhoofd: let op met de kleurrijke drankjes waarvan je niet precies weet wat erin zit.

Ik schudde de vreemde gedachten van me af.

Wat ik me niet kon herinneren, dat was gewoonweg niet gebeurd. Toch?

Ik vond dat ik hiermee de nagel op de kop sloeg en besloot weer knus in bed te gaan neerleggen. Ik dwong mezelf mijn ogen te sluiten en mijn hoofd leeg te maken.

Ja ja, nóg leger dan het al was.

--

04:58. Volgens mij had ik elke minuut zien voorbijgaan. Mijn ogen voelden loodzwaar, en toch was ik klaarwakker. Elke keer dat ik mijn ogen sloot, leek het alsof ik op de repeat-knop drukte. Hetzelfde onaangename filmpje flitste steeds opnieuw voor mijn ogen voorbij. En dan schrok ik wakker, telkens opnieuw. Ik schrok steeds wakker nog voordat ik echt in slaap raakte. Er zat maar één ding op, ik moest erachter zien te komen wat het te betekenen had. Het leek me immers wel duidelijk dat ik dit niet zou kunnen laten rusten.

Ik probeerde me voor te stellen hoe ongemakkelijk het zou zijn om met Marco op te trekken, na deze droom. Tijdens de vergadering was het al awkward genoeg geweest, en toen was er nog niet eens sprake van die droom.

 

--

Ik sloot mijn ogen, mijn hele gewicht dat tegen mijn locker leunde. Ik was vroeg dan anders, ondanks mijn traagheid vanochtend. Ik was kapot. Tot een uur of zes had ik in mijn bed gelegen, onrustig, in de duisternis starend, wachtend tot de slaap me weer zou overvallen. Maar dat gebeurde niet. En uiteindelijk had ik er genoeg van gehad en was ik opgestaan.

Nu stond ik hier. Wachtend. Af en toe mijn ogen openend, de gang aftastend. Jenny was nog nergens te bespeuren. De minuten kropen voorbij. Ik kon mijn ogen amper openhouden en had het gevoel dat ik elk moment al rechtopstaand in slaap kon gaan vallen. Het was me een raadsel hoe ik de dag zou doorkomen.

Enkele minuten later, al leek het wel uren te duren, schrok ik me rot. Ik voelde hoe een hand mijn pols omklemde en opende meteen mijn ogen. Jenny's blauwe kijkers boorden zich in de mijne. Ze zette een stap dichter en drukte haar lippen kort op die van mij.

"Hey Harry," zei ze zacht, op een ietwat verlegen toon.

Ik hield van haar schijnbare onschuld die zo nu en dan de kop op stak, maar vandaag had ik moeite om er ten volle van te genieten. Ik moest de clichés nog gaan geloven: mannen konden zich echt maar focussen op slechts één ding tegelijkertijd. En nu was dit voor mij het raadsel rond Marco.

Haar blik gleed over mijn gezicht, onderzoekend keek ze me aan.

"Hey schat," begroette ik haar op mijn beurt, pogend zo enthousiast mogelijk te klinken.

Ik was ook enthousiast om haar te zien, maar dat aangename spannende gevoel werd door iets anders overschaduwd: angst en onwetendheid. Beiden vraten ze aan me.

Een bezorgde frons ontsierde haar knappe gezicht. Ze had mijn aarzeling duidelijk opgemerkt. Ik wendde mijn blik af, hoewel ik wist dat dat niet meer veel zin had.

"Voel je je wel lekker?" vroeg ze, haar blik die de mijne weer ving.

Ik knikte. Ze kneep haar ogen tot spleetjes.

"Ik heb slecht geslapen," mompelde ik.

Hé, dat was de waarheid, toch?

"Wil je iets voor me doen?" vroeg ik haast onverstaanbaar.

Ze keek me afwachtend aan.

"Wil je met Marco praten? Zo snel mogelijk," kwam er wanhopig over mijn lippen gerold.

Het was enkele tellen stil.

"Ja, natuurlijk," zei ze verrast, "ik had toch al gezegd dat ik met hem zou gaan praten."

Onbegrijpelijk keek ze me aan. Ze zocht naar de reden waarom ik dat plots zo belangrijk vond. Ik besloot het gewoon te vertellen, of alleszins toch de samenvatting ervan.

"Ik heb nachtmerries gehad," bekende ik, mijn blik afwendend, "ik moet gewoon weten wat er gebeurd is."

Ze knikte begripvol en schonk me een oprechte glimlach. Ik haalde opgelucht adem. Wat gaf ik om die meid.

____________________

Ik hoop dat jullie het nog wat vinden.. Het volgende stuk wordt iets 'nieuws' :p Misschien post ik morgen of ergens verderop in de week wat ik nog van plan ben.. Tot snel!!

xX Famke